Η Ιφιγένεια Βαρελά συστήνεται στο κοινό του All4fun και μας μιλάει για τη συμμετοχή της στην παράσταση “OUTRO” που παίζεται στο ΠΛΥΦΑ σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες να γίνεις ηθοποιός και πότε έγινε συνειδητή αυτή η επιλογή σου;
Νομίζω η πρώτη ανάμνηση – επιθυμία ξεκινά κάπου στα πέντε! Ήμουν αρκετά τυχερή που βρέθηκα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε ένα δημόσιο νηπιαγωγείο κάπου μεταξύ Νέου Κόσμου και Δάφνης, με συμμαθητές όλων των εθνικοτήτων, με παιδαγωγούς καλλιεργημένους, να αυτοσχεδιάζουμε και να φτιάχνουμε έναν κόσμο ομορφότερο, με αγάπη. Κάπως έτσι ξεκίνησε.. Τώρα πιο συνειδητό έγινε κάπου στα 22, εκεί, σε κάτι έδρανα πανεπιστημίου, σπουδάζοντας διοίκηση επιχειρήσεων (εδώ γελάμε ελεύθερα!) να αναρωτιέμαι τι κάνω, πού πάω και γιατί… και μία φωνούλα που ούρλιαζε μέσα μου: ”θες να κάνεις θέατρο, κααάντοοο!!” κάπως με άκουσα και συνδέθηκα με το συναίσθημά μου, και έτσι και έγινε. Αρχικά σε μία ερασιτεχνική ομάδα, στην Άντωση, δειλά-δειλά, και ύστερα στο Ωδείο Αθηνών.
Τι είναι η υποκριτική για εσένα;
Μάλλον ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο. Πιστεύω στην ομορφιά, πιστεύω στην τέχνη και στη σαγήνη της. Πιστεύω στους ανθρώπους, στις ιστορίες και σε ένα όραμα ότι η τέχνη ΝΑΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ! Το φωνάζω μπας και ακουστεί!
Υπήρξε κάποιος καλλιτέχνης, τον οποίο να θεωρείς μέντορά σου και αν ναι, ποιος και γιατί;
Μέντορας, μεγάλη λέξη, είμαι τυχερή που βρέθηκα στην Άντωση, εκεί γνώρισα τον Παντελή Καψάλη, που με γείωνε και ήταν πηγή έμπνευσης ταυτόχρονα. Στη σχολή επίσης συνάντησα ανθρώπους που υπήρξαν εκεί για να καθρεφτίσουν τα όνειρά μου. Ευχαριστώ επίσης τον Αλμοδοβάρ, τον Βακαλόπουλο, τον Κασσαβέτη, την Άννα Αχμάτοβα, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Ευρυπίδη, τον Όμηρο, την Agnes Varda και πολλούς άλλους που αδυνατώ να απαριθμήσω καθώς η ώρα είναι περασμένη.
Κάποια παράσταση που σε έκανε να δεις την τέχνη σου με άλλα μάτια;
Επειδή επιλέγω συνειδητά να ασχοληθώ με την τέχνη, παρακολουθώ όσο πιο πολύ θέατρο μπορώ. Μ’ ενδιαφέρει να βλέπω νέες ομάδες, νέους δημιουργούς, νέο αίμα που λέμε! Έχω όμως μία παράσταση – αναφορά που τη θυμάμαι και ανατριχιάζω και αυτή είναι το Rothko, του Lukas Twarkovsky. Από όλες τις απόψεις, υποκριτική, μουσική, αισθητική, τεχνικοί, ένας πολυμελής θίασος που ανέπνεε ο ένας για τον άλλον, ένα κόσμημα!
Φέτος, παίζεις στην παράσταση “OUTRO”, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου. Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου.
“OUTRO” λοιπόν σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου, πολλά συναισθήματα.. Αρχικά με τον Κωνσταντίνο σπουδάζαμε παρέα, ήμουν από τα πρώτα άτομα που εξέφρασε την επιθυμία του να σπουδάσει σκηνοθεσία στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ολλανδία. Εκεί λοιπόν, σ’ ένα μάθημα χορού με συντονίστρια την Αμάλια Μπένετ, να βλέπω τον Κωνσταντίνο να προσπαθεί να χορέψει και εγώ να κλαίω, γνωρίζοντας ότι θα φύγει… (καθόλου ψύχραιμη αλλά τι να κάνω, τον αγαπώ). Πάντα θαύμαζα το πείσμα του, τη θέλησή του, αυτή τη σπίθα που θες να τον πάρεις μια τεράστια αγκαλιά και να του πεις: «είμαι μαζί σου σε αυτό! ΠΑΜΕ!»
Επιστρέφω στο “OUTRO”, εκεί λοιπόν είμαι η μικρότερη κόρη της οικογένειας, η Σουζάνα. Ένα πλάσμα συναισθηματικό, παρορμητικό, έτοιμο να τα διαλύσει όλα και να μην κάνει και τίποτα την ίδια στιγμή. Στα κόκκινα. Περιμένει πώς και πώς την άφιξη του μεγάλου αδερφού, ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας, αναζητά τη σύνδεση μαζί του, την επικοινωνία, την αγάπη… Δεν ξέρει ποιος είναι ο Λουκάς… Τώρα θα μάθει, δε θα μάθει, ας μην κάνω spoil, να έχετε και λόγο να έρθετε! Έχει γίνει μια όμορφη και προσεγμένη διασκευή πάνω στο έργο του Lagarce, οι βασικοί πυλώνες του έργου είναι η οικογένεια και η αποδοχή/ (ευκολάκι έτσι)/ ας μη γελιόμαστε όποιος έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα το θέμα της οικογένειας είναι βασικό ζήτημα. Όχι για όλους, για την ομάδα μας πάντως ήταν! Και ευχαριστώ τη Γιώτα, τον Γιώργο, τον Σταύρο, την Αμαλία και τον Κωνσταντίνο για τις ιστορίες μας και την ασφάλεια που δημιουργήσαμε.
Μπορεί η τέχνη να κάνει τον κόσμο ομορφότερο;
Πλάκα μου κάνεις, ε; ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ; Μη με κάνεις να φωνάζω (χαχαχα), έχω πρεμιέρα στις 5 Οκτώβρη και δεν πρέπει να βραχνιάσω!
Πόσο εύκολο είναι σήμερα για έναν νέο ηθοποιό να βιοποριστεί από το επάγγελμά του;
(Ευκολάκι! Αν έχεις πλούσια οικογένεια όλα γίνονται! Τα λέω με χιούμορ κα αγάπη!) Η τέχνη μας είναι δύσκολη! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου εργάζομαι στην εστίαση παράλληλα, αυτό βέβαια το κάνουν όλοι, δεν το λέω λες και είμαι κορίτσι – θαύμα! Αλλά ναι, το να ζεις από την τέχνη σου είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο! Έχω πίστη! Και κυρίως έχω πίστη στη γενιά μας!
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο σε σχέση με τη δουλειά σας;
Για το τώρα, το μεγαλύτερο όνειρο σε σχέση με τη δουλειά μου είναι η συνύπαρξη και η συνδημιουργία. Να καταφέρω να αφήσω το εγώ μου και να ενωθώ πραγματικά! Κάθε φορά που συνδεόμαστε με τη δημιουργία μένουμε παιδιά λέει ο Γιώργος και λέω να τον ακούσω! Εύχομαι ευκολία και αγάπη παιδιά! Να εργαζόμαστε σε περιβάλλοντα που ποθούμε, να δημιουργούμε και να μαθαίνουμε να αγαπάμε! Ανοιχτή καρδιά και απάνω τους!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ ΒΑΡΕΛΑ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σπούδασα στη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια με τους Γιώργο Βαλαή, Κίμωνα Φιορέτο, Αλεξάνδρα Καζάζου, Χάρη Τζωρτζάκη κ.ά. Συμμετείχα στις παραστάσεις: Βυσσινόκηπος, σκηνοθεσία Δέσποινα Ρεμεδιάκη, Περί Δικαίου, σκηνοθεσία Χάρης Τζωρτζάκης, Alice in Wondreless Land, σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος.
Με τον Κωνσταντίνο μπήκαμε την ίδια χρονιά στη σχολή θεάτρου, εκείνος αποφάσισε να σπουδάσει σκηνοθεσία στην Ολλανδία, ενώ εγώ συνέχισα τις σπουδές μου στην υποκριτική, οπότε για εμένα είναι αρκετά ρομαντικό που παρακολουθώ από κοντά την εξέλιξή του. Είμαστε μαζί σε αυτό! Η χαρά μου είναι μεγάλη που είμαι μέρος του OUTRO που ανταλλάζω υλικό και ιστορίες με όμορφους ανθρώπους. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό, με τις ατέλειές μας, τα ελαττώματά μας, την ‘’ανθρωπίλα’’ που μας κάνει να είμαστε σήμερα εδώ και να ονειρευόμαστε έναν ομορφότερο κόσμο!
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/9/2024