.jpg)
Η ομάδα «Εμείς» δημιουργήθηκε το 2009 και από τότε έχει διαγράψει μια πορεία με σεβασμό προς τους θεατές και προς την τέχνη που υπηρετούν. Με έντονη ευαισθησία και κοινωνική δράση αποδεικνύουν έμπρακτα τον όρο – ομάδα συλλογικού πολιτισμού έχοντας πάρει μέρος σε μια σειρά από δρώμενα με στόχο την ευαισθητοποίηση των θεατών και την προώθηση της δουλειάς τους σε ένα διευρυμένο κοινό. Με αφορμή την συμπλήρωση των 200 παραστάσεων του «Interview» και της καινούριας τους δουλειάς «Το παιχνίδι των Κράουζερ» συναντήσαμε τον Χρήστο Θάνο σκηνοθέτη και ψυχή της ομάδας και είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του.
-Πείτε μας δύο λόγια για την ομάδα «εμείς» για να σας γνωρίσουμε καλύτερα.
Η θεατρική ομάδα «Εμείς» δημιουργήθηκε το 2009, όταν και παρουσίασε την πρώτη της παράσταση «Για κανέναν πάνω δεν είναι εύκολα κάτω», της Ηδύλης Τσαλίκη και του Χρήστου Θάνου, σε σκηνοθεσία του τελευταίου. Η Σοφία Καψαμπέλη, ο Σωτήρης Δούβρης και ο Χρήστος Θάνος, είναι αυτοί που παραμένουν από τότε έως και σήμερα, μέλη της ομάδας. Το 2012 η ομάδα πήρε τη μορφή που έχει και σήμερα, όταν προστέθηκαν σε αυτήν η Μαρία Ζερβού, ο Χρίστος Παπαμιχαήλ και ο Βασίλης Τουρκομένης, για τις ανάγκες της δημιουργίας του “Interview”. Το “Interview” έκανε πρεμιέρα την άνοιξη του 2013 και συνεχίζει να παίζεται αδιάκοπα έως και σήμερα, έχοντας πραγματοποιήσει μέχρι στιγμής πάνω από 200 παραστάσεις. Κατά τη διάρκεια του 2014 η ομάδα κάνει τις πρώτες προσπάθειες να επεκτείνει τις δράσεις της πέρα από το στενό θεατρικό πλαίσιο, εντείνοντας παράλληλα την κοινωνική της δράση. Για το λόγο αυτό μετονομάζεται από «θεατρική ομάδα Εμείς» σε «Εμείς – ομάδα συλλογικού πολιτισμού». Από τότε η ομάδα έχει συμμετάσχει στο «1ο αντιφασιστικό φεστιβάλ παραστατικών τεχνών», έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις στις γυναικείες φυλακές της Θήβας, καθώς και στο κέντρο απεξάρτησης τοξικομανών κρατουμένων, έχει διοργανώσει έκθεση με έργα τέχνης που έχουν φιλοτεχνήσει οι κρατούμενες των γυναικείων φυλακών, έχει διοργανώσει το “Our Festival” – 1η συνάντηση αλληλέγγυων καλλιτεχνών στο θέατρο ρεματιάς στο Χαλάνδρι και αυτή τη στιγμή πραγματοποιεί θεατρικό εργαστήρι στις γυναικείες φυλακές. Το φθινόπωρο του 2015 παρουσίασε την τρίτη θεατρική της παραγωγή με τίτλο «Το παιχνίδι των Κράουζερ», που παίζεται αυτή την περίοδο στον τεχνοχώρο Φάμπρικα.
-Ποια ανάγκη σας έκανε να συμπράξετε σαν ομάδα;
Κατ’ αρχάς, η κοινή αγάπη μας για το θέατρο και η ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασης. Αυτό όμως που μας έδεσε τόσο γερά είναι η επιθυμία του καθενός ξεχωριστά να λειτουργεί σε συλλογικό επίπεδο. Επιθυμία που αποδείχθηκε στην πορεία ότι αποτελεί και ικανότητα όλων των μελών της ομάδας. Μέχρι στιγμής, οι συλλογικοί και οι προσωπικοί μας στόχοι συμβαδίζουν και αυτό είναι κάτι που ισχυροποιεί καθημερινά την ομάδα.
-Είστε μια ομάδα με έντονη κοινωνική δράση. Πόσο πολύ σας απασχολούν οι κοινωνικά ευπαθείς ομάδες (ακόμα και στο να γράφατε ένα έργο για αυτούς)
Η κοινωνική ευαισθησία είναι ένα βασικό στοιχείο που μας συνδέει ως ομάδα. Όποτε δουλεύουμε νέες ιδέες, για τη δημιουργία μιας καινούριας παράστασης, πάντα καταλήγουμε σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις ανθρωπιστικές τραγωδίες που συντελούνται καθημερινά γύρω μας. Η μεταξύ μας επαφή, μας βοηθάει να μη συνηθίζουμε στην αδικία και την εξαθλίωση. Έχουμε καταφέρει να αποφύγουμε την αποκτήνωση, εκφράζοντας την κοινωνική μας ευαισθησία μέσα από το έργο μας, εντός και εκτός θεάτρου. Η επιμονή μας στην ελεύθερη συνεισφορά είναι η ουσιαστικότερη κοινωνική μας συμβολή. Κι αυτό γιατί, παρ’ ότι η πρακτική αυτή μας έχει φέρει αντιμέτωπους με σοβαρά οικονομικά και προωθητικά προβλήματα, “εμείς” εμμένουμε πεισματικά στην πεποίθηση ότι η τέχνη οφείλει να είναι προσβάσιμη από όλους. Και ενώ η πλειονότητα του κοινού αδυνατεί να αντιληφθεί αυτή μας τη φιλοσοφία, στηρίζοντάς την, “εμείς” αφήνουμε ελεύθερη την είσοδο, γι’ αυτούς που δε θα μπορούσαν διαφορετικά να τη διαβούν.
-Πείτε μας δυο λόγια για την καινούρια σας παράσταση “Το παιχνίδι των Κράουζερ”
«Το παιχνίδι των Κράουζερ» μιλάει για δύο εξαθλιωμένους κόσμους, την «Ανατολή» και τη «Δύση». Από τη μία έχουμε τη μέση ανατολή και την Αφρική που μαστίζονται από πείνα, αρρώστιες, πρωτόγονη βία και θρησκευτικό φανατισμό κι από την άλλη τον «προηγμένο» δυτικό πολιτισμό, που μαστίζεται από αποβλάκωση, υπερκαταναλωτισμό και «εξ Ανατολής» τρόμο. Προσπαθούμε να παρουσιάσουμε αυτή τη σχέση, συστήνοντας στο κοινό από τη μία την οικογένεια των μεγαλοαστών «Κράουζερ» και την παρέα τους, που βρίσκονται σε ένα διαδραστικό δωμάτιο προσομοίωσης για να παίξουν, ταξιδεύοντας όπου επιθυμούν χωρίς να κουνηθούν από τις θέσεις τους, κι από την άλλη τον Αφγανό υπηρέτη της οικογένειας, του οποίου η συμμετοχή στο παιχνίδι των αφεντικών του, θα επιφέρει μία απρόσμενή ή ίσως και αναπόφευκτη τροπή. Και φυσικά, κατά το συνήθειο της ομάδας, όλα συμβαίνουν μέσα από ένα κωμικό πρίσμα.
-Το παιχνίδι των Κράουζερ είναι εμπνευσμένο από την επικαιρότητα. Πόσο πολύ σας επηρεάζει αυτή στην συγγραφή των έργων σας;
Είναι παράλογο να μη μας επηρεάζει η επικαιρότητα. Ολόκληρος ο κόσμος βράζει. Πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης, που υποτίθεται ότι είναι και ευαίσθητος δέκτης, να μένει ασυγκίνητος από την αφόρητη αδικία που τον περιβάλλει; Εξάλλου είμαστε κι εμείς θύματα αυτής της αδικίας. Έχουμε όμως την τύχη να κάνουμε θέατρο, ενώ κάποιοι συνάνθρωποί μας πνίγονται στο Αιγαίο. Τουλάχιστον, ας μιλήσουμε για το Αιγαίο.
-Υπήρξε κάποιο ερέθισμα για την συγγραφή και το ανέβασμα του έργου?
Η απληστία και το Αιγαίο.
-Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε με κωμικό τρόπο μια δραματική ιστορία;
Θεωρούμε την κωμωδία πιο αιχμηρή από το δράμα. Ιδίως όταν αναφερόμαστε σε ζητήματα που αγγίζουν την ίδια μας την καθημερινότητα. Όταν ο θεατής γελάσει και στη συνέχεια νιώσει κατά κάποιο τρόπο ένοχος γι’ αυτή του την αντίδραση, δραστηριοποιούνται μέσα του αντιδραστικά ένστικτα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πιθανώς ένα αίσθημα κινητοποίησης, όταν εκτός θεάτρου πλέον, έρθει ξανά αντιμέτωπος με την παράλογη πραγματικότητα που τον περιβάλλει. Απ’ την άλλη, ως ομάδα, μας είναι αδύνατο να αποφύγουμε την κωμωδία, όσο κι αν προσπαθήσουμε.
– Πιστεύετε ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου ο ανθρωπισμός χάνεται και μετατρεπόμαστε σε Κράουζερ;
Υπάρχουν οι “Κράουζερ” και υπάρχουμε κι εμείς. Εμείς χωριζόμαστε σε τρεις κατηγορίες. 1) Σε αυτούς που χρειάζονται τους “Κράουζερ”, γιατί θεωρούν ότι χάρη σ’ αυτούς ζουν τόσες οικογένειες, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι χάρη σ’ αυτές τις οικογένειες οι “Κράουζερ” μπορούν να καταδυναστεύουν τον κόσμο. 2) Σε αυτούς που φθονούν τους “Κράουζερ” και θέλουν να τους δουν να καταστρέφονται, ώστε να γίνουν οι ίδιοι οι νέοι “Κράουζερ”. 3) Σε αυτούς που θεωρούν τους “Κράουζερ” άχρηστους και επιζήμιους και ότι πρέπει να καταργηθούν ως είδος. Δυστυχώς οι τελευταίοι είναι ελάχιστοι.
-Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε μέσα από την παράσταση;
Η ανθρώπινη πραγματικότητα δεν είναι δίκαιη. Και όσο θυματοποιούμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας, θα γίνεται ακόμα πιο άδικη.
-Τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής από την παράσταση φεύγοντας.
Οργή και ορμή. Αλλά και την πνευματική ανάταση που η καλή τέχνη προσφέρει.
& Aναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/12096-q—–q—-q–q—.html
Του Περικλή Μπίκου 2/3/2016