Η Δήμητρα Βαμβακάρη μιλάει στο All4fun για την παράσταση «Φελίτσε και Λίλυ» στην οποία πρωταγωνιστεί κι ανεβαίνει στον Πολυχώρο Vault σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου. Εξηγεί μεταξύ άλλων τη διαχρονικότητα του κειμένου που ζωντανεύει μνήμες πολέμου κι αποτυπώνει την αληθινή αγάπη δύο γυναικών στο Βερολίνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον ρόλο της Lily Wust που ερμηνεύει καθώς επίσης και την ευτυχία να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που εμπιστεύεσαι κι αγαπάς.
Τι πραγματεύεται η παράσταση σας και τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Με αφορμή την πραγματική ιστορία αγάπης της Lilly Wust και Felice Schragenheim, μιας Εβραίας και μια Γερμανίδας προστατευόμενης των Ναζί, η παράσταση πραγματεύεται τη δύναμη της αγάπης, τη διαφορετικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον φασισμό, την εξουσία και όλα αυτά που σημαδεύουν την ανθρώπινη ψυχή έπειτα από έναν πόλεμο, στη δική μας ιστορία, τον B’ Παγκόσμιο. Ελπίζουμε να δείτε στη σκηνή όλη αυτή τη Βερολινέζικη ατμόσφαιρα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, με τα οξύμωρα συναισθήματα και την ανάγκη επιβίωσης, αποδοχής και αγάπης σε ένα πλαίσιο πραγματικών πολιτικών δεδομένων.
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να δει το έργο σας;
Επειδή προσεγγίζει με τρυφερότητα, κοινωνικά προβλήματα που έχουν εμφανιστεί πάλι στην επικαιρότητα. Επειδή ο ανθρώπινος πόνος του πολέμου είναι διαχρονικός, επειδή οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται περισσότερο από ποτέ, επειδή είναι μια πραγματική ιστορία, που όλοι οι συντελεστές έχουν προσεγγίσει με πολλή αγάπη και σεβασμό …
Μίλησέ μας για τον ρόλο σου και τη διαχρονική αξία του κειμένου.
Υποδύομαι τη Lilly Wust – επί σκηνής μοιραζόμαστε τον υπέροχο αυτόν χαρακτήρα με τη Δήμητρα Σύρου- μία παντρεμένη Γερμανίδα αστή με τέσσερα παιδιά, η οποία ερωτεύεται τη Felice Schragenheim, μια Εβραία με έντονη και διάχυτη προσωπικότητα κι αντιστασιακή δράση. Δε γνωρίζει την πραγματική της ταυτότητα κι αφήνεται σε πρωτόγονα γι’ αυτή συναισθήματα που θα ανατρέψουν όλη της τη ζωή. Φυσικά το κείμενο δεν εστιάζει μόνο σε μια ομόφυλη σχέση, ζωντανεύει μνήμες πολέμου και αποτυπώνει αυταρχικές συμπεριφορές, γι’ αυτό και παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, κι ενώ ο άνθρωπος είναι πολύ κοντά στο δημιουργήσει το γενετικό του αντίγραφο, χρειάζεται να παλέψει ακόμη με πολλούς «δαίμονες» και κοινωνικές προκαταλήψεις, για να εξαλείψει τον ρατσισμό και τον σκοταδισμό που, δυστυχώς παρατηρείται ακόμη και σήμερα.
Μίλησέ μας για το πώς βίωσες τη συνεργασία σου με την σκηνοθέτρια και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης;
Όταν τα κορίτσια μου τηλεφώνησαν για να συνεργαστούμε, είπα κατευθείαν “NAI”, χωρίς να ρωτήσω για τον ρόλο, το έργο, τα ωράρια… Με τη Δήμητρα και την Έλενα είχαμε ξαναδουλέψει το 2014, πάλι Vault (αγαπάμε τη ζεστασιά του Vault) και με την Κατερίνα γνωριζόμαστε από τη σχολή, όπου την είχα και δασκάλα. Επομένως, δε μιλάμε για απλούς συνεργάτες. Μιλάμε για ανθρώπους που εμπιστεύομαι, που νοιάζομαι κι αγαπώ. Έχουμε την ευτυχία να αλληλοσυμπληρωνόμαστε σκηνικά και να υπάρχουμε η μια για την άλλη, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς αυτό βέβαια, να σημαίνει πως οι πρόβες ήταν πάντα εύκολες, ή πως δεν υπήρχαν εντάσεις και άγχη. Αντιμετωπίσαμε όμως συλλογικά όλες τις δυσκολίες, τραυματισμούς (είχαμε και από αυτά ναι!) και ακόμη και σήμερα σχεδόν σε κάθε παράσταση δίνουμε το παρόν όλοι οι συντελεστές, η Λίνα, η Αναστασία, η Μαρία και αφουγκραζόμαστε από κοινού την παράστασή μας. Ακόμη και η Ελένη, που είναι στα Γιάννενα, μας συντροφεύει με μηνύματα κι ευχές, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Ήταν πολύ συγκινητικό, μια βραδιά, που είχαμε πολύ κόσμο και δεν είχε θέσεις, που η Κατερίνα και η Μαριάνθη άκουγαν όρθιες απ’ έξω, ενώ θα μπορούσαν να πίνουν κάτω στο φουαγιέ το ποτό τους και όταν τελειώσαμε ήταν συγκινημένες, λες κ έβλεπαν (άκουγαν, καλύτερα χαχα) την παράσταση για πρώτη φορά.
Πόσο σημαντική θεωρείς για σένα αυτήν τη δουλειά και ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι τώρα;
Θα ξεκινήσω με την ανταπόκριση του κόσμου, η οποία είναι η κινητήριος δύναμη για να ξεκινάμε με την ίδια λαχτάρα κάθε παράσταση. Οι πρώτες μας παραστάσεις είναι γεμάτες με το κοινό να ανταποκρίνεται με θέρμη και συγκίνηση. Θα μου πεις : παίζετε σε ένα θέατρο 50 θέσεων.. κι όμως θεωρώ πολύ σημαντικό, ανάμεσα σε τόσες παραστάσεις, να σε τιμούν 50 άνθρωποι και να επιλέγουν να γίνουν συνοδοιπόροι σου θεατρικά, για 80 λεπτά. Η παράσταση μας δεν έχει “ονόματα” (δυστυχώς για εμάς – γελάει), γίνεται όλο και πιο αγαπητή, γιατί την έχουμε αγαπήσει όλοι οι συντελεστές αρχικά και γιατί είναι μια ιστορία, που σου γεννά μικρά και μεγάλα “γιατί”, τα οποία μόνο ενθαρρυντικά κι ελπιδοφόρα μπορεί να είναι. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, παρά να είναι μια πολύ σημαντική για μένα παράσταση. Το ότι υποδύομαι μια πραγματική γυναίκα, η ζωή της οποίας έγινε βιβλίο, ντοκιμαντέρ και ταινία, με γεμίζει χαρά, ευθύνη και τιμή.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/1/2020
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ