.jpg)
Η Βίκυ Aδάμου είναι ηθοποιός, performer και σκηνοθέτης. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη (1996) και της σχολής Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών ‘Βακαλό’ (1992). Υπήρξε μαθήτρια της Ι. Γραμματικούλη (Γιόγκα & Διαλογισμός, 1998-2004). Εχει παρακολουθήσει σειρά εξειδικευμένων σεμιναρίων Κίνησης, Αυτοσχεδιασμού, Experiential Listening, Devised Theatre, GrotowskiΑcting, Σκηνογραφίας, καθώς και σεμινάρια ψυχοκοινωνικής εκπαίδευσης σε γονείς.
Είναι συνιδρύτρια του καλλιτεχνικού δικτύου για παραστατικές τέχνες, ¨κινητήρας¨, του πρώτου Artistic Residency Centre στην Αθήνα. Παραδίδει σεμινάρια θεατρικού και κινητικού αυτοσχεδιασμού για ηθοποιούς, ερασιτέχνες και γονείς με παιδιά, με τους οποίους έχουν παρουσιάσει πολλές παραστάσεις στην Αθήνα και την επαρχεία. Εχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις “Ξένη Γλώσσα” 2009, “Timeline Project” 2013, «Σκάσε ή η χαμένη παντόφλα του Μανώλη Καρέλη» 2015-16. Έχει συνδημιουργήσει την παιδική αυτοσχεδιαστική παράσταση “Πού είναι η Καμηλοπάρδαλη;” 2013-14. Από το 2012 κυκλοφορεί το διαδικτυακό φωτορομάντζο της “Αρ Γιου Σείριους?”
Ως μέλος του Κινητήρα Χοροθέαμα έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις όπως: “Κλυταιμνήστρα Αόρατη”, συμμετοχή στην Πλατφόρμα χορού 2008 στο Μέγαρο Μουσικής & στο Διεθνές Φεστιβάλ Fringe Theatre στην Ταϋλάνδη “Λυσιστράτη”-συμμετοχή στην Πλατφόρμα χορού 2006 στο Μέγαρο Μουσικής “Πλεκτάνη”, “Καρδερίνες”, “Πόρτες & Σύννεφα” συμμετοχή στην Biennale Νέων Καλλιτεχνών από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο, Τορίνο, Πάρμα, Μπιέλλα 1997 κ.α. Συνεργάζεται με τους “Splish-Splash” του Γιάννη Ο. και έχει υπάρξει μέλος της “Ομάδα δράσις” του Βασίλη Μυριανθόπουλου για πολλά χρόνια στις παραστάσεις: “Μόλις Χώρισα”, “Ο κόσμος της Πάττυ”,”Black out”. Στο παρελθόν έχει δουλέψει με πολλούς σκηνοθέτες σε θέατρο και τηλεόραση. Επίσης δραστηριοποιείται σε τομείς όπως η Σκηνογραφία, η Ενδυματολογία και η Γραφιστική. Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα και είναι μητέρα δύο παιδιών.
– Πείτε μας δύο λόγια για την υπόθεση του έργου αλλά και για τους συντελεστές της παράστασης.
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από την πραγματική ιστορία μια γυναίκας που άκουσε φωνες για δυο μεγάλες περιόδους στη ζωή της. Η πρώτη ξεκίνησε στα 24 όπου ένα πουλί και ένα δέντρο, της είπαν ότι ειναι μέρος του κόσμου και η δεύτερη στα 47 που πολλές φωνες τις επιτίθονταν για την εμφάνιση και τις επιλογές της. Όλοι οι συντελεστές γίναμε για λίγο η Αmy, μπήκαν στη διαδικασία ολόκληροι παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Συνέβαλαν με τις δικές τους «φωνές». Φτάσαμε στην πρεμιέρα χωρίς να υπάρξει η παραμικρή σύγκρουση χωρίς να εισπράξω ούτε ενα απ´ τα γνωστά δολοφονικά βλέμματα που συνηθίζονται προς τον σκηνοθέτη, όταν δεν έχει όλες τις απαντήσεις, μια εβδομάδα πριν!
– Η Amy είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο που ακούει φωνές άλλοτε ευγενικές και άλλοτε όχι. Πως το προσεγγίσατε ως σκηνοθέτης;
Εγώ δεν ακούω φωνες. Έχω ακούσει όμως το όνομα μου, λίγο πριν ξυπνήσω και κάποια φορές νομίζω πως ακούω το τηλέφωνο. Αυτό χαρακτηρίζεται ως εμπειρία φωνών. Όταν συζητάω το θέμα του έργου, πάντα θα βρω κάποιον που έχει την ίδια εμπειρία. Φαίνεται πως είναι αρκετά συχνή εμπειρία. Αυτό που μάλλον με κινητοποίησε ειναι ο σκληρός εσωτερικός μου διάλογος που πολλές φορές με απομακρύνει απ´ αυτό που θέλω να γίνω. Αλλά ποιος απο εμάς δεν εχει μέσα του ενα κριτή; Στην παράσταση κράτησα τις φωνές μόνο ως ενα απο τα επτά κεφαλαία της ζωής της. Δεν ήθελα και δεν θέλω να χαρακτηρίζω έναν άνθρωπο μόνο για μια απο τις πολλές του ιδιότητες.
– Στην παράσταση σκηνοθετείτε αλλά και πρωταγωνιστείτε. Πόσο δύσκολος ήταν αυτός ο διπλός ρόλος; Τι είναι πιο κοντά στην Βίκυ Αδάμου η υποκριτική ή η σκηνοθεσία;
Το ρόλο της Amy κρατάει – και με μεγάλη επιτυχία- η Μαρία, εγώ ο Γιώργος και ο Χρήστος είμαστε κάποιες από τις όψεις της. Ήθελα πολύ να παίξω σε παράσταση μου –γέλια- δυσκολεύτηκα παρά πολύ. Με βοήθησε όμως να βρω και να προτείνω την ιδιαίτερη γλώσσα της παράστασης. Σύνθεσα κομμάτια από πολλά και διαφορετικά είδη που έχω παίξει ως τώρα. Έχω χάσει πολύ χρόνο απο τη ζωή μου να προσπαθώ να καταλάβω τι είμαι. Ειδικά για το αν είμαι ηθοποιός. Και στα διαστήματα αυτά έκανα οικογένεια, ψυχοθεραπεία και τον κινητήρα studio. Πιστεύω ότι οι ηθοποιοί μπορούν να γίνουν καλοί σκηνοθέτες ίσως όχι το αντίθετο. Εχω σπουδάσει υποκριτική και έμαθα να φτιάχνω εικόνες δυο διαστάσεων στη σχολή Βακαλό. Ως σκηνοθέτις, μου αρέσει που μπορείς να φτιάχνεις ενα μικρό σύμπαν αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να παίζω. Το έχω μεγάλη ανάγκη.
– Οι χαρακτήρες του έργου ακροβατούν ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό. Πόσο δύσκολη ήταν αυτή η προσέγγιση σκηνοθετικά και ερμηνευτικά;
Αυτό το δίπολο μπήκε από την πρώτη μας πρόβα. Ήταν μεγάλο το μπλέξιμο. Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες ξέρουν να ισορροπούν σε αυτή τη συνθήκη, καλύτερα ή χειρότερα…είναι η δουλειά μας. Ειναι μεγάλη πρόκληση να παραμένεις ανοιχτός, να μην βάζεις διαχωριστικές γραμμές.
– Τι συναισθήματα σας γέννησε η Amy; Ταυτιστήκατε με κάποιον τρόπο μαζί της;
Ακόμα κι έχεις την τύχη να γεννηθείς με τρυφερούς γονείς, το κοινωνικό σύστημα δεν δέχεται τη ζωή στην ολότητα της. Δεν δέχεται τα αρνητικά συναισθήματα, τη διαφορετικότητα. Ο κόσμος αυτός δεν ειναι φτιαγμένος για τα παιδιά με αποτέλεσμα πολλές φορές να βιώνεις μια απίστευτη μοναξιά. Σε αυτό το κομμάτι ταυτίστηκε με την ηρωίδα μας.
– Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε το ενδιαφέρον στο hearing voices network και στο να δημιουργήσετε την συγκεκριμένη παράσταση;
Νομίζω ερωτεύτηκα τον Λυκούργο Καρατζεφέρη –γέλια- ως εκπρόσωπος του δικτύου, ψυχίατρος ο ίδιος, απάντησε στα αμέτρητα ερωτήματα με ζεστασιά και πολύ χιούμορ. Εκεί κατάλαβα ότι ενα μεγάλο μέρος του φόβου μου υπαρχει λόγω άγνοιας. Το δίκτυο αυτό στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο βοηθάει ανθρώπους που η υπόλοιπη κοινωνία αποκλείει. Εντάσσει τις “καμμένες περιπτώσεις” πίσω στη ζωή.
– Πόσο σας άγγιξε το έργο με την προβληματική του και πόσο περισσότερο σας ευαισθητοποίησε για άτομα σαν την Amy;
Τόσο ώστε να μπω και πάλι στην παραγωγή. Και αυτό δεν ειναι καθόλου εύκολο. Κάθε φορά που έχω μια τόσο έντονη ιδέα για παράσταση χαίρομαι αλλά και βρίζω. Σε περιπτώσεις σαν τη δική μου που πρέπει μέσα σε όλα να αναλάβεις και την παραγωγή, πρέπει το κίνητρο να ειναι πολύ ισχυρό. Είναι λοιπόν θέμα επιβίωσης. Επρεπε να πω αυτή την ιστορία στον κόσμο.
– Θα έχει συνέχεια το Στρατηγικές Επιβίωσης ή υπάρχουν κάποια σχέδια για μια νέα δουλειά;
Σε μια προηγούμενη συνέντευξη είχα ανακοινώσει σχέδια από τα οποία δεν πραγματοποιήθηκε τίποτα. Δεν είμαι προληπτική αλλά η εποχή δεν ευνοεί… Δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο, έχω πολλά όνειρα, ιδέες, επιθυμίες και πιστεύω ότι οι στρατηγικές έχουν πολλά να δώσουν ακόμα. Για μένα αποτελούν πια, μια νέα γλώσσα που θέλω να ξαναχρησιμοποιήσω και σε άλλες δουλειές.
– Στις δουλειές σας συνεργάζεστε συχνά με νέους ανθρώπους. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι μια τέτοια συνεργασία;
Είμαι ανοιχτή στους νέους συνεργάτες τόσο στην ηλικία όσο και στην γνωριμία. Στις στρατηγικές δούλεψα για πρωτη φορά με τη Μαρία, τον Χρήστο και τη Παρασκευή. Δουλέψαμε και σε ένα νέο χώρο. Όλοι αυτοί οι συνεργάτες σε συνδυασμό με τους παλιούς προχώρησαν τη ματιά μου τόσο στη δουλειά όσο και προσωπικά. Κάθε δουλειά ειναι σαν ένας γάμος. 17/4 χωρίζουμε και αυτή η απώλεια θα έχει πολλή θλίψη.
– Οι δουλειές σας, θα τολμούσα να πω, εμπεριέχουν το στοιχείο του ασυμβίβαστου με τις κλασικές φόρμες του θεάτρου. Τι σας τραβάει σε τέτοια εγχειρήματα;
Με σέρνουν από τη μύτη ιδέες, εικόνες, τίτλοι… Αν δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη δεν ασχολούμε. Δεν θα μπω σε παραγωγή. Σε κάθε δουλειά κάτι ψάχνω. Δεν νομίζω ότι έχω καλλιτεχνικό στίγμα, σφραγίδα. Θα μου άρεσε να έχω στυλ. Ίσως βλέπω το ρόλο του σκηνοθέτη σαν ηθοποιός, ψάχνω να βρω τι τύπο δημιουργού «παίζω» σε κάθε νέα σκηνοθεσία.
– Είστε ένας πολυπράγμων άνθρωπος με μια σειρά από διαφορετικές ιδιότητες. Ποια είναι η ιδιότητα που προσδιορίζει περισσότερου την Βίκυ Αδάμου; Από που αντλείτε όλη αυτή την ενέργεια για όλες τις δράσεις που τρέχετε;
Νομίζω ότι πέρα από όλα αυτό που με κινητοποιεί είναι η βαρεμάρα! Ειναι πεζό αλλά πέρα για πέρα αλήθεια. Παλιότερα πίστευα ότι αυτό ειναι ένα από τα μεγάλα μου ελαττώματα, με προχωράει όμως, με κάνει να συνεχίσω να ψάχνω, να μην επαναπαύομαι. Ευχή και κατάρα. Βαμπίρ! Σε κάθε μου ρόλο, μαμά, δασκάλα ακόμα και στο ρόλο του καλλιτεχνικού επιχειρηματία προσπαθούσα πάντα να είμαι συνεπής και να παίρνω γνώση και ευχαρίστηση.
– Σε μια δύσκολη περίοδο που ζούμε τι μεθόδους επιβίωσης πρέπει να αναπτύξουμε ατομικά και συλλογικά για να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες;
Δεν ξέρω. Εγώ κάνω θέατρο αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για άλλους. Πιστεύω στη δύναμη της ομάδας και στην προσωπική ανάπτυξη. Από και προς την ελευθερία.
του Περικλή Μπίκου, 6/4/2016