Μεγάλωσε σ’ ένα χωριό στο Μεσολόγγι και όταν έλεγε στη γιαγιά της ότι θέλει να γίνει ηθοποιός εκείνη νόμιζε πως θέλει να γίνει ανθοπώλης. Η Ρένα Κουμπαρούλη, όμως, κατάφερε και πραγματοποίησε το όνειρο της.
Μετά την αποφοίτηση της από την δραματική σχολή το περασμένο καλοκαίρι αυτήν τη σεζόν συμμετέχει σε δύο θεατρικές παραστάσεις στο Studio Μαυρομιχάλη, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις.
Εκτός από το πείσμα, την όρεξη και τη θέρμη που δείχνει η Ρένα μέσω της υποκριτικής θέλει να γίνεται καλύτερος άνθρωπος, ν’ ανακαλύπτει πολλές άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα της και να ζει ακραίες καταστάσεις και συναισθήματα.
– Πότε αποφάσισες ότι θες να γίνεις ηθοποιός;
Θα ακουστεί πολύ συνηθισμένο και κοινότυπο αυτό που θα πω αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Η γιαγιά μου το είχε ακούσει άπειρες φορές αλλά ποτέ δεν το άκουγε σωστά! Νόμιζε ότι ήθελα να γίνω ανθοπώλης και μάλιστα άκουγε ανθοποιός, με αποτέλεσμα όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς να με ρωτάνε:” Τι εννοεί η γιαγιά σου όταν λέει ότι θέλεις να γίνεις ανθοποιός; Ανθοπωλείο θες να ανοίξεις;. Όσο συνηθισμένο, όμως, και αν ακούγεται το σημαντικό είναι ότι το όνειρο μου θέλω να πιστεύω ότι μόλις άρχισε…
– Ποια ήταν τα ερεθίσματα που είχες προκειμένου να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Νομίζω πως τα ερεθίσματα μας δεν μπορούμε να τα προσδιορίσουμε ακριβώς και μερικά από αυτά είναι ασυνείδητα. Ίσως είναι ένα “μικρόβιο” που μπήκε μέσα μου για κάποιο λόγο και με οδηγεί. Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό στο Μεσολόγγι και τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν και τα πιο ευχάριστα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ένα παιδί σε ένα χωριό δεν νιώθει ξέγνοιαστο και ελεύθερο. Θυμάμαι πως είχα άπλετο χρόνο να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω το τι ήθελα να κάνω. Τώρα λοιπόν προσπαθώ να κάνω αυτά που δεν μπορούσα εκεί. Για ένα παιδί που αλλάζει τόσο γρήγορα και ξαφνικά περιβάλλον, και μάλιστα τόσο διαφορετικό, είναι αρκετά δύσκολη η προσαρμογή του σε αυτό. Ευτυχώς συνήθισα σχετικά γρήγορα. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να γυρίσω πίσω γιατί απλούστατα εκεί δεν θα ήμουν γεμάτη. Ποτέ δεν ξέρεις όμως.
– Σε τι ελπίζεις μπαίνοντας σ’ αυτόν τον χώρο;
Δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο ο “καλλιτεχνικός χώρος” όσο οι άνθρωποι και οι προσωπικότητες που υπάρχουν σε αυτό. Θα ήθελα και εγώ να “υπάρχω” μαζί τους και να προσφέρω έργο. Νομίζω πως η υποκριτική με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ανακαλύπτω τον εαυτό μου και πολλές άγνωστες πτυχές μου. Ζω καταστάσεις και συναισθήματα φανταστικών ανθρώπων που στην πραγματική μου ζωή μπορεί να μην τα ζούσα ποτέ. Γίνομαι κάτι άλλο! Γενικά βρίσκεις πολλούς εαυτούς σου, τους βελτιώνεις και τους αναπτύσσεις…
– Μίλησε μας για τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου και ποιες είναι αυτές που περιμένεις στη συνέχεια…
Φέτος την άνοιξη συμμετείχα στην παράσταση CRASH TEST από την ομάδα 6mendary (της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος) σε κείμενο μιας νέας συγγραφέως της Υρώς Αληθεινού και σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Σαβράνη στο θέατρο Αργώ στο Μεταξουργείο. Αυτόν τον καιρό συμμετέχω στις παραστάσεις: Η «Τελετή» του Παύλου Μάτεση και «Νύχτα των Δολοφόνων» του Χοσέ Τριάνα σε σκηνοθεσία και στις δύο παραστάσεις του δάσκαλου μου και σκηνοθέτη Φώτη Μάκρη. Αυτό που περιμένω είναι να έχω την τύχη να συνεργαστώ, αν όχι πάλι με τους ίδιους που θα ήταν χαρά μου, με πολλούς άλλους και σε πολλές διαφορετικές δουλειές..
– Τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή στη «Νύχτα Δολοφόνων»;
Είναι ένα έργο που μ’ έχει αγγίξει πάρα πολύ. Κρύβει μέσα πολύ βαθιά συναισθήματα. Με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ ως ηθοποιός και σημαίνει πολλά για μένα. Νιώθω πολύ τυχερή για την συμμετοχή μου σ’ αυτήν την παράσταση, όπως και στην «Τελετή». Περνάμε υπέροχα με τα υπόλοιπα παιδιά, γνωριζόμαστε και από την σχολή άλλωστε. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί.
– Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση;
Ο καθένας μας έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τους γονείς του. Άλλοι καλή, άλλοι κακή, άλλοι “αρρωστημένη”. Οποιοσδήποτε έρθει να την δει σίγουρα θα προβληματιστεί. Προσφέρει ανάμεικτα συναισθήματα και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Σοκάρει, διασκεδάζει, προβληματίζει, φοβίζει. Δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολλά….
– Θεωρείς πως όλα αυτά που διαμορφώνουν τη ζωή μας οφείλονται στα βιώματα που έχουμε στην παιδική μας ηλικία;
Τα παιδικά βιώματα παίζουν μεγάλο ρόλο για τη ζωή και το χαρακτήρα μας. Ο τρόπος που μας συμπεριφέρονται και ο τρόπος που αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις σε μικρή ηλικία διαμορφώνει την μετέπειτα προσωπικότητα μας.
– Δικαιολογείς εν μέρει την επιθυμία – έστω και υποθετικά – των παιδιών να θέλουν να σκοτώσουν τους αυταρχικούς γονείς τους;
Υπάρχουν γονείς που πραγματικά δεν αξίζουν να είναι και συμπεριφέρονται στα παιδιά πολύ άσχημα και πιεστικά. Δικαιολογώ μεν την επιθυμία και την σκέψη ενός παιδιού, μέσα στην ένταση του πάντα, να σκοτώσει τους γονείς του αλλά όταν μένει μόνο στην σκέψη. Όταν οδηγεί στην πράξη το θέμα έχει πάει ήδη αλλού.
– Πόσο κοντά βρίσκεσαι στον ρόλο που υποδύεσαι;
Νομίζω πως δεν μοιάζουμε πολύ με την «Μπέμπα». Εκείνη φανερώνει τις αδυναμίες της και δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Εγώ είμαι το ακριβώς αντίθετο. Ίσως έχουμε κάποια κοινά στην ιδιοσυγκρασία: Είναι ευαίσθητη και θέλει πολύ να ζήσει.
– Και λίγο μετά τη «Νύχτα Δολοφόνων» παίζεις στον ίδιο χώρο στην «Τελετή». Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι να συμμετέχεις την ίδια βραδιά σε δύο διαφορετικές παραστάσεις;
Φυσικά και είναι δύσκολο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι μια πρόκληση και μια παραπάνω εμπειρία. Δοκιμάζεις τον εαυτό σου, τις αντοχές σου και αναπτύσσεις την πειθαρχία σου. Πρέπει να είσαι εκεί 100%,να δίνεις πάντα και στις δύο παραστάσεις το ίδιο καλό αποτέλεσμα και φυσικά δεν πρέπει να κουβαλάς την όποια κούραση της πρώτης στην δεύτερη.
– Πώς θα χαρακτήριζες την «Τελετή» και ποια μηνύματα θεωρείς πως περνάει στον θεατή;
Είναι μια μαύρη κωμωδία με ιδιαίτερο χιούμορ. Θίγει τον καθωσπρεπισμό, τον νεοπλουτισμό και την κατάντια των ανθρώπων που νοιάζονται μόνο για το πως θα φανούν στην κοινωνία. Στην ουσία αυτό είναι το μόνο τους ενδιαφέρον. Είναι απίστευτο το με τι μπορεί να ασχοληθεί κάποιος μόνο και μόνο για να φανεί. Τη θεωρώ γενικά μια πολύ διασκεδαστική παράσταση. Παρασύρει τους θεατές στον “φανταστικό” κόσμο που ζουν αυτές οι γυναίκες με πολλά ευτράπελα, με φαντασμαγορικά καπέλα και κοστούμια (χειροποίητες δημιουργίες του ηθοποιού Διονύση Μανουσάκη), με κινησιολογικές πινελιές (εμπνεύσεις της ηθοποιού Στέλλας Κρούσκα) και πολύ γέλιο.
– Τι έχεις αποκομίσει από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Κατερίνας Σαβράνη και του Φώτη Μακρή;
Θεωρώ και τους δύο πολύ αξιόλογους και δημιουργικούς ανθρώπους. Μ’ έχουν βοηθήσει πολύ ο καθένας με τον δικό του τρόπο, και τους ευχαριστώ! Συνεργάστηκα και συνεργάζομαι άψογα και με τους δύο. Η Κατερίνα Σαβράνη έδωσε μια οπτική στο Crash Τest που δεν θα μπορούσε κάνεις άλλος να σκεφτεί. Τη θεωρώ πολυτάλαντη. Ο Φώτης Μακρής είναι ένας πολύ καλός δάσκαλος, ηθοποιός και σκηνοθέτης και τον ευχαριστώ πολύ για αυτήν την ευκαιρία που έδωσε σε όλους μας να κάνουμε μια αρχή και να ανοίξουμε τα φτερά μας. Είναι πολύ σημαντικό για μας και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.
– Θεωρείς ότι δουλεύοντας με φίλους ή με γνωστούς ανθρώπους σε σένα αποδίδεις καλύτερα; Είσαι προετοιμασμένη να παίξεις με ανθρώπους που δε θα έχεις την ίδια οικειότητα;
Δεν νομίζω πως αποδίδεις καλύτερα όσο ότι επικοινωνείς ίσως κάπως καλύτερα με ανθρώπους που ξέρεις. Νιώθω προετοιμασμένη και θα το ήθελα πάρα πολύ. Θα ήταν κάτι καινούργιο για μένα.
– Τι προσδοκίες έχεις για το μέλλον σου ως ηθοποιός; Ή είναι ανεξάντλητες, όπως και τα όνειρα και τα σχέδια που κάνουμε;
Όντως είναι ανεξάντλητες αν σκεφτείς πως το θέατρο από μόνο του είναι ανεξάντλητο. Μαθαίνεις και βελτιώνεσαι συνέχεια και πάντα θα γίνεται αυτό. Προσδοκώ να δουλεύω διαρκώς στο θέατρο και θα ήταν πραγματικά ευτυχία για μένα να μπορώ να ζω και οικονομικά απ’ αυτό…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 2/12/2012