Μετά από έναν έντονο χρόνο στην Αθήνα έψαχνε μια πόρτα ανοιχτή προς την Αμερική.
Και όταν τελικά την βρήκε η Φιόνα Γεωργιάδη αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα τρία χρόνια μετά την επιλογή της εξακολουθεί να ζει στη Νέα Υόρκη και να εκπληρώνει τις προσδοκίες της, έχοντας μάλιστα ήδη ξεκινήσει τη νέα σεζόν, πρωταγωνιστώντας στο “A mostly silent play”
– Πότε και πώς πήρες την απόφαση να πας στις Ηνωμένες Πολιτείες;
Βρίσκομαι στην Αμερική από το Σεπτέμβριο του 2012. Είχα κάνει τότε audition για ένα εντατικό Musical Theatre Workshop στο New York Film Academy όπου με δέχτηκαν με υποτροφία! Αυτή η αποδοχή ήταν λοιπόν η αφορμή! Ήθελα, άλλωστε, από πολύ μικρή ηλικία να αποκτήσω αυτή την εμπειρία! Συγκεκριμένα, η Νέα Υόρκη μου φάνταζε ιδανική για περαιτέρω καλλιτεχνική κατάρτιση, την οποία αναζητούσα διακαώς, αλλά και για performing experience!
Πρόκειται για μια πόλη φοβερά έντονη, που σε γεμίζει πλούσια ερεθίσματα σ΄ έναν περίπατο μόλις δύο ωρών! Τα ήθελα από τότε όλα αυτά τα ερεθίσματα. Ήταν πρόκληση για μένα! Ένιωσα, επίσης, από την αρχή που ήρθα εδώ, πως η τέχνη και οι ηθοποιοί ή performing artists – όπως συνήθως μας αποκαλούν – χαίρουν του σεβασμού που αναλογεί στο επάγγελμά τους, ανεξαρτήτως αναγνωρισιμότητας και όλες οι καλλιτεχνικές ιδέες/προσπάθειες/πειραματισμοί μπορούν να βρουν τονκατάλληλο χώρο να εκφρασθούν σ’ αυτήν την πόλη! Όπου και να περπατήσεις στη Νέα Υόρκη, βλέπεις να λαμβάνουν χώρα γυρίσματα κάποιας ταινίας, άνθρωποι να φωτογραφίζονται σε «εξεζητημένα» φωτογραφικά concepts, συναντάς ποικίλες γκαλερί με μοντέρνα τέχνη ενώ τα θέατρα του Broadway αλλά και off Broadway σε εμπνέουν να ονειρευτείς στη στιγμή!
Σ’ αυτήν την αίσθηση εκτίμησης της καλλιτεχνικής δραστηριότητας σύνεβαλε και η δραματική σχολή στην οποία φοίτησα για 2 χρόνια στο Μανχάτταν, το HB Studio, η οποία πρεσβεύει ακριβώς αυτή την ελευθερία στα χέρια ενός καλλιτέχνη. “Ο ηθοποιός πρέπει να απολαμβάνει την ευκαιρία να είναι εξέχον μέλος της ομάδας του! Πρέπει να γαλουχείται έτσι ώστε να τολμά να πειραματισθεί και να εξερευνήσει περαιτέρω, χωρίς να είναι σίγουρος εξ’ αρχής για την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί το εγχείρημα του!”
Γιατί το αποφάσισα τότε συγκεκριμένα; Είχα μόλις περάσει έναν έντονο χρόνο στην Ελλάδα, στην Αθήνα συγκεκριμένα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, και έψαχνα τον τρόπο ν’ ανοίξω την πόρτα της Αμερικής. Οι κοινωνικές και οικονομικο-πολιτικές συνθήκες της χώρας μας είχαν επηρεάσει και τη δική μου ζωή αλλά και τη ματιά μου απέναντι στα προσωπικά διλήμματα! Τυχαίνει να έχω νομικό background, είμαι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και του UCL Law School στο Λονδίνο. Όλα αυτά συνυπήρξαν στη ζωή μου για αρκετά χρόνια. Όμως, κάποια στιγμή το να ασχοληθώ αποκλειστικά με το πάθος μου για την έκφραση μέσω του θεάτρου, του κινηματογράφου, του χορού και του τραγουδιού έγινε η μόνη χαρούμενη και υγιής επιλογή για μένα! Το ένιωθα σαν εσωτερική ανάγκη.
– Πώς βιώνεις την παρουσία σου εκεί; Είσαι ευχαριστημένη με τα όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα και σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και στην καθημερινότητα σου;
Η Νέα Υόρκη είναι πράγματι μια πολύ ζωντανή και γρήγορη πόλη, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, όπως συχνά ακούγεται. Τα πάντα συμβαίνουν και εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς! Οπότε ναι, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να τον τρέξεις το μαραθώνιο και για να ‘τερματίσεις’ κάποια στιγμή, αισθάνομαι ότι καλό είναι να φροντίζεις να έχεις διαρκείς οάσεις ανθρωπιάς, πνευματικότητας και αλληλεγγύης. Εγώ αισθάνομαι ικανοποιημένη συνολικά από την εμπειρία μου σε αυτή την πόλη! Έχω πρωταγωνιστήσει σε έργα που με ενδιέφεραν πολύ, είμαι ιδρυτικό μέλος της κωμικής ομάδας Blunderbuss, όπου με φίλους, πλέον, ηθοποιούς παρουσιάζουμε comedy sketches με στόχο τον κοινωνικό προβληματισμό σε πολλά θέατρα της πόλης! Μόλις τον Ιούλιο, γυρίσαμε μια original web series «The Jade Ring Tattoo Amulet», η οποία ήταν μεγάλο μάθημα για όλους μας ως προς τις διαφορετικές πτυχές και ανάγκες του acting on camera! Παράλληλα επειδή εκπροσωπούμαι από το Posche Models Agency και το Credence Entertainment Management λαμβάνω συχνά πρόσκληση σε auditions για ταινίες μεγάλου μήκους, παραγωγές του Λος Άντζελες καθώς και για web TV όπως το Netflix, που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μ’ ενδιαφέρει επίσης ο κινηματογράφος καθώς οι ταινίες μπορούν να ξεπεράσουν το εμπόδιο του χωροχρόνου- φτάνουν στο ίδιο λεπτό σε όσα μέρη του πλανήτη διαθέτουν αίθουσες σινεμά για να τις προβάλλουν! Για το λόγο αυτό, σκέφτομαι να μεταβώ στο Λος Άντζελες μέσα στον επόμενο χρόνο. Στο μεταξύ, από τις 25 Σεπτεμβρίου άρχισαν οι παραστάσεις ενός καινούριου έργου στο οποίο πρωταγωνιστώ, με τίτλο “A mostly silent play” και θέμα τον κεραυνοβόλο έρωτα. Η συγκεκριμένη συνεργασία με έχει κερδίσει ξεχωριστά καθ’ότι εξετάζει το πόσο ανοιχτοί είμαστε σε μια καινούρια γνωριμία ή αντιθέτως πώς η καθημερινότητα και δη η Νέα Υόρκη μας οχυρώνει συχνά στους μικρόκοσμους μας.
– Μίλησε μας για τις σημαντικότερες στιγμές σου εκεί, αλλά τι ξεχωρίζεις και απ’ όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα στην Ελλάδα;
Εάν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο βιώμα μου εδώ στη Νέα Υόρκη, ίσως διάλεγα την τελευταία παράσταση του Murder Wrapped in Plastic, τον Ιούλιο του 2015, όπου παίξαμε σ ένα κατάμεστο θέατρο! Είχα βέβαια κοντά μου, μέσα στο κοινό, αυτό που εγώ αποκαλώ.Το μαγικό ζωμό μου! Τους Έλληνες φίλους μου που καίτοι ανήκουν σε τελείως διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους και κάποιοι εξ΄αυτών δεν κατοικούν καν μόνιμα στη Νέα Υόρκη, παρακολούθησαν την παράσταση και με τα γέλια και την ενέργεια τους μας έστελναν δύναμη πάνω στη σκηνή! Το εκάστοτε κοινό επηρεάζει πολύ την εξέλιξη της κάθε παράστασης! Αισθάνομαι, λοιπόν, ιδιαίτερα ευγνώμων για αυτή την εμπειρία! Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, έχω ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί άριστα στο παρελθόν. Είναι, πλέον, φίλοι και μέντορες μου! Θα αναφέρω χαρακτηριστικά τον Assistant Conductor στη συμφωνική ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών Πέτρο Καρπαθάκη, με τη στήριξη του οποίου έχω συμμετάσχει σε διάφορες μουσικοθεατρικές συναυλίες του Hotel Grande Bretagne και πρωταγωνίστησα τον περασμένο χειμώνα στο promo των συναυλιών της Dominus Orchestra, οι οποίες στέφθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Συνεχίζουμε να σχεδιάζουμε projects για το μέλλον!
– Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να επιστρέψεις κάποια στιγμή στην Ελλάδα ή βλέπεις το μέλλον σου στις ΗΠΑ;
Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και από εκεί κατάγονται οι περισσότεροι από τους πιο δικούς μου ανθρώπους. Πάντα λοιπόν παραμένει κομμάτι των σκέψεων και επιδιώξεων μου. Το καλοκαίρι έκανα κάποιες συναντήσεις σχετικές με το χώρο του Musical Theatre για πιθανή συνεργασία στο μέλλον. Αγαπώ, άλλωστε, πολύ την Ελλάδα, εκτιμώ και πιστεύω πολύ στο αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό της. Και θεωρώ ότι είναι μια χώρα με αξιοσέβαστα ιδανικά, ιστορία και γεωγραφική θέση. Είμαι φιλελληνίδα, εκτός από γεννημένη Ελληνίδα! Θέλω όμως να αφήσω την πόρτα της Αμερικής ανοιχτή! Θεωρώ ότι έχω πολλά ακόμα να ανακαλύψω, να διδαχθώ και να προσφέρω συμμετέχοντας σε θεατρικές παραγωγές της Νέας Υόρκης ή κινηματογραφικές ταινίες του West Coast.
– Θα συνιστούσες και σε άλλους Ελληνες ηθοποιούς ν’ ακολουθήσουν μια ανάλογη πορεία; Και να πάρουν την απόφαση να φύγουν από εδώ για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη;
Αυτό που θα πρότεινα σε όλους μας είναι να φερόμαστε ευγενικά στους συνεργάτες μας γιατί το θέατρο, ο κινηματογράφος, η μουσική και ο χορός κάνουν τον κόσμο μας δημιουργικό και ψυχικά πιο πλούσιο! Όπου και να αποφασίσουμε να κυνηγήσουμε την καριέρα του ηθοποιού. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι σ’ ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον όπως αυτό της Νέας Υόρκης. Θέλει συσπείρωση και αλληλεγγύη!
– Πώς αντιμετωπίζουν στις ΗΠΑ τους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και γενικότερα ηθοποιούς που δεν έχουν γεννηθεί εκεί; Υπάρχει ρατσισμός ή είναι κάτι που δεν έχεις βιώσει μέχρι
τώρα;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ρατσισμός, τουλάχιστον όχι σκοπούμενος. Ούτε στοχευμένος προς Έλληνες καλλιτέχνες συγκεκριμένα – τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Υπάρχει, όμως, αδιαμφισβήτητα υπέρμετρος ανταγωνισμός, καθώς η Νέα Υόρκη κατακλύζεται από φιλόδοξους και συχνά πολύ ταλαντούχους ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων. Οπότε η δυσκολία του να ξεχωρίσεις είναι σίγουρα αυξημένη. Ένα λεπτό ζήτημα για όλους εμάς τους μη Αμερικανούς ηθοποιούς είναι η απαίτηση για άριστη αμερικανική προφορά! Αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει διαρκώς να δουλεύουμε. Το θέατρο σε Broadway επίπεδο το απαιτεί σίγουρα. Στον κινηματογράφο, είναι ενδεχομένως περισσότεροι οι ρόλοι για μη Αμερικανούς χαρακτήρες, που μπορούν επομένως ευκολότερα να τους υποδηθούν μη Αμερικανοί ηθοποιοί.
– Ποιες, λοιπόν, είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός στις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με τη γλώσσα, δεδομένου πως δεν είναι η μητρική του;
Είναι πρόκληση για όποιον δεν έχει τα Αγγλικά ως μητρική γλώσσα να ταυτιστεί συναισθηματικά & να κατορθώσει να παίξει θέατρο! Το μυαλό του χρειάζεται να είναι πολύ πιο ενεργό συγκριτικά με τις στιγμές που κάποιος μιλάει και ερμηνεύει στα Ελληνικά! Όμως, με την εξάσκηση όλα απλοποιούνται και μαθαίνονται! Άλλωστε, στον αυτοσχεδιασμό που είναι το αλφαβητάρι της υποκριτικής τέχνης, μια κατάσταση δημιουργείται από μόνη της, δε δημιουργείται μέσα από το λόγο! Εν ολίγοις, καλό είναι να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας, την πλαστικότητα του σώματος μας για να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας, από μέσα προς τα έξω!
Οι ηθοποιοί χρησιμοποιούμε τον εαυτό μας ως πρωταρχικό εργαλείο, ο οποίος έχει βιώσει εμπειρίες και συναισθήματα, που είναι τις πιο πολλές φορές πανανθρώπινα. Ανεξάρτητα από εθνικότητες, κουλτούρες και μητρικές γλώσσες. Οι μέντορες μου στη δραματική σχολή της Νέας Υόρκης παροτρύνουν να παίζουμε πρώτα μια σκηνή, στην πρόβα μας, χωρίς καν να λέμε τα λόγια.
Αυτό το κάνεις για να δεις πού θα σε οδηγήσει το σώμα σου και πώς θα βιώσεις αλλά και θα μεταφέρεις στο κοινό αυτό που αισθάνεσαι με μέσο όλο σου τον εαυτό, όχι μόνο μέσα από το πρόσωπο, το λόγο και τη φωνή.
Ο λόγος προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο. Σκέφτεσαι να μιλήσεις γιατί θέλεις πλέον να πεις τα λόγια σου! Όχι γιατί σου έδωσαν αυτές τις ατάκες! Τότε μόνο ο ηθοποιός έχει ταυτιστεί με το ρόλο και εν συνεχεία μπορεί να ταυτιστεί και το κοινό μαζί του!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 10/10/2015