Οι ηθοποιοί Χρήστος Καπενής και Δώρα Παρδάλη μιλούν στο All4fun για την παράσταση «Πινόκιο» που παρουσιάζεται από τον Γρηγόρη Χατζάκη στο Bios.
Αυτές τις μέρες μας παρουσιάζετε την παράσταση «Πινόκιο» του Γρηγόρη Χατζάκη στο Bios. Περί τίνος πρόκειται;
Χρήστος Καπενής: Η παράσταση είναι μία μελέτη πάνω στην ψευδαίσθηση και τη θνητότητα, με αφορμή τον Πινόκιο του Κολόντι. Είναι σαν ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ, όπου σε συνδυασμό με μία σειρά από συνεντεύξεις που έχουμε κάνει σε ανθρώπους που εκροσωπούν διαφορετικούς κλάδους (ξυλουργός, κοινωνιολόγος, ψυχίατρος, πλαστικός χειρουργός, θεολόγος) παρουσιάζουμε σκηνές σε εμφανή ή υπαινικτική σχέση με τις περιπέτειες του Πινόκιο. Ταυτόχρονα, όμως, παρακολουθούμε και τη διαδικασία προετοιμασίας, ένα παραπάνω στρώμα στη λογική των ψευδαισθήσεων. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παζλ όπου θεατής θα συνδέσει στη συνέχεια σε συνάρτηση με τις προσωπικές σκέψεις ή αναγωγές.
Ο Πινόκιο είναι μία φιγούρα η οποία, παρά τις αντιξοότητες, δοκίμασε διάφορες εμπειρίες, τόλμησε. Πώς το αντιλαμβάνεστε αυτό;
Χρήστος Καπενής: Τόλμησε γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Είναι από τη φύση του περίεργος. Θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο, νιώθει πως ήταν εγκλωβισμένος ως μέρος ενός δέντρου και με το που αποκτάει πόδια, σχεδόν δεν τα ελέγχει. Είναι μια λειτουργία που μπορώ να αναγνωρίσω, καθώς κι εμένα αυτό είναι που με κινητοποιεί πάντα, η περιέργεια. Δε με απασχολεί η ματαιοδοξία της δόξας ή των πολλών χρημάτων, αλλά δεν μπορώ να πάψω να αναζητάω, και τρόπους έκφρασης καλλιτεχνικά αλλά κυρίως να διευρύνω διαρκώς τα εκφραστικά μου μέσα.
Δώρα Παρδάλη: Νομίζω πως δεν είναι δυνατή η εξέλιξη και το προχώρημα στη ζωή χωρίς ρίσκο και τόλμη. Η αβεβαιότητα είναι έννοια σύμφυτη με τη ζωή και οι αντιξοότητες είναι μια κοινή εμπειρία. Το να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι πως οι δυσκολίες είναι κομμάτι τού να είσαι ζωντανός και το να προσπαθείς να ξεπεράσεις τα εμπόδια μαθαίνοντας κάτι από αυτά νομίζω πως ενισχύει την ψυχική ανθεκτικότητα και συμβάλλει στην προσωπική ανάπτυξη του καθενός. Αισθάνομαι πως η στασιμότητα μερικές φορές είναι περισσότερο επιβαρυντική από τα δύσκολα προχωρήματα.
Πώς είναι η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Γρήγορη Χατζάκη και ως ομάδα;
Χρήστος Καπενής: Είμαστε ομάδα εδώ και 7 χρόνια, ενώ με τη Δώρα έχουμε συνεργαστεί σε τέσσερις από τις παραστάσεις μας, συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης μας ως Ginger Creepers (Ο Ήχος Που Έχει Το Χώμα Στο Μικροσκόπιο), στον ίδιο χώρο μάλιστα που παίζεται και ο Πινόκιο. Στην πραγματικότητα είναι άτυπα μέλος της ομάδας. Κατ’ επέκταση, η σχέση μεταξύ μας είναι καλλιτεχνικά οικογενειακή, έχουμε κοινούς κώδικες, κοινές αναζητήσεις και στόχους. Μοιραζόμαστε σκέψεις που τελικά παίρνουν τη μορφή παράστασης.
Δώρα Παρδάλη: Με τον Γρηγόρη είμαστε κάτι παραπάνω από συνεργάτες, είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια πια και έχουμε δουλέψει μαζί αρκετές φορές οπότε η συνεργασία μας διέπεται από ειλικρίνεια, διάλογο πάνω στα πράγματα και πολύ χιούμορ.
Έχετε βρει στοιχεία του εαυτού σας μέσα στο έργο;
Χρήστος Καπενής: Ως αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας φυσικά υπάρχουν πολλά στοιχεία δικά μου ενταγμένα στην παράσταση, αλλά αν μιλάμε καθαρά σε σχέση με τον Πινόκιο, αυτά που βρίσκω κοινά είναι πέρα από την περιέργειά του, το ότι του αρέσει να πειράζει τους άλλους, κάτι που ειδικά στο θέατρο δυσκολεύομαι να αποφύγω.
Δώρα Παρδάλη: Το έργο καταπιάνεται με θέματα όπως η αλήθεια, το ψέμα, η σύνδεσή μας με τους άλλους, η ελευθερία και η φθαρτότητα. Όλα αυτά είναι θέματα τα οποία με απασχολούν πολύ. Θα έλεγα ότι σε αυτή τη δουλειά περισσότερο με έχει αγγίξει το κομμάτι της σύνδεσής μας με τους άλλους, πώς δηλαδή καταφέρνουμε να συνδεθούμε με τους γύρω μας διατηρώντας την ατομικότητά μας αλλά επενδύοντας και στη σχέση μας μαζί τους. Νιώθω πως ο Πινόκιο μέσα από τις περιπέτειές του μαθαίνει να συνδέεται και μαθαίνει να συμπεριλαμβάνει τους άλλους στη ζωή του με έναν τρόπο περισσότερο καλοσυνάτο και ουσιαστικό.
Το θέατρο έχει καθορίσει κατά κάποιον τρόπο τη ζωή σας;
Χρήστος Καπενής: Σαφώς. Η επιλογή να ασχοληθεί κανείς με το θέατρο δεν μπορεί να γίνει, και κυρίως να παραμείνει, αν δεν υπάρχει κάτι βαθιά προσωπικό σε αυτό. Κάθε καλλιτεχνική ενασχόληση σε καθορίζει με έναν τρόπο πριν καταπιαστείς με αυτή και την καθορίζεις εσύ στην πορεία.
Δώρα Παρδάλη: Φυσικά. Για μένα το θέατρο έχει υπάρξει χώρος έκφρασης και ελευθερίας. Νομίζω πως μέσα από το θέατρο ήρθα σε επαφή με κομμάτια του εαυτού μου κρυφά και καταπιεσμένα αλλά και με κομμάτια χαρούμενα και φωτεινά. Αυτή η επαφή και η δουλειά πάνω σε πτυχές του εαυτού σου που μπορεί να μην τις γνώριζες τόσο καλά και που σου δίνεται η ευκαιρία μέσα από αυτή τη δουλειά να τις εξερευνήσεις έχει κάτι εξαιρετικά δημιουργικό αλλά και θεραπευτικό.
Έχετε κάποιες σκέψεις για την επόμενη δουλειά σας;
Χρήστος Καπενής: Το καλοκαίρι στόχος είναι να παρουσιάσουμε το Jinx (την προηγούμενη δουλειά μας ως Ginger Creepers) εκτός Αθηνών. Ενώ για τον χειμώνα ετοιμάζουμε μία καινούργια παραγωγή πάνω στην ιστορία του Ρομπέρτο Τσούκο. Παράλληλα, θα παίζω στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Βέμπο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη.