H συνέντευξη στον πολύ ζεστό χώρο της οδού Θεμιστοκλέους 104 πλησίαζε στο τέλος της, όταν ήρθε η σειρά του Κώστα Γάκη να απευθύνει μια ερώτηση. Μα καλά, δε θα ρωτήσεις κάτι για τη σειρά;, είπε με απορία. Όχι, διότι δεν την έχω παρακολουθήσει, ήταν η απάντηση σχετικά με τα Μυστικά της Εδέμ, όπου συμμετείχε και θα συνεχίσει να το κάνει και την προσεχή σεζόν.
Η παρουσία του στο συγκεκριμένο σίριαλ, βέβαια, τον σύστησε στο ευρύ κοινό (είχε προηγηθεί πριν τρεις σεζόν η παρουσία του στην Ιωάννα της καρδιάς), όμως είναι τέτοια η δράση του 32χρονου ηθοποιού, που είναι αν μη τι άλλο άδικο να απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης μόνο και μόνο επειδή παίζει σ’ ένα επιτυχημένο σίριαλ.
Μουσικός, σκηνοθέτης, ηθοποιός και δάσκαλος δραματικής σχολής, ο Γάκης παρά το νεαρό της ηλικίας του αποτελεί ένα από τα φαινόμενα της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής. Και το σημαντικό είναι πως δίνει εξίσου την ίδια βαρύτητα σε όλες του τις δραστηριότητες.
– Κώστα, το καλοκαίρι σε τι φάση σε βρήκε;
Πολύ δημιουργική! Αυτή τη σεζόν επαναλαμβάνω δύο έργα που σκηνοθέτησα πέρυσι, το “Χωρίς Μουσική” και τον “Διχοτομημένο Υποκόμη” στο θέατρο των εκδόσεων Καστανιώτη. Το πρώτο είναι ένα ανατρεπτικό μιούζικαλ τσέπης το οποίο ακολουθεί τις περιπέτειες ενός πιανίστα που το καταπιεστικό καθεστώς της χώρας του εξόρισε σε ένα ερημονήσι και τριών κοριτσιών που εγκαταλείπουν την ασφάλεια του ωδείου και καταλήγουν σε ένα υπόγειο καμπαρέ με απαγορευμένα νούμερα.
Είμαι πολύ χαρούμενος που παίζω το ρόλο του πιανίστα ο οποίος άγεται και φέρεται απο μια σκληρή εξουσία σε έναν πολιτικά νοηματοδοτημένο χώρο της πόλης-τα Εξάρχεια γιατί είμαι ρομαντικός και ακόμα πιστεύω ότι η τέχνη είναι μια μορφή αντίστασης. Το δεύτερο έργο είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία με για τρεις ηθοποιούς που η αυτοσχεδιαστική τους ικανότητα σπάει κόκαλα.
Βασισμένο σε μια νουβέλα του Ίταλο Καλβίνο το έργο “Ο διχοτομημένος υποκόμης” μιλάει για έναν άνθρωπο που επιστρέφει στην πατρίδα του μονάχα ο μισός και αποτελεί μια αλληγορία για τον σύγχρονο άνθρωπο ο οποίος καθημερινά αισθάνεται μισός, πολυδιασπασμένος στους δεκάδες ρόλους που καλείται να παίξει.
– Για να συνεχίζονται και τα δύο έργα για δεύτερη χρονιά σημαίνει πως η πρώτη τους σεζόν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη.
Ο Θεός είναι μεγάλος!!!(γέλια) Κοίτα, είναι μεγάλη χαρά για όλους μας ότι και τα δύο έργα πήγαν πολύ καλά πέρυσι. Επειδή εμείς δουλεύουμε πολύ ως ομάδα και δίνουμε όλη μας την ψυχή και τη δημιουργικότητα σε αυτό που κάνουμε, νιώθουμε μεγάλη ικανοποίηση όταν μετά από την επίπονη διαδικασία στις πρόβες βλέπουμε ότι το έργο που γράψαμε αφορά ένα ευρύ κοινό που βρίσκει ουσία στην προσπάθειά μας και την επικροτεί με την παρουσία του και τα θετικά του σχόλια.
-Τι άλλα σχέδια υπάρχουν για φέτος;
Τα καινούργια σχέδια-σκηνοθετικά- θα μπορούσαν να έχουν υπέρτιτλο “Με δύναμη από το Ιράκ”, δύο σκηνοθεσίες που έχουν άμμεση ή έμμεση σχέση με την πολύπαθη αυτή περιοχή. Mαζί με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου θα σκηνοθετήσουμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την παράσταση “Τα Λιοντάρια της Βαγδάτης”. Βασίζεται σ΄ένα κόμικ και έχει να κάνει με τέσσερα λιοντάρια που μετά τον βομβαρδισμό των αμερικανών απέδρασαν από το ζωολογικό κήπο της Βαγδάτης. Επίσης στο Δη.πε.θε Ρούμελης θα σκηνοθετήσω την παράσταση “Το αγόρι με τη βαλίτσα”. Είναι έργο του Μάικ Κένι και παρακολουθεί την πορεία ενός μικρού πρόσφυγα από το Ιράκ ως το Λονδίνο.
– Η Ανατολή σ’ έχει εμπνεύσει δηλαδή φέτος;
Είναι μια περιοχή με πολλά ανοιχτά μέτωπα. Στην παράσταση των λιονταριών, βλέπεις το αθώο πρίσμα με το οποίο αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Βλέπεις τη θέληση τους να ξεφύγουν απ’ αυτό που ζουν. Είναι αυτό το βλέμμα της αθωότητας, της αγνότητας και της απορίας για όλα αυτά που συμβαίνουν ερήμην τους. Στην παράσταση του αγοριού βλέπεις τη φρίκη του πολέμου αλλά και την ελπίδα η οποία πάντα γεννιέται μέσα από τις στάχτες.
– Μου κάνει εντύπωση, βέβαια, το πότε τα προλαβαίνεις όλα, αφού διδάσκεις και σε μια σχολή.
Κοίτα, η διδασκαλία π.χ. είναι δύο φορές την εβδομάδα από μία ώρα. Γενικά μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα, να αλλάζω ρόλους. Είναι όμορφο να γράφω μουσική μόνος στο πιάνο μου αλλά εξίσου ωραίο είναι τον να σκηνοθετώ ή να διδάσκω. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα. Δε θα απομόνωνα για παράδειγμα μία μου ιδιότητα. Αν έκανα μόνο τη μία δουλειά, θα έλεγα πως θα ήμουν δυστυχισμένος. Θα ένιωθα ανεπαρκής. Αντίθετα με τα πολλά παίρνω διάφορες γεύσεις και νιώθω πιο ολοκληρωμένος.
– Αλλωστε έχεις και την τηλεόραση.
Ναι, όταν π.χ. έχω γύρισμα και μετά έχω μάθημα, νιώθω ένα κλικ. Όπως είναι ένα παιδί, που μετά από μια παιδική χαρά, πάει σε μια άλλη. Είναι σπάνιο να επιλέγεις να κάνεις αυτό που θες και είμαι πολύ χαρούμενος που έχω αυτήν τη δυνατότητα. Και επίσης να μη φοβάσαι να πειραματιστείς, να αμφισβητήσεις όσα ήξερες, να κινηθείς πέρα από τις βεβαιότητες σου. Πέρσι για παράδειγμα στον Διχοτομημένο Υποκόμη, άφηνα τα παιδιά να αυτοσχεδιάσουν, τους έλεγα να προσθέτουν κάτι αν το θέλουν και αν φυσικά δένει με την όλη ιστορία. Ήταν αποκαλυπτικό! Είναι υπέροχο καθένας να δίνει κάτι από τον κόσμο του, να βάζει στη δουλειά το προσωπικό, αισθητικό του στίγμα.
– Πριν από μερικά χρόνια είχες κερδίσει και το θεατρικό βραβείο Δημήτρης Χορν. Άλλαξε κάτι στη ζωή σου, ειδικά από την στιγμή που δεν υπάρχει και η ανάλογη προβολή;
Γενικά πιστεύω πολύ στον ηθοποιό-δημιουργό. Στον πολύπλευρο καλλιτέχνη που παίζει, γράφει μουσικές και κείμενα, πειραματίζεται, σκηνοθετεί, αναζητά διαρκώς καινούργιες σκηνικές συγκινήσεις. Κάπως έτσι είχε προκύψει πριν πέντε χρόνια η “Κατσαρίδα” ενα έργο εξολοκλήρου γραμμένο από δυο νέους ηθοποιούς-μουσικούς-σκηνοθέτες-δημιουργούς.
Η μεγάλη επιτυχία που γνώρισε η παράσταση και το βραβείο που πήρα εγώ ήταν μια μεγάλη τιμή και απόδειξη αποδοχής της αισθητικής της οποίας προτείναμε και της δυναμικής που πιστεύουμε ότι πρέπει να έχει το σύγχρονο θέατρο. Από κει και πέρα όλα είναι θέμα δουλειάς και συνεχούς πειραματισμού.. Η ζωή δεν αλλάζει με ένα βραβείο. Αλλάζει όταν κάθε μέρα αναζητάς να αποκαλύψεις κάτι από το μυστήριό της, να γευτείς κάτι ακόμα από τον άπειρο πλούτο της.
Ο ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ!
Την στιγμή που η συνάντηση μας συνεχίζεται, πραγματοποιεί την είσοδο της η Αγγελίνα Παρασκευαϊδη. Ο τρόπος που κοιτά τον Κώστα, είναι όπως αυτός του μαθητή που θαυμάζει τον δάσκαλο. Που περιμένει να διδαχθεί από εκείνον. Και είναι φανερό πως έχει μεγάλη δίψα για να μάθει και να δικαιώσει τις προσδοκίες του νεαρού της σκηνοθέτη, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι την πιστεύει πολύ. Έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από την παρουσία της στον Διχοτοτημένο Υποκόμη και η νεαρή ηθοποιός εκτός από τη συγκεκριμένη παράσταση στην οποία φυσικά και συνεχίζει, θα παίζει φέτος και στο Χωρίς Μουσική.
– Αγγελίνα, τι εστί Κώστας Γάκης;
Α: Αισθάνομαι καλλιτεχνικό του παιδί. Επομένως δεν μπορώ να μιλήσω για τον Κώστα.
Κ: Ελα, πες τα χειρότερα.
Α: Οκ. Είναι πολύ σκληρός μαζί μας (γέλια). Χωρίς πλάκα τώρα έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη. Υπάρχουν φορές που είναι πολύ τρυφερός μαζί μας και άλλες που φωνάζει
Κάτι σαν Δόκτωρ Τζέκυλ και μίστερ Χάιντ δηλαδή, παρεμβαίνει χαμογελώντας ο Κώστας, την στιγμή που η Αγγελίνα προσθέτει: Γενικά μας εμπνέει τον σεβασμό και γίνεται αυστηρός, όταν χρειάζεται. Είναι τελειομανής και δουλεύει πολύ. Δε φεύγει ποτέ από το θέατρο (γέλια) Θεωρώ πως μου έχει βγάλει πολλά πράγματα στην σκηνή, τα οποία δεν είχα διδαχθεί στην σχολή. Αν το έχεις μέσα σου, μπορείς να διδάσκεις με επιτυχία, όπως ακριβώς κάνει ο Κώστας.
Κ: Γενικά νομίζω ότι ο ηθοποιός εξαρτάται πολύ από τον σκηνοθέτη. Ο σκηνοθέτης πρέπει να περνάει την αισθητική του και τη φιλοσοφία του. Θα πρέπει, όμως, ν’ αφήνει και τον ηθοποιό να παίζει. Όλοι συμβάλλουν σε μια παράσταση και όλοι έχουν μερίδιο. Είναι σαν την άμαξα, που για να δουλέψει, πρέπει να είναι ενεργοί όλοι της οι τροχοί. Επιπλέον πρέπει να βοηθάει τον ηθοποιό να βρει τα εκφραστικά του μέσα.
Στις σχολές δε διδάσκεται αυτός ο τρόπος, όμως προσπαθώ να το κάνω ως σκηνοθέτης. Φυσικά θέλει χρόνο, όμως μου αρέσει πολύ αυτή η προσπάθεια. Θα έλεγα μερικές φορές πως το κάνω με μάλλον τσαρλατανικό τρόπο. Το κέρδος, όμως, είναι μεγάλο και νομίζω ότι το εισπράττουμε στο τέλος όλοι μαζί από το κοινό. Φυσικά χρειάζεται μεθοδική δουλειά. Ξέρεις δεν πιστεύω τόσο πολύ στο ταλέντο, αλλά στη δουλειά. Είναι αναγκαίο, βέβαια, να υπάρχει ταλέντο, όμως αν δε το δουλέψεις, δεν επιτυγχάνεις τίποτα.
– Και γενικά αντιλαμβάνομαι πως σου αρέσει ο αυτοσχεδιασμός.
Πολύ. Το ζητάω και το προτείνω. Για παράδειγμα στο Χωρίς Μουσική λέω μια στιγμή στην πρόβα: Φτιάξτε ένα ποίημα. Από εκεί, λοιπόν, μπορεί να προκύπτει κάτι καλό. Και να αυτοσχεδιάσεις πάνω σε νέα υλικά, και να χαρείς με το εφήμερο! Και ανάλογα με την αισθητική σου, μπορείς να ενώσεις ό,τι προκύπτει με το υπόλοιπο έργο.
– Κώστα με την παρουσία της Αγγελίνας αλλάζει κάτι στη δομή στο Χωρίς Μουσική;
Κ: Η Αγγελίνα με τη θετική της ενέργεια δίνει άλλα κυβικά στην παράσταση. Έχει αυτοσχεδιαστικές ικανότητες, τις οποίες και αξιοποιούμε. Με είχε εντυπωσιάσει στον Διχοτομημένο Υποκόμη και έχει πολύ μεγάλη θέληση να προσφέρει. Αλλάζει η χημεία της ομάδας κι αυτό είναι πάντα ενδιαφέρον. Θα έλεγα πως η Αγγελίνα είναι το χαζό μας! (γέλια).
Α: Α, έτσι;
Κ: Όχι, πλάκα κάνω. Η Αγγελίνα έχει πολύ θετική ενέργεια και το σημαντικό είναι πως και οι τρεις κοπέλες τα έχουν βρει πολύ καλά μεταξύ τους. Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο, όταν βρίσκονται πολλά κορίτσια μαζί. Αλλά εδώ η συνταγή είναι πετυχημένη.
– Εμένα Αγγελίνα, πάντως, κάτι μου θυμίζεις. Και σε εμφάνιση και σε φωνή.
Α: Σοβαρά; Δεν είσαι ο μόνος. Μου το έχουν πει και άλλοι.. Κάπου σε ξέρω μου λένε. Τι να πω. Αν στο έχουν πει πάνω από 10 άτομα κάτι θα συμβαίνει; Πιστεύω πως πολλοί νομίζουν ότι έχω δώσει τη φωνή μου σε καρτούν (γέλια)
Κ: Οσον αφορά στην παράσταση, θα ήθελα να πω επίσης ότι πλην της Ιωάννας Αγγελίδη συνεχίζει κανονικά μαζί μας και η Δάφνη Καμμένου. Πέρσι είχαμε ξεκινήσει, όταν ανακάλυψε ότι είναι έγκυος. Δεν σταμάτησε και ήταν πολύ ωραίο να βρίσκεται πάνω στην σκηνή με πιο μεγάλη την κοιλιά. Ήταν σαν να παίζαμε πέντε και όχι τέσσερις. Γενικά είχε πολύ ωραία ενέργεια. Τώρα έχει γίνει πλέον μητέρα, και εξακολουθεί να βρίσκεται και πάλι μαζί μας και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό.
– Ποια είναι η υπόθεση του έργου;
Ένας μουσικός υποχρεώνεται από το αυταρχικό καθεστώς της χώρας του να γράψει το νέο εθνικό ύμνο. Του επιβάλλουν, όμως, τι πρέπει να γράψει και εκείνος δεν το δέχεται. Αντιστέκεται και εξορίζεται σ’ ένα ερημονήσι, όπου τελεί χρέη φαροφύλακα και τον υποχρεώνουν να μην παίζει μουσική. Τρεις συνεργάτριες του όμως πίσω στην πρωτεύουσα ανοίγουν ένα υπόγειο καμπαρέ με απαγορευμένα νούμερα που επικοινωνεί μυστικά με τον σιωπηλό κόσμο του μουσικού στο ερημονήσι.
Κάποια στιγμή μια γυναίκα φτάνει στο νησί και τα υπόλοιπα θα τα δείτε επί σκηνής. Η πλάκα με το “Χωρίς Μουσική” είναι ότι είναι ένας τίτλος που συμφωνεί μεν με το πάθημα του μουσικού που όντως του απαγορεύεται η μουσική αλλά ταυτόχρονα αντιφάσκει προς αυτόν γιατί στο καμπαρέ οι τρεις κοπέλες τραγουδούν συνεχώς και γενικότερα το έργο ερευνά με παιγνιώδη τρόπο τη σχέση μουσικής και πρόζας.