H επιθυμία για ν’ ανεβάσει το συγκεκριμένο κείμενο προϋπήρχε. Έτσι όταν οι συνθήκες έγιναν γόνιμες ο Γιώργης Κοντοπόδης αποφάσισε
τελικά να κάνει πραγματικότητα μια σκέψη χρόνων!
Το Crazy Cage παίζεται πλέον κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο “Τσάι στα Σαχάρα” και είναι μια μαύρη κωμωδία, που κρύβει τέταρτη και πέμπτα επίπεδα σκέψης.
Μετά την σπουδαία ερμηνεία του στον μονόλογο Α.Ρ.Ν.Υ ο πάντα δραστήριος Γιώργης έχει ξανά για σκηνοθέτη του τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο.
Και ο ίδιος, πάντως, βρίσκεται συχνά στο συγκεκριμένο πόστο, έστω και αν δηλώνει πρώτα ηθοποιός και μετά σκηνοθέτης…
– Πώς προέκυψε το Craze Cage;
Eίναι ένα κείμενο που έχω σχεδόν 4 χρόνια στα χέρια μου. Μου το είχε δώσει η Αθηνά Παραπονιάρη μαζί με δύο άλλα έργα που είχε μόλις μεταφράσει. Είναι από τις περιπτώσεις έργων που τα διαβάζεις και λες ωραίο, να το κάνω την ερχόμενη σαιζόν, αλλά όλο και κάτι γίνεται και η σαιζόν αυτή αναβάλλεται, αναβάλλεται, μέχρι που έρχεται η ώρα της. Θεωρώ πως αυτή η στιγμή είναι η πιο κατάλληλη για να παρουσιαστεί ένα έργο σαν το Crazy Cage, που ενώ φαινομενικά είναι μια κωμωδία κρύβει τέταρτα και πέμπτα επίπεδα σκέψης, τα οποία όμως ανακαλύπτεις στο τέλος μοναχά της παράστασης αφού έχεις για δύο σχεδόν ώρες ξεχαστεί και διασκεδάσει . Είναι που λέμε “το πλήρωμα του χρόνου” . Καθετί γίνεται όταν πρέπει να γίνει τελικά, αυτό έχω διδαχτεί από τη ζωή μου.
– Πόσο σημαντική είναι στις μέρες μας η κωμωδία;
Το θέμα κωμωδία, δράμα είναι μια συζήτηση μεγάλη. Εγώ προσωπικά θεωρώ πως οι ήρωες όλων των έργων βιώνουν το προσωπικό τους δράμα, άσχετο αν αυτό στα μάτια και αυτιά του θεατή φτάνει με τραγική ή κωμική χροιά. Κρίνοντας απ’ την πρόσφατη πρεμιέρα του Crazy Cage, ο κόσμος έχει μάλλον πολύ ανάγκη το γέλιο. Παρότι πρέπει να σου ομολογήσω πως το έργο είναι επί της ουσίας μαύρη κωμωδία με πολλά στοιχεία θρίλερ και ευτυχώς είναι κάτι που έγινε και αντιληπτό αλλά και αποδεκτό από τους θεατές. Εγώ προσωπικά είχα χρόνια να παίξω κωμωδία, αλλά η ανταπόκριση του κόσμου, πρέπει να σου πω πως με αποζημίωσε. Είχα καιρό να μπω στο καμαρίνι μου για διάλειμμα και να πω: “Τελικά δε συγκρίνεται η δουλειά που κάνουμε με καμία άλλη”. Όλη αυτή η αίσθηση πως προσφέρεις στο κόσμο χαρά, ο ήχος του γέλιου (πόσο μάλλον σε ένα χώρο σαν το Τσάι στη Σαχάρα που παίζεις μπροστά στα πόδια των θεατών) είναι νομίζω αισθήματα μοναδικά.
– Μίλησε μας για το συγκεκριμένο έργο και γιατί θα προέτρεπες τον κόσμο να έρθει να το δει;
Το συγκεκριμένο έργο είναι από μόνο του ιδιαίτερο. Ξεκινάει ως μια κωμωδία – φάρσα θα τολμούσα να πω και καταλήγει δυο σκηνές πριν απ το τέλος σε ένα σκοτεινό θρίλερ. Ένας άνθρωπος που εισβάλει στην λιμνάζουσα ζωή ενός ζευγαριού χωρίς να μας αποκαλύπτει το λόγο της παρουσίας του στο σπίτι παρά μόνο λίγο πριν το τέλος. Η αλήθεια είναι πως με προβλημάτιζε πολύ το πώς θα αποδεχόταν ο κόσμος μια τέτοια παράσταση, δοσμένη στα άκρα από το σκηνοθέτη μας Αλέξανδρο Λιακόπουλο, τόσο στις κωμικές όσο και “τρομακτικές” πτυχές της. Τώρα μπορώ πια να σου πω πως είναι απ τα λίγα έργα που έχω παίξει ή διαβάσει που ενώ καθ όλη τη διάρκεια γελάς. Γελάς όμως! Περνάς όμορφα, ξεχνιέσαι απ’ την καθημερινότητα – γιατί αυτός είναι και ο σκοπός της κωμωδίας – έρχεται το τέλος να σε κάνει να σκεφτείς, να προβληματιστείς. Δεν είναι για μένα τυχαίο πως μετά την πρεμιέρα βγαίνοντας απ το καμαρίνι είδα αρκετούς θεατές που είχανε μείνει, άγνωστους σε μας, οι οποίοι ήθελαν να μιλήσουν μαζί μας για το έργο. Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει. Όχι απλά να μας συγχαρούν, αλλά να μας αναλύσουν αυτό που είδανε. Αυτό με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενο για την επιλογή του Crazy Cage.
– Όπως και στο Α.Ρ.Ν.Υ. σε σκηνοθετεί ο Αλ. Λιακόπουλος. Μίλησε μας για αυτήν τη συνεργασία.
Η γνωριμία μου με τον Αλέξανδρο μετράει 13 πια χρόνια πίσω, απ όταν απόφοιτος μόλις της δραματικής σχολής πήγα σε μια ακρόαση του για το έργο “Μαμά έρχομαι” στο θέατρο Παραμυθίας παρέα με μια φίλη μου. Μας πήρε και τους δύο για το έργο εκείνο και το αστείο είναι πως η φίλη μου δεν είναι άλλη από τη Βιργινία Αποστολοπούλου, με την οποία παίζουμε αυτή τη στιγμή στο Crazy Cage. Το πιο αστείο είναι πως εγώ δεν ήθελα καν να πάω στην ακρόαση, γενικά με τις ακροάσεις δε τα πάω πολύ καλά. Πήγα ως παρέα μαζί της και εκείνη είχε απλά φέρει ένα βιογραφικό μου και είχε δηλώσει το όνομα μου. Νομίζω πως η καλή συνεργασία με έναν άνθρωπο είναι αυτή που μας οδήγησε στο να δουλεύουμε όλα αυτά τα χρόνια μαζί με τον Αλέξανδρο, όποτε είναι εφικτό. Είναι για παράδειγμα κάποια έργα που τα έχω διαβάσει και έχω πει στον εαυτό μου: “Αυτό το έργο πρέπει να το κάνεις, αλλά μόνο με το Λιακόπουλο” . Τη ψυχή σου επιλέγεις σε ποιόν θα την εμπιστευτείς, όποτε φυσικά έχεις αυτό το περιθώριο. Υποκριτικά ξέρουμε πλέον ο ένας τους κώδικες του άλλου, οπότε μπορούμε πιο εύκολα να συνεννοηθούμε και σαφώς έχει ο ένας εμπιστοσύνη στον άλλο για το αποτέλεσμα. Θεωρώ πως δεν υπάρχει λοιπόν λόγος πειραματισμών απ τη στιγμή που σε καλύπτει μια συνεργασία…
– Είσαι και σκηνοθέτης. Νιώθεις περισσότερο ηθοποιός, σκηνοθέτης ή και τα δύο; Απολαμβάνεις κάτι από τα δύο περισσότερο;
Αν πρέπει να δώσω μια ταμπέλα στον εαυτό μου θα του έδινα αυτή του ηθοποιού. Άσχετα αν καμιά φορά – σαν ηθοποιός και πάλι – καθοδηγώ συναδέλφους μου, οι οποίοι μου κάνουν τη τιμή να με εμπιστευτούν. Θεωρώ τον εαυτό μου “ερασιτέχνη” σκηνοθέτη ακόμη.
– Επίσης γράφεις θεατρικά κείμενα. Τι σημαίνει για έναν ηθοποιό να γράφει στο θέατρο;
Η συγγραφή ήρθε από το πουθενά κάμποσα χρόνια πριν, όταν ένα βράδυ ενώ καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή μου , μου ήρθε ένας τίτλος “Ισμήνη … η άλλη εκδοχή”, που είναι και ο τίτλος του πρώτου θεατρικού μου. Από τότε έχω γράψει όντως άλλα 5 κείμενα , το ένα εκ των οποίων δυστυχώς χάθηκε δύο σκηνές πριν την ολοκλήρωση του, μια μέρα που ο υπολογιστής μου αποφάσισε να αυτοκτονήσει χωρίς να με ενημερώσει. Νομίζω πως η αίσθηση της γραφής είναι λυτρωτική. Αποφασίζεις ποιος απ τους ηθοποιούς που θαυμάζεις θα θελες να παίξει το κάθε χαρακτήρα και μετά του δίνεις λόγο, λόγο όμως όπως θα θελες πάντα εσύ να μιλήσεις. Η συγγραφή για μένα είναι η καλύτερη ψυχανάλυση, βγάζει μύχια στοιχεία του εαυτού και της προσωπικότητας σου. Κάτι σαν την υποκριτική είναι, μόνο που όταν παίζει κάποιος καλείται να εκφράσει το μέσα του , εντός των στεγανών που του επιτρέπει ο εκάστοτε ρόλος που ερμηνεύει, ενώ όταν γράφεις ένα ρόλο μπορείς να φτάσεις σε ό,τι άκρα θέλεις χωρίς περιορισμούς. Δύο απ τα έργα μου έχουν παρουσιαστεί καθώς επίσης και ο ΆΡΝΥ που είναι δικό μου κείμενο βασισμένο στο διεθνή επιβήτορα του Χάρβευ Φέρστιν και μπορώ να σου πω πως είναι ανείπωτη η χαρά , να βλέπεις ένα “παιδί σου” να παίρνει ζωή μέσα απ τα χέρια κάποιου…
– Με τη συμπρωταγωνίστρια σου Βιργινία Αποστολοπούλου, ήσασταν φίλοι από παλιά. Πως είναι να παίζεις με ένα φίλο σου;
Με τη Βιργινία δεν είμαστε απλά φίλοι. Η Βιργινία ήταν κατά ένα έτος μεγαλύτερη μου στη δραματική σχολή. Οπότε καταλαβαίνεις πως είναι ταυτισμένη με χρόνια ξεγνοιασιάς και ονειροπόλησης, όπως είναι για όλους τα χρόνια της δραματικής σχολής. Έχουμε ούτως η άλλως παίξει μαζί σε άλλα τρία έργα και ήταν και η πρώτη που με εμπιστεύτηκε σκηνοθετικά στο έργο “Ισμήνη η άλλη εκδοχή”. Όπως αντίστοιχα σου απάντησα για τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο πως είναι χαρά να εμπιστεύεσαι ανθρώπους με τους οποίους έχεις ξαναδουλέψει, ακριβώς το ίδιο θα σου πω και για τη Βιργινία. Ξέρουμε πια ο ένας τους κώδικες του άλλου σε ένα μεγάλο βαθμό, οπότε είναι και πιο εύκολη η επικοινωνία πάνω στη σκηνή. Μερικές φορές βέβαια το να ξέρεις τόσο καλά κάποιον άνθρωπο μπορεί να σταθεί και τροχοπέδη στην εξέλιξη ενός ρόλου, καθώς μπορεί να φύγει απ τα πλαίσια του επαγγελματισμού και να γίνει μια “φιλική” παράσταση, αλλά είναι μια παγίδα ευτυχώς στην οποία δε μας άφησε ο σκηνοθέτης μας να πέσουμε.
– Ποια είναι τα σχέδια σου για μετά το Πάσχα;
Μόλις πριν λίγες ημέρες ξεκίνησα πρόβες για την επανάληψη του έργου “Φυτά εσωτερικού χώρου” , μια παράσταση την οποία έχω ξανασκηνοθετήσει στο Τσάι στη Σαχάρα. Πρόκειται για 5 ήρωες που συναντιόνται σε μια παραλία. Ένα έργο που γνωρίζω απ τα χρόνια της σχολής και που μου κάνανε τη τιμή να μου εμπιστευτούν η Θάλεια Ασλανίδου και η Μαρία Κονδυλη. Μια παράσταση δροσερή, ανοιξιάτικη σύμφωνη με το κλίμα της εποχής διανθισμένη με μουσική της δεκαετίας του – 60 που μου κάνει μεγάλη χαρά που ξανασκηνοθετώ…
& Αναλυτικά στοιχεία για το Crazy Cage ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/8237-q-craze-cage-q—-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 18/3/2014