Μέσα από ένα παιχνίδι εξερεύνησης στις πρόβες προέκυψε ο «Τσέχωφ», που παρουσιάζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.
Πρόκειται για ένα έργο, όπου ο ανθρώπινος ψυχισμός μπαίνει στο μικροσκόπιο μέσα από διηγήματα, θεατρικά έργα και προσωπική αλληλογραφία του ίδιου του Ρώσου συγγραφέα.
Eπί σκηνής συναντιούνται ο φετινός απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου Αλέξανδρος Αχτάρ, ο Πάρης Θωμόπουλος, ο οποίος παίζει και μουσική, ο Παναγιώτης Μπρατάκος και η Μυρτώ Γκόνη, που απολαμβάνει και το γεγονός ότι είναι η μοναδική γυναίκα του θιάσου.
– Δημήτρη μίλησε μας για τις ιστορίες που επέλεξες στην παράσταση σου και γιατί το έπραξες; Τι το ιδιαίτερο έχουν για σένα, τι περνούν στο κοινό και πόσο κοντά ή μακριά είναι σ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει ως έργα του Τσέχωφ;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ: Οι πρόβες του “Τσέχωφ” ήταν ένα παιχνίδι εξερεύνησης. Ήρθαμε σε επαφή, δοκιμάσαμε και δοκιμαστήκαμε με όλο το φάσμα του σπουδαίου έργου του Α.Π.Τσέχωφ (διηγήματα, θεατρικά έργα, ακόμα και προσωπική του αλληλογραφία) για να καταλήξουμε σε έναν καμβά που βασικό άξονα έχει την αιώνια πάλη των δύο φύλων ιδωμένη σε όλη της την κωμικοτραγική διάσταση. Αυτήν ακριβώς τη διεισδυτική ματιά του συγγραφέα προσπαθούμε να ακολουθήσουμε κι εμείς σκηνικά: Ο ανθρώπινος ψυχισμός μπαίνει στο μικροσκόπιο όχι για να κριθεί αλλά για να κατανοηθεί και να αναλυθεί με διάθεση να αποδοθούν όλες του οι αποχρώσεις, από το γέλιο ως το δάκρυ. Αποφύγαμε κάθε στερεότυπο περί “ορθόδοξου” ανεβάσματος του Τσέχωφ και με θάρρος, σεβασμό και πολλή αγάπη προς το υλικό που είχαμε στα χέρια μας, ακολουθήσαμε τα μονοπάτια που ο ίδιος ο συγγραφέας μας άνοιξε.
– Αλέξανδρε πώς βιώνεις και πόσο ευχαριστιέσαι την πρώτη σου επαγγελματική δουλειά μετά την πρόσφατη αποφοίτησή σου από το Εθνικό Θέατρο;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΧΤΑΡ: Νιώθω πολύ τυχερός που η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά είναι σ’ αυτήν την παράσταση. Ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί με μια μέθοδο, που εγώ έχω διδαχθεί στην σχολή, για δύο χρόνια, από τον δάσκαλο μου Δημήτρη Ήμελλο. Οπότε η χαρά μου είναι διπλή. Μέσα απ’ αυτήν τη μέθοδο κατάφερα να εξερευνήσω και να ανακαλύψω καινούργια μονοπάτια τόσο στην υποκριτική τέχνη, όσο και στον ίδιο μου τον εαυτό. Να συνειδητοποιήσω και να βρω ουσία στην ύπαρξή μου στον χώρο του θεάτρου, αλλά και στην ζωή. Το ταξίδι τώρα ξεκινάει, είμαι έτοιμος και θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό για να είναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις…
– Μυρτώ πώς είναι να είσαι η μοναδική γυναίκα στον θίασο; Πόσο το διασκεδάζεις, πως σου φέρονται οι υπόλοιποι εντός και εκτός σκηνής;
ΜΥΡΤΩ ΓΚΟΝΗ: Θα ήταν ψέμα να έλεγα ότι δεν με κολακεύει και δεν απολαμβάνω αυτή την θέση. Το να είμαι η μόνη γυναίκα με τρεις άντρες ηθοποιούς και άντρα σκηνοθέτη έχει πολλά προνόμια, ειδικά σε αυτή την δουλειά που έχω όλους τους γυναικείους ρόλους. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι οι άντρες έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο κώδικα μεταξύ τους και την γυναίκα την βλέπουν λίγο πολύ σαν «ξενιστή». Έχω γίνει λίγο παραπάνω φεμινίστρια σ’ αυτήν τη δουλειά και αυτό μου την σπάει. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω πολύ την γυναικεία φιλία, με τους άντρες υπάρχουν μέρες που εξεγείρομαι, κυρίως εκτός σκηνής. Αυτό βέβαια δεν αφορά ποτέ την παράσταση γιατί ό,τι και να γίνεται στα καμαρίνια πραγματικά εντός σκηνής είμαστε μια γροθιά, κάθε βράδυ, γιατί η συντροφικότητα είναι δομικό χαρακτηριστικό αυτής της παράστασης.
– Παναγιώτη γιατί θα προέτρεπες κάποιον/α να έρθει στο θέατρο του Νέου Κόσμου και να παρακολουθήσει το έργο σας;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΡΑΤΑΚΟΣ: Σίγουρα για να έρθει σε επαφή και ν ακούσει αυτόν τον υπέροχο τσεχωφικό λόγο μέσα από διηγήματα του σπουδαίου συγγραφέα, τα οποία πολύ σπάνια έχουν ακουστεί από σκηνής και μέσα τους κρύβονται όλοι οι ήρωες και τα μηνύματα που συναντάμε στα γνωστότερα θεατρικά του έργα. Επίσης, για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι για ποιο λόγο ο Τσέχωφ ονόμαζε τα έργα του κωμωδίες! Στα διήγηματα το χιούμορ του είναι γλαφυρότατο και αιχμηρότατο. Τέλος, για ν’ απολαύσει τη βουτιά τεσσάρων νέων ανθρώπων στο τσεχωφικό σύμπαν με πολλή όρεξη, μουσική, τρέλα, παιχνίδι και επιμονή στην εξερεύνηση αυτού του διανοητικού θηρίου που ονομάζεται Άντον Τσέχωφ!!
– Πάρη πόσο σημαντικό ρόλο θεωρείς πως έχει η ζωντανή μουσική, που παίζεται κατά τη διάρκεια της παράστασης και πόσο διασκεδάζεις την παρουσία σου και ως ηθοποιού και ως μουσικού;
ΠΑΡΗΣ: Θεωρώ πως η μουσική είναι σχεδόν απαραίτητη όταν έχει να κάνει με έναν ζωντανό οργανισμό όπως είναι το θέατρο. Ο λόγος και η μουσική πηγαίνουν μαζί και είναι αναπόσπαστο κομμάτι το ένα του άλλου. Ακριβώς για αυτό επειδή για μένα το θέατρο με την μουσική αλληλοσυμπληρώνονται δεν το βιώνω σαν διπλό ρόλο. Η μουσική είναι στην ζωή μου από την γέννησή μου και το θέατρο είναι μια φυσική επιλογή που έκανα μεγαλώνοντας αλλά και τα δύο για μένα είναι ο τρόπος να εκφράζομαι ελεύθερα με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετούν το όλον δηλαδή την παράσταση.
– Πόσο απαιτητικό, γοητευτικό, αλλά και συνάμα δύσκολο είναι να παίζετε πολλούς ρόλους κατά τη διάρκεια του έργου. Και επιπλέον ποιος είναι ο ρόλος τον οποίο απολαμβάνετε περισσότερο;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Ο “Τσέχωφ” μας είναι πολύ απαιτητικός. Στην σκηνή παίζουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, κάνουμεακροβατικά, πολεμικές τέχνες. Είμαστε όλοι επί σκηνής σε όλη την διάρκεια της παράστασης και εξερευνούμε πειραματικά, μ’ ένα” παιχνίδι” και με μια αθωότητα, τον κόσμο του σπουδαίου αυτού συγγραφέα. Για εμένα προσωπικά δεν υπάρχει αγαπημένος ρόλος, όπως δεν υπάρχει και “μικρός” ή “μεγάλος” ρόλος. Υπάρχουν όμως κάποιες πολύ αγαπημένες στιγμές. Ο κάθε ρόλος έχει τον δικό του μικρόκοσμο, που αν καταφέρεις και εισχωρήσεις μέσα σ’ αυτόν νιώθεις μια μαγεία μοναδική που μόνο αυτός ο συγκεκριμένος ρόλος σε σχέση με εσένα μπορεί να είναι έτσι. Και ν’ υπάρξει με αυτόν τον τρόπο, τη συγκεκριμένη δεδομένη στιγμή της ζωής σου. Οπότε το να καταφέρεις ή τουλάχιστον να προσπαθήσεις να μπεις σε πολλούς μικρόκοσμους είναι εξαιρετικά απαιτητικό αλλά και εξαιρετικά γοητευτικό για έναν ηθοποιό. Μια απ’ τις αγαπημένες μου στιγμές λοιπόν, είναι στην νουβέλα “Μαύρος Μοναχός”, όπου υποδύομαι τον ομώνυμο χαρακτήρα: Ένας μεφιστοφελικός ήρωας, ο οποίος προσφέρει στον Κόβριν (Παναγιώτη Μπρατάκο) την ευκαιρία να ξεχωρίσει και να γίνει ο άριστος των αρίστων με αντάλλαγμα την μέχρι θανάτου αφοσίωσή του στον διαφωτισμό της ανθρωπότητας μέσα από το επιστημονικό του έργο. Θα μπορούσε να πει κανείς δηλαδή την ψυχή του. Και κάπως έτσι ο Τσέχωφ μ’ αυτήν τη νουβέλα στέλνει φιλικούς χαιρετισμούς στον Γκαίτε!!!
ΜΥΡΤΩ: Είναι συναρπαστικό ν’ αλλάζουμε τόσους ρόλους όλοι μαζί, είναι σαν μια γιορτή επί σκηνής, ένα παιχνίδι μεταξύ μας που απαιτεί ακρίβεια, εγρήγορση και πολύ καλή επικοινωνία με τον εκάστοτε παρτενέρ. Αν και είναι απαιτητικό είναι ταυτόχρονα προκλητικό και το καλύτερο είναι ό,τι πρέπει σε συμπυκνωμένο χρόνο να παίξεις ολόκληρη την διαδρομή του ρόλου ο οποίος εμφανίζεται σε στιγμές από το έργο. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς από τον ρυθμό και την φόρα της παράστασης και να παίζεις γενικά, ένα σχήμα. Η διαύγεια των χαρακτήρων κρίνεται σε λεπτές υποκριτικές επιλογές που είναι απολύτως απαραίτητες για να αποκτήσει ο χαρακτήρας ζωή στο εδώ και τώρα και η παράσταση να συμβεί. Απολαμβάνω με το χέρι στην καρδιά την πόρνη στον «Παροξυσμό» γιατί δεν έχω καθόλου πρόζα, είναι όλο μια χορογραφία καμπαρέ και είναι σε σημείο της παράστασης που με βοηθάει στο να πάρω μια ανάσα για τα επόμενα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Η επεξεργασία πολλών διαφορετικών ρόλων είναι μια πολύ γοητευτική και συνάμα σύνθετη διαδικασία, η οποία προέκυψε μέσα από πολλες ώρες πρόβας υπό την καθοδήγηση του Δημήτρη Μυλωνά. Κάθε ρόλος έχει και το δικό του “θέμα”, τις δικές του διεκδικήσεις, τα δικά του εμπόδια, τη δική του ιδεολογία και κοσμοθεωρία, ενώ όταν εμπλέκεσαι σε ένα υλικό τόσο διαχρονικό, όσο το τσεχωφικό κείμενο, πραγματώνεις και ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα στα δικά σου θέματα, τις δικές σου προσωπικές επιλογές και θέσεις, ανοίγεις έναν ιδιόμορφο δημιουργικό διάλογο με τις θέσεις του συγγραφέα. ελπίζω όλα τα παραπάνω, να ακούγονται όσο γοητευτικά φάνηκαν και σε εμένα. Ο ρόλος που απολαμβάνω περισσότερο είναι ο Αντρέι Βασίλιεβιτς Κόβριν από τη νουβέλα “Μάυρος μοναχός”: Ενας επιστήμονας που προσωποποεί την μεγαλομανία του στο πρόσωπο ενός υπεραιωνόβιου μαύρου μοναχού (Αλέξανδρος Αχταρ), ο οποίος τον προτρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της απόλυτης πίστης στην Ιδέα, στο στόχο ζωής του, στην υπέρβαση του εαυτού του προκειμένου να προσφέρει το καθαρότερο δείγμα της μεγαλοφυίας του σαν κοινό αγαθό στην ανθρωπότητα. Ενας ρόλος που θέτει με υπέροχο τρόπο το ζήτημα της υπέρβασης και της αυτοθυσίας προκειμένου να καταφέρει ο άνθρωπος να ξεχωρίσει και να επιτελέσει το ύψιστο της κοινωνικής και ατομικής του υπόστασης.
ΠΑΡΗΣ: Το θέατρο είναι ένα παιχνίδι όπως ήμασταν παιδιά και ακριβώς αυτό προσπαθεί να επαναφέρει μέσω της μνήμης ο Δημήτρης Μυλωνάς με «το θέατρο του παιχνιδιού». Μεταμορφωνόμασταν από τον έναν ρόλο στον άλλο με απόλυτη πίστη στην προτεινόμενη συνθήκη. Έτσι γίνεται και στην παράστασή μας, παίζουμε με την ψυχή μας αλλά και αλλάζουμε με ευκολία ρόλους προχωρώντας παρακάτω την ιστορία. Τώρα όσον αφορά στον ρόλο που απολαμβάνω περισσότερο δεν θα διάλεγα κανέναν γιατί υπάρχει για μένα ένα κρυφό νήμα που τα συνδέει όλα. Αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω έναν θα έλεγα «Τις βλαβερές συνέπειες του καπνού» γιατί για μένα έχει μια επιπλέον δυσκολία, αφού είναι το μοναδικό σημείο της παράστασης χωρίς καθόλου συνολική δράση και από τους τέσσερίς μας. Είναι μονόλογος και για μένα που τον λέω κάθε βράδυ έχει μια προσωπική χροιά και νοιώθω ότι ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου ακουμπάει περισσότερο σε αυτό τον άντρα που βγαίνει να κάνει μια «ομιλία κατανοητή από το κοινό
Αναλυτικές πληροφορίες για τους συντελεστές και τις ημέρες που παίζεται ο «Τσέχωφ» στο θέατρο του Νέου Κόσμου ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/11375-qq-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/12/2015