Με αφορμή την πολυαγαπημένη ιστορία του Κάρλο Κολόντι «Πινόκιο», σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου στην Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, οι νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί Ιώ Λατουσάκη και Βασίλης Ντάρμας μιλούν στο all4fun για την παράσταση, τον ρόλο του «Πινόκιο» που υποδύονται και οι δύο εναλλάξ, και το πώς επέλεξαν να γίνουν ηθοποιοί.
Γιάννης Αντωνίου | 23-02-2024
Μιλήστε μας για την παράστασή σας «Πινόκιο» του Κάρλο Κολόντι σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Βασίλης Ντάρμας: Η παράσταση «Πινόκιο» μας μιλάει για ένα αγόρι φτιαγμένο από ξύλο το οποίο με την αθωότητά του και την αισθησιαρχική του τρέλα θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του, μπλέκοντας σε περιπέτειες που κάθε φορά τον διδάσκουν και κάτι πολύ σημαντικό! Μια διασκεδαστική, φροντισμένη και γεμάτη ζωή παράσταση για μικρούς και μεγάλους!
Ιώ Λατουσάκη: Είναι τέλεια! Γιατί είναι τέλειοι οι συνεργάτες. Είναι μια γλίστρα στον κόσμο που καταλήγει σε απογείωση.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Ιώ Λατουσάκη: Τις ανεβοκατεβάζουσες περιπέτειες ενός παιδιού που θέλει να ανακαλύψει τα πάντα.
Βασίλης Ντάρμας: Στην παράσταση αυτή θα δείτε μια ιστορία φτιαγμένη από ανθρώπους που η ευαισθησία, η τρέλα, η παλαβομάρα και ο ομαδικός συντονισμός τους είναι διακριτός χάρη στο όραμα του Βασίλη Μαύρογεωργίου και τη συνέργεια των ηθοποιών.
Σας δυσκόλεψε ο ρόλος του «Πινόκιο» ως ξύλινη μαριονέτα;
Ιώ Λατουσάκη: Ναι. Μπερδεύτηκα. Αλλά μετά κατάλαβα ότι είμαι πιο ξύλινη από ότι πίστευα.
Βασίλης Ντάρμας: Νομίζω ότι κάθε ρόλος έχει τις δυσκολίες του… δεν λέω κάτι πρωτότυπο το ξέρω, αλλά σίγουρα ο Πινόκιο και η φιγούρα του γενικά ήθελε αρκετή μελέτη για το πώς θα υπάρχει στη σκηνή. Επειδή όμως μοιραζόμασταν-ε τον ρόλο με την Ιώ Λατουσάκη αυτό προσωπικά με βοήθησε πάρα πολύ γιατί συνεχώς παίρναμε ο ένας από τον άλλον, μοιραζόμασταν τις σκέψεις μας συζητάγαμε, δοκιμάζαμε, αποτυγχάναμε και ψάχναμε μέχρι τελικής πτώσεως. Και κάπως έτσι βρέθηκε ο σκελετός!
Γιατί πιστεύετε ότι είναι επίκαιρη η ιστορία του Πινόκιο σήμερα;
Βασίλης Ντάρμας: Κάθε παιδί που γεννιέται είναι ένας Πινόκιο… μοναδικός-ή, διαφορετικός-ή, αθώος-α και καθαρός-ή. Ώσπου να μεγαλώσει και σιγά σιγά με τον καιρό να χτίζει τοίχους, να βάζει μάσκες, να υιοθετεί τρόπους και ιδέες που δηλητηριάζουν την ψυχή και να συμβιβάζεται εν τέλει με το ψεύτικο πρότυπο της εκάστοτε κοινωνίας. Ο Πινόκιο μέσα από τις περιπέτειές του και τα ερεθίσματα που παίρνει κάθε φορά αλλά και από την αγάπη του πατέρα του (Τζεπέτο), μας υπενθυμίζει οτι πρέπει με κάθε τρόπο να πηγαίνουμε κόντρα σε αυτό το σκοτάδι, τον εγωισμό και το συμφέρον και να αναπτύξουμε την ταπεινοφροσύνη, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη στο διπλανό-ή μας! Κι αν λέμε πολλά ψέματα… κάπου η μύτη μας μεγαλώνει! Τι πιο ωραίο μήνυμα να δώσεις στα παιδιά που έρχονται να παρακολουθήσουν την παράσταση… αλλά και στους γονείς να υπενθυμίσεις ή να δείξεις ότι υπάρχει και αυτή η οπτική στη ζωή!
Ιώ Λατουσάκη: Είναι η λαχτάρα για ζωή που ίσως μας λείπει σήμερα. Και το τι σημαίνει “άνθρωπος”.
Αγαπημένη σας σκηνή από την παράσταση;
Βασίλης Ντάρμας: Σίγουρα η πρώτη σκηνή, αυτή που για πρώτη φορά βλέπουμε να “γεννιέται” ο Πινόκιο. Το ίδιο σοκ χαράς που παθαίνει ο μπαμπάς Τζεπέτο, το ίδιο σοκ χαράς παθαίνουν κάθε φορά τα παιδιά! Και αυτό δεν το χορταίνω! Θα κάνω μια ζαβολιά και θα βάλω άλλη μια αγαπημένη σκηνή η οποία είναι προς το τέλος του έργου… εκεί που ο Πινόκιο θυσιάζεται για τον φίλο του τον φυτίλια και προτείνει να δουλέψει ο ίδιος αντί του φυτίλια για να… ξεκουραστεί! Σώζει τον φίλο του και βάζει τη θέση του εκεί που ο άλλος υποφέρει!
Ιώ Λατουσάκη: Δε γίνεται να διαλέξω. Θα πω μάλλον την παράσταση του Στρομπόλι με τις Μαριονέτες, γιατί είναι και αστεία και λαμπερή.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος αν πράγματι κάθε φορά που κάποιος έλεγε ένα ψέμα η μύτη του μεγάλωνε;
Ιώ Λατουσάκη: Μετά από σύντομη σύσκεψη με τον εαυτό μου, καταλήγω στο ότι έχοντας μια τέτοια κανονικότητα, θα έπαυαν τα ψέματα. Γιατί κανείς δε θέλει να λέει ψέματα και να το γράφει στο κούτελό του. Πόσο μάλλον να μεγαλώνει η μύτη του. Αυτό είναι σχεδόν επικίνδυνο.
Βασίλης Ντάρμας: Σίγουρα θα είχαμε περισσότερα δέντρα!
Θυμάστε την πρώτη παράσταση που είδατε;
Ιώ Λατουσάκη: Ναι. Είχα δει τον Φουστ των Σέργιου Γκάκα και Γιάννη Μαργαρίτη. Νομίζω ότι η παράσταση αυτή είχε ανέβει πριν γεννηθώ και την είδα όταν ξαναπαίχτηκε. Ήμουν περίπου πέντε χρονών και μου έκανε εντύπωση αυτός ο γάτος που τραγουδούσε στο μπαλκόνι της σκηνής. Δε μου άρεσε που ήταν ψηλός και ψηλά κι εγώ χαμηλά και τοσοδούλα. Όσο με γοήτευε, άλλο τόσο με εκνεύριζε. Ζήτησα από τους γονείς μου να πάμε δεύτερη και τρίτη φορά και δεν είμαι σίγουρη αν πήγαινα για τον θαυμάσω ή για να αναμετρηθώ με το μπόι του.
Βασίλης Ντάρμας: Παιδικό ήταν. Είχαμε πάει εκδρομή με το σχολείο – δημοτικό! Αλλά δεν έχω ιδέα τι είχα δει… θυμάμαι ότι μου άρεσε και με ιντρίγκαρε από τότε!
Αλήθεια, τι σας έκανε “κλικ” και επιλέξατε να γίνετε ηθοποιοί;
Βασίλης Ντάρμας: Όταν έβλεπα ανθρώπους πάνω στη σκηνή, είτε αυτή ήταν θεατρική είτε συναυλιακή, έβλεπα μια τεράστια μεταμόρφωση… έβλεπα πώς ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει μαζί του 10-100 βλέμματα και να ταξιδεύσει κάπου αλλού για δύο ώρες… να τα προβληματίσει, να τα δακρύσει, να τα τσαλακώσει από τα γέλια και γενικά να δημιουργήσει μια ανταλλαγή πραγμάτων! Ύστερα αφού είπα να δοκιμάσω κι εγώ… συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος γυρίζει εντελώς διαφορετικά από ότι είχα μάθει και έτσι το κλικ έγινε δράση και απόφαση να ασχοληθώ με το θέατρο!
Ιώ Λατουσάκη: Ήταν μάλλον περισσότερο γλουπ παρά κλικ. Ήμουν στην προετοιμασία για εισαγωγικές εξετάσεις στον χορό. Λίγο πριν τα 18 και βασάνιζα και βασανιζόμουν με τον εαυτό μου. Και κάπου εκεί εμφανίστηκε ένα μικρό φωτάκι που είχα ξεχάσει κάπου μέσα μου και απλώς το ακολούθησα.
Κάτι που δεν έχετε ακόμα κάνει, αλλά θα θέλατε;
Ιώ Λατουσάκη: ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!! Θα ήθελα για παράδειγμα να παίξω σε videoclip των daft punk αλλά χωρίς να είμαι anime.
Βασίλης Ντάρμας: Θα ήθελα να εμβαθύνω λίγο περισσότερο στον κινηματογράφο μιας και τον αγαπώ έντονα! Θα δείξει! Α! Επίσης δεν έχω σκηνοθετήσει ποτέ. Αλλά είναι κάτι που ακόμα απέχω χιλιόμετρα από αυτό!
Τι σας φτιάχνει και τι σας χαλάει στην Αθήνα;
Βασίλης Ντάρμας: Στην Αθήνα με φτιάχνει όταν βλέπω ανθρώπους να αλληλοβοηθιούνται, Με φτιάχνουν τα πάρκα. Οι παρέες, οι γειτονιές και οι ταβέρνες! Με χαλάει η πράσινη στολή, τα δακρυγόνα, τα “γαλάζια στρουμφάκια”, η νοοτροπία του “έλα μωρέ σιγά..”, οι πολλές κόρνες και άλλα που μπορώ να μιλάω για ώρες αλλά θα πάψω εδώ!
Ιώ Λατουσάκη: Με χαλάει η αδικία, η αδιαφορία, η κίνηση στους δρόμους. Πρέπει να παραδεχτώ ότι μου αρέσουν τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, κάποιες φορές και οι στραβοί δρόμοι.
Κάποια σκέψη/ιδέα/σχέδιο για το μέλλον;
Ιώ Λατουσάκη: Τον τελευταίο καιρό έχω μια επίμονη ιδέα να φέρω το μέσα έξω. Περπατούσα στον δρόμο και ένας ηλικιωμένος έκανε μια κίνηση που έμοιαζε διαφορετική, σαν να ήθελε κάτι να πει. Στην πραγματικότητα, πέρασε απλώς από το ένα χέρι στο άλλο τον χαρτοφύλακα που κρατούσε. Αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα έργο την ώρα που περπατάω. Κυρίως ξεκινούν από το σώμα οι ανησυχίες μου. Κάθε λίγο βρίσκω τυχαία ένα μικρό κομμάτι από το παζλ αυτής της ιδέας. Το αφήνω να μεγαλώνει μέχρι να πάρει σχήμα.
Βασίλης Ντάρμας: Να βρω επόμενη δουλειά για να μπορώ να συντηρούμαι! Και να έχω κοντά τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ, αυτό μου φτάνει!
Επιμέλεια άρθρου: Πλάτων Σέρρας