Ο Δημήτρης Μυλωνάς πέρασε έναν πολυάσχολο χειμώνα. Συνέχισε σε μια πολυάσχολη άνοιξη, θα περάσει ένα πολυάσχολο καλοκαίρι και θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και την ερχόμενη θεατρική περίοδο.
Πολυπράγμων ηθοποιός και σκηνοθέτης μας μίλησε για το «Δεν έχω τίποτα», που συνεχίζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε μια σεζόν, όπου σκηνοθέτησε ξανά το πολύ επιτυχημένο «Γράμματα στον Στάλιν», το «Ρόζενγκραντς και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί (αμφότερα στο Επί Κολωνώ), ενώ έπαιξε στο «Εγκλημα στο Café Noir» και στο «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης»
Παράλληλα μας μίλησε και για το έργο που θα σκηνοθετήσει από Οκτώβριο στο Εθνικό θέατρο.
– Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη παράσταση και το συγκεκριμένο έργο;
Με ενδιαφέρουν έργα που έχουν δυνατά θέματα. Σε αυτήν την αναζήτηση, βρήκα στο κείμενο του Έντουαρντ Μποντ μια γραφή όπου κάθε λέξη είναι εκεί γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Κάθε λέξη κρύβει το κλάμα, τη μοναξιά, το φόβο, τη γελοιότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Στο ανέβασμα ενός τέτοιου κειμένου δεν μπορείς να μην σταθείς γενναία ειλικρινής. Να πάρεις το μαχαίρι και να χαράξεις βαθιές τομές ώστε να διακρίνεις πίσω από την πυκνότητα του. Να απογυμνώσεις και να απογυμνωθείς. Για να επιστρέψεις πάλι σε αυτήν τη μία λέξη που κουβαλάει όμως τον όγκο ενός έπους και το αδιέξοδο μιας ολόκληρης εποχής.
– Το μέλλον σε τρομάζει γενικώς; Και σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στην Ελλάδα;
Δεν θα έλεγα ότι με τρομάζει αλλά ότι με απασχολεί. Παρατηρώντας κανείς τα πράγματα όχι μόνο στο εσωτερικό τοπίο αλλά σε μια γενικότερη σφαίρα, συνειδητοποιεί ότι οδηγούμαστε σε πύκνωση μίας πολιτικής και ηθικής όπου τα νούμερα προηγούνται των ανθρώπων. Με την επίφαση μίας δημοκρατίας που δέχεται λαική εντολή για τις αποφάσεις της, στήνεται εντέχνως ένα σκηνικό εκβιαστικό: τα πράγματα μπορεί να συμβούν μόνο με ένα τρόπο αλλιώς θα επέλθει η καταστροφή. Το επικίνδυνο είναι ότι στη διεκδίκηση ενός άλλου τρόπου μερίδιο έχουν και ακροδεξιά μορφώματα που μέρα με τη μέρα όλο και δυναμώνουν.
– Το παρόν;
Δεν επιτρέπω να με τρομάζει το παρόν ούτε να κλείνω τα μάτια μου απέναντι στις δυσκολίες του. Επίγνωση και κριτική σκέψη για ό,τι συμβαίνει, γερές συμμαχίες και φιλίες, διάθεση και ιδέες για δουλειά είναι η απάντηση σε μια εύκολη, κατα τη γνώμη μου τάση να λέμε ότι τίποτα δεν πάει καλά, ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει
– Λένε ότι δε μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος. Εσύ το κάνεις; Και γενικά ποια είναι η σχέση σου με το παρελθόν;
Το παρελθόν είναι νοσταλγία είναι όμως και γνώση. Δεν αναζητώ σε ό,τι έχει περάσει “χαμένα μεγαλεία” αλλά τις πληροφορίες εκείνες που προσδιορίζουν από που προέρχομαι, τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο για να μπορώ να φιλτράρω το τώρα και να βλέπω με διαύγεια το μετά.
– Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον/η να έρθει στο θέατρο του Νέου Κόσμου και να σας δει;
Καταρχάς για να ακούσει ένα δυνατό κείμενο. Ο Έντουαρντ Μποντ στήνει ένα οργουελικό τοπίο μιας μελλοντικής κοινωνίας όπου οι πολίτες έχουν επιλέξει την ομογενοποίηση και τη λήθη. Έτσι μόνο «θα σταματήσουμε να υποφέρουμε» όπως σπαράχτικα θα πει και ο ένας ήρωας. Ταυτόχρονα αυτό το τραγικό τοπίο εμποτίζεται από ένα χιούμορ μαύρο, σκοτεινό το οποίο έρχεται να τονίσει ακόμα περισσότερο τη γελιότητα και το αδιεξόδο των ηρώων. Με οδηγό λοιπόν αυτό το πολυδιάσταστο κείμενο, προσπαθήσαμε να δομήσουμε μία παράσταση ειλικρινή ως προς το πολιτικό ζήτημα που το έργο θίγει και ανάγλυφη ως προς τα εκφραστικά της μέσα: ήρωες, σκηνικό και μουσική γίνονται συμπρωταγωνιστές και συνομιλούν μεταξύ τους άλλοτε τραγικά κι άλλοτε κωμικά απέναντι σε μία πραγματικότητα ασφυκτική.
– Πώς βίωσες τη φετινή σεζόν; Και σκηνοθετικά με τις 3 παραστάσεις σου, αλλά και ως ηθοποιός με τις δύο συμμετοχές σου;
Ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά για μένα. Μετά από μια διαδρομή χρόνων ως ηθοποιός ένιωσα ότι ήρθε η ώρα να πάρω τη σκυτάλη της σκηνοθεσίας. Επέλεξα έργα με έντονο προβληματισμό, που θα μου έδειναν το χώρο να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ. Σε αυτήν την αναζήτηση βρήκα εξαιρετικούς συμμάχους, ηθοποιοί και οι υπόλοιποι συντελεστές ακολούθησαν όλοι με την ίδια διάθεση, τρέλα και σκληρή δουλειά. Τίποτα δεν θα είχε γίνει χωρίς αυτούς, το θέατρο είναι ομαδκή δουλειά και η σκηνή καθρεφτίζει αδυσώπητα πόσο γερή είναι η κάθε ομάδα. Όταν τελικά μια τέτοια προσπάθεια επικύρωνεται και από το κοινό, μόνο χαρούμενος μπορώ να νιώθω!
– Μίλησε μας για τα επόμενα σου σχέδια (αν υπάρχει κάτι για το καλοκαίρι), αλλά και για τη σκηνοθεσία σου στο Εθνικό από τη νέα σεζόν. Ποιο είναι το έργο που θα δούμε και πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία με το Εθνικό;
Το καλοκαίρι θα συμμετέχω ως ηθοποιός στην ταινία του Σπύρου Μιχαλόπουλου “Λούνα Μπαρ”. Πρόκειται για μια σπονδυλωτή ταινία, όπου όλες οι ιστορίες εκτυλίσσονται στη διάρκεια μιας μέρας μέσα σε ένα μπαρ. Τη θεατρική σεζόν 2015-2016 θα σκηνοθετήσω : – 14 Οκτωβρίου, Εθνικό Θέατρο, δέκα χρόνια μετά το «Γάλα» το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Καγκουρό». Μεταξύ των άλλων θα συμμετέχει η βραβευμένη με την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, Λένα Δροσάκη. – 6 Νοεμβρίου, Θέατρο του Νέου Κόσμου, «Τρεις νουβέλες του Τσέχωφ» (προσωρινός τίτλος). Πρόκειται για τις νουβέλες «Ένας άνθρωπος σε θήκη», «Το φραγκοστάφυλο», «Για την αγάπη» με τους Βασίλη Κουκαλάνι κ.α. – «Διασκεδάζοντας τον κύριο Σλόουν» του Τζο Όρτον στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα τον Ιανουάριο του 2016 – «Η Δίκη», του Κάφκα σε θεατρική διασκευή με τους Μελέτη Ηλία, Βασίλη Κουκαλάνι, Σπύρο Τσεκούρα, Άννα Ελεφάντη, από τον Ιανουάριο 2016 σε υπο αναζήτηση θεατρική σκηνή.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το «Δεν έχω τίποτα» ακολουθούν στον συγκεκριμένο σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/10371-q—-q—–.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/5/2015