18.6 C
Athens
Σάββατο, 2 Νοεμβρίου, 2024

Ο Κωνσταντίνος Γώγουλος και η Αγγελική Πασπαλιάρη μιλούν στο All4fun για τους “7 κρεμασμένους”

Είναι νέοι, ταλαντούχοι και αν και μετράνε λίγα χρόνια στον χώρο της υποκριτικής, φέτος τολμούν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και στη σκηνοθεσία. «Ουσιαστικά ήταν πολύ περισσότερο ανάγκη παρά απόφαση» εξηγούν στο All4fun. Ο Κωνσταντίνος Γώγουλος (υποψήφιος για Βραβείο Χορν 2017) και η Αγγελική Πασπαλιάρη συν-σκηνοθετούν φέτος τους «7 κρεμασμένους» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις, παίζοντας παράλληλα στην παράσταση μαζί με μία ομάδα νέων ικανών ηθοποιών (Κων/νος Δαλαμάγκας, Στέργιος Κοντακιώτης, Αθανασία Κουρκάκη, Δημήτρης Παπαβασιλείου, Χάρης Χιώτης).

Η νουβέλα του Λεονίντ Αντρέγιεφ, ενός από τους πλέον σημαντικούς συγγραφείς της προεπαναστατικής Ρωσίας, μεταφέρεται στη σκηνή σε δραματουργική επεξεργασία της Αγγελικής Πασπαλιάρη. Η δράση εκτυλίσσεται στη Ρωσία το 1908. Επτά κρατούμενοι – πέντε μέλη μίας τρομοκρατικής οργάνωσης που κατηγορούνται για την απόπειρα δολοφονίας ενός υψηλόβαθμου κυβερνητικού αξιωματούχου και δύο ποινικοί εγκληματίες – καταδικάζονται σε θάνατο διά απαγχονισμού. Ο εκκωφαντικός ήχος ενός καρδιακού παλμού που φτάνει στα αυτιά των μελλοθάνατων, η ξέφρενη αναπνοή, οι πικρές αναμνήσεις, οι οραματισμοί, οι στόχοι, η μυρωδιά ενός πρωινού από την παιδική ηλικία, η φευγαλέα ανάμνηση ενός χαμόγελου…  Όλα ζωντανεύουν μέσα στα στενά όρια του κελιού τους. Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν αντιμέτωπος με τον θάνατό σου;

Ο Κωνσταντίνος Γώγουλος και η Αγγελική Πασπαλιάρη μίλησαν στο All4fun για την παράσταση, τις δυσκολίες του να είσαι σήμερα ηθοποιός, αλλά και τον ρόλο της νέας γενιάς στην κοινωνία μας.

Ποιο είναι το κεντρικό θέμα που πραγματεύεται η νουβέλα του Αντρέγιεφ; Είναι το ίδιο με αυτό στο οποίο εστιάζει και η δική σας παράσταση;

Κ.Γ. Ο Αντρέγιεφ γράφει το έργο αυτό για να κατακρίνει την θανατική ποινή. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας: «Και αν πίστευα πρώτα ότι υπήρχε μόνο θάνατος, αρχίζω τώρα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μόνο ζωή. Έτσι ήταν. Έτσι θα είναι πάντα». Πιστεύω ότι και η δική μας παράσταση στο παραπάνω ζήτημα εστιάζει.

Α.Π. Η νουβέλα του Αντρέγιεφ γράφτηκε αρχικά ως απάντηση σε ένα κείμενο κατά της θανατικής ποινής του Τολστόι με τίτλο «Δε μπορώ να σωπάσω». Από εκεί κι έπειτα πιστεύω ότι το κεντρικό θέμα της ίδιας της νουβέλας ξεφεύγει από τη μονοδιάστατη αντίθεση στη θανατική ποινή θέτοντας σε πρώτο πλάνο το επείγον της ζωής μπροστά στη βεβαιότητα του θανάτου. Ελπίζω και η παράστασή μας να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Πώς θα σκιαγραφούσατε τους ήρωες που υποδύεστε εσείς στην παράσταση;

Κ.Γ. Στην παράσταση υποδύομαι τον Βέρνερ, ο οποίος είναι ο αρχηγός της οργάνωσης των πέντε πολιτικών τρομοκρατών. Είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος από τη ζωή και την πολιτική δράση και έχει χάσει κάθε ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και να βελτιωθεί. Βέβαια όσο πλησιάζει η ώρα της εκτέλεσης ανακάμπτει η πίστη του στην ανθρώπινη δυνατότητα όμως με έναν πιο ώριμο και ουσιαστικό τρόπο.

Α.Π. Στην παράσταση υποδύομαι την Τάνια Κοβαλτσούκ, μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον υπουργό Χ. Η ίδια μάλιστα κατάφερε να χτυπήσει με το όπλο της δυο αστυνομικούς πριν τη συλλάβουν. Είναι θα έλεγα μια αρχετυπική μητρική φιγούρα ως προς το ρόλο της μέσα στην ομάδα, έχει ένα συγκλονιστικό για μένα μεγαλείο ψυχής. Ακριβώς όπως μια τυπική μητέρα βάζει τις ανάγκες των παιδιών της πάνω από την ίδια έτσι κι εκείνη βάζει τις ανάγκες της ομάδας και των συντρόφων της πάνω από τις δικές της.

29103720_201141657307038_605778564138139648_o.jpg

Πώς αποφασίσατε να συν-σκηνοθετήσετε την παράσταση; Ποια είναι τα πλεονεκτήματα, αλλά και οι κίνδυνοι μίας τέτοιας επιλογής;

Κ.Γ. Με την Αγγελική (Πασπαλιάρη) συνεργαζόμαστε εξαιρετικά από τα χρόνια της σχολής και την συγκεκριμένη παράσταση θέλαμε να την κάνουμε μαζί. Σίγουρα δύο μυαλά είναι καλύτερα από ένα. Εκεί που υστερεί το ένα μπορεί να υπερτερεί το άλλο. Βέβαια για να μπορέσει να λειτουργήσει αυτό το μοντέλο πρέπει κατά τη γνώμη μου να υπάρχει μια κοινή βάση στα πράγματα που έχουν συμφωνηθεί όπως επίσης και αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμός. Αλλιώς μπορεί πολύ εύκολα να επικρατήσει η ασυνεννοησία και το χάος.

Α.Π. Ουσιαστικά ήταν πολύ περισσότερο ανάγκη παρά απόφαση. Ήταν ανάγκη και των δυο μας να ειπωθεί αυτή η ιστορία και το να σκηνοθετήσουμε μαζί ήταν ο τρόπος για να συμβεί. Παρόλα αυτά επειδή για μένα προσωπικά είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα δεν μπορώ να ορίσω ξεκάθαρα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας συν-σκηνοθεσίας καθότι δεν έχω μέτρο σύγκρισης για να το δω αναλογικά. Πιστεύω πάντως πως η ισχύς βρίσκεται εν τη ενώσει.

Η γνωριμία σας ξεκινάει από τα χρόνια που ήσασταν συμφοιτητές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;

Κ.Γ. Αυτή η περίοδος ήταν κομβική για τη ζωή μου. Ακόμα και τις δύσκολες στιγμές που έζησα στη σχολή τις θυμάμαι με ένα χαμόγελο. Μια αίσθηση γλυκιάς κούρασης μου έρχεται όταν σκέφτομαι τα χρόνια της σχολής.

Α.Π. Νομίζω πως για όλους ανεξαιρέτως που φοίτησαν στη σχολή αυτή τα χρόνια των σπουδών καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά τους. Εγώ προσωπικά θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια εκατοντάδες στιγμές απόλυτης χαράς, ανείπωτης κούρασης, αδιανόητου θυμού και όλων των εκρηκτικών πραγμάτων που μπορούν να συμβούν σε ένα τόσο κλειστό μα μαγικό πλαίσιο. Βέβαια κάποιες φορές νιώθω σα να ήταν μόλις χθες που ήμασταν στη σχολή αλλά, ειλικρινά, τις περισσότερες νιώθω σα να έχουν περάσει ήδη 30 χρόνια.

Μπορεί σήμερα ένας νέος ηθοποιός να ζήσει από το επάγγελμά του;

Κ.Γ. Πάρα πολύ δύσκολα. Εγώ προσωπικά γνωρίζω ελάχιστους νέους ανθρώπους που μπορούν να ζήσουν μόνο από το επάγγελμα του ηθοποιού.

Α.Π. Γενικά, ένας ηθοποιός δύσκολά ζει πια μόνο από το επάγγελμά του.

Εδώ και μία δεκαετία περίπου υπάρχει ένας πληθωρισμός στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας. Πάρα πολλά θέατρα, ακόμα περισσότερες παραστάσεις. Πώς το βλέπετε όλο αυτό; Υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε αν ήταν στο χέρι σας;

Κ.Γ. Το γεγονός ότι γίνονται τόσες πολλές παραστάσεις από μόνο του δεν το βρίσκω ούτε καλό ούτε κακό. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι κυριαρχεί μια βιασύνη και μια σπασμωδικότητα κατά την άποψή μου. Έτσι χάνεται πολλές φορές η δυνατότητα να δημιουργηθεί κάτι ισχυρό και με διάρκεια. Κάτι που θα αφήσει το στίγμα του και θα δημιουργήσει ισχυρό θεμέλιο ώστε να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός διάλογος και όχι πολλοί παράλληλοι μονόλογοι.

Α.Π. Αντιλαμβάνομαι από άποψη στατιστικής πως τα νούμερα δε βγαίνουν αλλά υπάρχω στον χώρο ελάχιστα χρόνια και αυτό το πληθωρικό θεατρικό τοπίο είναι το μόνο που γνωρίζω. Μια καλή ερώτηση θα ήταν πόσα θέατρα και πόσες παραστάσεις πληρώνουν λόγου χάρη τους ηθοποιούς τους. Πάντως εγώ, δεδομένων των εξαιρετικά δυσμενών συνθηκών, προτιμώ να ανοίγουν θέατρα παρά μπουζουξίδικα.

29132996_201141667307037_746176316285386752_o.jpg

Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της νέας, της δικής σας, γενιάς στην κοινωνία σήμερα;

Κ.Γ. Πρέπει να συμβάλει στην ουσιαστική επανεκκίνηση των πραγμάτων και όταν «παλιώσει», γιατί θα έρθει κι αυτή η ώρα, να μην ξεχάσει και βολευτεί.

Α.Γ. Πιστεύω πως ο ρόλος της γενιάς μας και της κάθε «νέας γενιάς» ανά τους αιώνες παραμένει στον πυρήνα του ο ίδιος ή μάλλον ίδιο παραμένει το ζητούμενο. Να γίνει κάθε δυνατή κι αδύνατη προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο ή και όχι. Κάθε γενιά καθορίζεται από τον τρόπο και το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής. Νιώθω τη γενιά μου εξαιρετικά αδικημένη, σα να έχει φάει γκολ από τα αποδυτήρια, αλλά πιστεύω σ’ αυτήν ακράδαντα, έχω ανάγκη να πιστέψω στη γενιά μου με πάθος γιατί είναι το μόνο που έχει απομείνει να πιστεύω.

Παράλληλα με τους «7 κρεμασμένους» παίζετε και σε άλλες παραστάσεις. Πείτε μας δυο λόγια και γι’ αυτές.

Κ.Γ. Στις 23 Μαρτίου θα κάνει πρεμιέρα το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σ. Μπέκετ από την Ομάδα Σημείο Μηδέν στον νέο χώρο του θεάτρου Άττις. Η σκηνοθεσία είναι του Σάββα Στρούμπου. Εκεί έχω αναλάβει τον ρόλο του Εστραγκόν.

Παράλληλα προετοιμάζομαι για την νέα μικρού μήκους ταινία του Παναγιώτη Κράββαρη με τίτλο “Marie”.

Α.Π. Εγώ, παράλληλα με τους «7 κρεμασμένους» παίζω και στην παράσταση «Η απολογία της Μαρί Κιουρί» με την Πέγκυ Τρικαλιώτη και τον Κων/νο Παπανικολάου σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή στο θέατρο Σταθμός.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “7 κρεμασμένοι” ΕΔΩ

Της Γεωργίας Κατσάνη, 13/3/2018 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα