To “Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή” είναι ένα έργο που έγραψε ο Τενεσί Γουίλιαμς λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Το ύφος του είναι παράδοξο σε σχέση με τα κλασικά του έργα και η Μαρία Καρακίτσου, που συμμετέχει στην παράσταση μας μίλησε για την παράσταση, την οποία σκηνοθετεί ο Βασίλης Νικολαϊδης στο θέατρο Φούρνος.
– Τι το ιδιαίτερο και διαφορετικό έχει το συγκεκριμένο έργο του Τενεσί Γουίλιαμς σε σχέση με αυτά που μας έχει συνηθίσει;
Το “Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή”, ο Γουίλιαμς το έγραψε το 1979, λίγο πριν το τέλος της ζωής του. Το ύφος του είναι παράδοξο σε σχέση με τα κλασσικά του έργα . Είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία πλημμυρισμένη από τις εμμονές και την απελπισία των ηρωίδων του Γουίλιαμς τις οποίες όμως εδώ,είναι σαν να ξανακοιτά ο ίδιος με χιούμορ. Το έργο ,θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ώς “Η Μπλάνς Ντυμπουά με την ματιά του Αλμοδόβαρ”.
– Μίλησε μας για τον ρόλο σου και πώς τον ερμήνευσες, προκειμένου να μη ξεφύγει από τα όρια που θα το καθιστούσαν καρικατούρα;
Η Σόφι Γκλούκ είναι η ψυχικά διαταραγμένη Γερμανίδα γειτόνισσα της Μπόντυ και της Ντόροθυ η οποία έχασε πρόσφατα τη μητέρα της, μοναδικό στήριγμα της στη ζωή και αποζητά συντροφιά στο σπίτι των δύο ηρωίδων. Μέσα στο διαταραγμένο της μυαλό «φοβάται» ότι η Έλενα είναι κατάσκοπος του ψυχιατρείου, στο οποίο είχε ήδη νοσηλευθεί για δύο χρόνια, και έχει έρθει στο σπίτι για να την ξανακλείσει μέσα. Στην πραγματικότητα η Σόφι ενσαρκώνει τον εφιάλτη των ηρωίδων του Γουίλιαμς, την τρέλα, την απόλυτη μοναξιά, την πιθανή τους κατάληξη.
Είναι ένας πολύ προκλητικός ρόλος που από την αρχή ο Βασίλης Νικολαϊδης στον οποίο έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, με καθοδήγησε να αντιμετωπίσω με ειλικρίνεια αποφεύγοντας την όποια σχηματοποίηση ή καρικατούρα της ηρωίδας. Την αγάπησα πολύ τη Σόφι. Δεν σου κρύβω άλλωστε ότι ο φόβος της μοναξιάς που έχει είναι και δικός μου φόβος.
– Μίλησε μας για την εποχή εκείνη στην Αμερική και πόσο είχε επηρεάσει και τους χαρακτήρες του έργου σας;
Το έργο διαδραματίζεται στο Σαιντ Λούις το 1938, την περίοδο της “Μεγάλης Κατάθλιψης” όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η λέξη κατάθλιψη αναφέρεται πολύ συχνά στο έργο. Είχε προηγηθεί το κραχ του 1929 που οδήγησε τις ΗΠΑ σε μεγάλη οικονομική καταστροφή. Οι μισθοί καταρρέουν, ο πληθωρισμός αυξάνεται, τα ακίνητα χάνουν την αξία τους. Οι νέοι δυσκολεύονται να βρούνε την πρώτη τους δουλειά και όσοι μένουν άνεργοι και είναι άνω των 45 είναι σχεδόν αδύνατο να ξαναβρούνε δουλειά. Γυναίκες που δεν είχαν ξαναδουλέψει στη ζωή τους βασιζόμενες στην εξασφάλιση ενός καλού γάμου αναγκάζονται να μπούνε στην παραγωγική διαδικασία για να επιβιώσουνε. Κυριαρχεί έντονη απαισιοδοξία για το μέλλον και οι άνθρωποι μειώνουν τις προσδοκίες τους στο ελάχιστο, όπως άλλωστε και οι ηρωίδες του έργου μας.
– Μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση και με την Ευρώπη του σήμερα;
Δυστυχώς ναι. Ειδικά με την Ελλάδα. Ξαφνικά μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε η εικόνα όλης της χώρας. Χιλιάδες οικογένειες ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη και μισθοί (όταν δίνονται) είναι ελάχιστοι. Τα πρόσωπα γύρω μας έγιναν σκυθρωπά, αγρίεψαν. Υπάρχει θυμός και φόβος. Χάσαμε το δικαίωμα μας να ονειρευόμαστε μαζί με την αξιοπρέπεια μας.
– Πώς προέκυψε η ομάδα σας και πως βιώνετε τη συνεργασία σας με τον Φούρνο, η οποία συνεχίστηκε και φέτος;
Η ομάδα 92 δημιουργήθηκε το 2012 από την ανάγκη μας (ήμασταν όλοι απόφοιτοι της δραματικής σχολής “ Θεμέλιο”) να αποτίσουμε έναν φόρο τιμής στους δασκάλους μας Νίκο Βασταρδή και Ζωζώ Ζάρπα που έφυγαν από τη ζωή εκείνη τη χρονιά, ανεβάζοντας μία παράσταση. Ο Βασίλης Νικολαϊδης, που πλέον είναι φίλος και αναπόσπαστο μέλος της ομάδας, προσφέρθηκε να μας σκηνοθετήσει τότε και προέκυψε το “ Ελάτε σε εμάς για έναν καφέ” που πρωτοανέβηκε στο θέατρο “Θεμέλιο” με μεγάλη επιτυχία. Το 2014 στην Ομάδα 92 προστέθηκε και η Θεοδώρα Σιάρκου, που αν και απόφοιτη του Εθνικού, αμέσως “έδεσε” μαζί μας. Τα τελευταία τρία χρόνια η θεατρική μας στέγη είναι το θέατρο Φούρνος με το οποίο έχουμε άψογη συνεργασία μέχρι και σήμερα και ευχαριστούμε θερμά τους ανθρώπους του για αυτό. Είναι ένα ζεστό, φιλόξενο θέατρο με μία πολύ όμορφη σκηνή στην οποία τόσο το “Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ” όσο και το φετινό “Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή” ταίριαξαν πιστεύω απόλυτα.
– Πώς ήταν η αποδοχή του κόσμου και αυτήν τη σεζόν, δεδομένου ότι και αυτή η παράσταση σας πήρε παράταση και ποια είναι τα σχέδια σας για την επόμενη χρονιά; Υπάρχουν σκέψεις για επανάληψη του έργου ή έχετε κάτι άλλο στο μυαλό σας;
Η παράσταση, αν και αρκετά διαφορετική από την προηγούμενη, είχε πολύ θετική αποδοχή από το κοινό και για αυτό αποφασίσαμε να την παρατείνουμε μέχρι το τέλος της σαιζόν. Για την επόμενη χρονιά είμαστε ακόμα σε αναζήτηση, δεν έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε. Το σίγουρο είναι ότι θέλουμε να συνεχίσουμε να δημιουργούμε μαζί.
– Παρατηρείται το φαινόμενο να υπάρχουν πλέον πολλές θεατρικές ομάδες στην Αθήνα. Ως και μια πιο έμπειρη ηθοποιός πώς το βλέπεις όλο αυτό; Θετικά, αρνητικά, ουδέτερα ή χρειάζονται όλα πλέον;
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πραγματικά μια θεατρική “έκρηξη” στην Αθήνα. Κάπου διάβασα ότι μέσα στο 2015 ανέβηκαν 1500 παραστάσεις, οι περισσότερες από ομάδες. Από τη μία μοιάζει παράλογο και υπερβολικό, και ίσως να είναι. Η κρίση οδήγησε τους ανθρώπους του θεάτρου στην αυτοδιαχείριση για να εκφραστούν καλλιτεχνικά και να επιβιώσουν. Όμως βλέπεις συχνά, σε αυτά τα μικρά θέατρα των πενήντα θέσεων παραστάσεις “διαμάντια”. Η αυτοδιαχείριση οδηγεί σε μια μεγαλύτερη ελευθερία αναζήτησης και καλλιτεχνικής έκφρασης και σε επιλογές που ίσως υπό άλλες συνθήκες να μην είχαν γίνει.
Δεν πιστεύω βέβαια ότι η πόλη θα αντέξει για πολύ καιρό τόσο μεγάλο αριθμό παραστάσεων. Κάποια στιγμή αυτή η “έκρηξη” ίσως καταλαγιάσει, άλλα θέλω να ελπίζω ότι κάτι θετικό θα αφήσει πίσω της.
Aναλυτικές πληροφορίες για το “Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11709-q——q—.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/4/2016