Το μεράκι της για το πόλο είναι εκείνο, που την ωθεί να συνεχίσει να το υπηρετεί με αφοσίωση. Το συνδυάζει, βέβαια, με το ταλέντο και την σκληρή δουλειά. Παρά τις διαχρονικά σημαντικές επιτυχίες της υδατοσφαίρισης η Σταυρούλα Αντωνάκου νιώθει αδικημένη, επειδή το άθλημα της δεν έχει την ανάλογη αναγνώριση. Δεν προδίδει, όμως, αυτό που πρεσβεύει…
Το All4fun συνάντησε την αναντικατάστατη αθλήτρια του Ολυμπιακού λίγο πριν την αναχώρηση της για το Ζάγκρεμπ, όπου μαζί με τις άλλες 12 παίκτριες του Γιώργου Μορφέση θα επιδιώξει τη διάκριση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το οποίο θα είναι και το τέταρτο της καριέρας της.
– Με την απώλεια ορισμένων προνομίων στον ελληνικό αθλητισμό οι αντιξοότητες πλέον μεγαλώνουν στο άθλημα σας. Tι είναι αυτό που σας κρατάει στον χώρο;
«Η αγάπη μας για αυτό που κάνουμε στον ερασιτεχνικό (σε εισαγωγικά) αθλητισμό. Το συνεχίζουμε διότι το αγαπάμε. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα το κάνεις καθαρά από αγάπη. Και σε μας χρήματα δεν έχει».
– Είναι κάτι που μπορεί μελλοντικά ν΄ αλλάξει;
«Δυστυχώς δεν προβλέπεται ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Το θέμα δεν είναι τα χρήματα, αλλά να υπήρχε τουλάχιστον η ανάλογη ανταπόκριση με βάση τις επιτυχίες μας».
– Πόσο πικραμένη νιώθεις για αυτό;
«Δεν είναι πίκρα. Απλά νιώθεις αδικημένος, ριγμένος. Το χειρότερο θα έλεγα πως είναι η αδιαφορία. Ειδικά για μας στο πόλο που κάθε χρόνο φέρνουμε μεγάλες επιτυχίες και που κοπιάζουμε με τόσο σκληρές προπονήσεις. Τώρα μας κόβουν και τα προνόμια. Ο Εθνικός στις γυναίκες διαλύθηκε, αν και πήρε ευρωπαϊκό τρόπαιο. Και δεν είναι θέμα κρίσης, όπως κάποιοι λένε. Πριν τρία χρόνια διαλύθηκε και η Γλυφάδα. Τότε δεν υπήρχε κρίση»
– Σε ποιους αναφέρεσαι όταν μιλάς για διάλυση;
«Σε προέδρους, αντιπροέδρους, μέλη. Στις διοικήσεις τους. Και εγώ θα ήθελα να είμαι πρόεδρος. Μπορώ, όμως; Και αυτοί που βγαίνουν πρόεδροι εξυπηρετούν συμφέροντα»
– Βρισκόσουν και 10 χρόνια στον Εθνικό.
«Με στενοχωρεί πολύ εκεί που πηγαίνει η κατάσταση. Όπως και το ότι οι άντρες βρέθηκαν πέρσι στο σημείο να παίξουν στην Α2. Και τώρα η γυναικεία ομάδα δε δηλώθηκε καν στην Ευρώπη. Είναι πολύ λυπηρό που μια κάτοχος του τροπαίου δεν μπορεί να δηλωθεί στη διοργάνωση, την οποίο κατέκτησε. Από μόνο του αυτό λέει πολλά».
– Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος. Γιατί να μπει ένας αθλητής π.χ. στο πανεπιστήμιο απευθείας και όχι κάποιος που διαβάζει πολύ;
«Να σου απαντήσω το εξής: Πρώτα απ’ όλα είναι θέμα τι επιτυχίες έχεις και πόσο έχεις κοπιάσει. Αν συμμετέχεις σε μια ολυμπιάδα, σ’ ένα παγκόσμιο κύπελλο και προσπαθείς 10 χρόνια με 8-10 ώρες προπόνηση την ημέρα, δίχως διακοπές, Χριστούγεννα, Πάσχα νομίζω πως το αξίζεις. Επιπλέον καταπονείσαι πολύ, έχεις λύπες, όπως φυσικά και χαρές. Όλα αυτά, όμως, σημαίνουν ότι δεν έχεις τον χρόνο να διαβάσεις όπως ένας φυσιολογικός μαθητής. Και μην ξεχνάς ότι εκεί που άλλα παιδιά κάνουν το καλοκαίρι διακοπές δύο μήνες ή, βγαίνουν έξω τα Σαββατοκύριακα, εμείς κάνουμε προπονήσεις ή, έχουμε αγώνες. Φυσικά δε λέω ότι μπορούν να μπαίνουν όλοι όσοι αθλούνται, αλλά όσοι κάνουν πρωταθλητισμό και χαρίζουν επιτυχίες στην εθνική μας. Επιπλέον άλλο αθλητισμός, άλλο πρωταθλητισμός. Ο αθλητισμός χτίζει ζωές, ενώ ο πρωταθλητισμός πολλές φορές σκοτώνει. Δεν αρκεί μόνο να έχεις το ταλέντο. Πρέπει και να έχεις όρεξη για δουλειά. Μη νομίζεις ότι είναι εύκολο όταν είσαι έφηβος 13-14 ετών να μην έχεις το μυαλό σου πάνω από το κεφάλι. Θυμάμαι σε εκείνη την ηλικία ότι ξυπνούσα 6 η ώρα το πρωί για να πάω στην πισίνα. Δεν βγαίναμε τα βράδια, δεν βλέπαμε όπως θα θέλαμε οικογένεια, φίλους. Και όλα αυτά τώρα τα επιβραβεύουν με μια θέση στο δημόσιο με μισθό 700 ευρώ».
– Και εδώ υπάρχει αντίλογος. Π.χ. ντοπάρομαι για να έχω επιτυχίες και αν δεν με πιάσουν είμαι βολεμένος για μια ζωή.
«Στο πόλο δεν έχει δώσει κανείς αθλητής ή, αθλήτρια το παραμικρό δικαίωμα. Εκτιμώ ότι σ’ ένα ομαδικό σπορ όπως το δικό μας είναι κάτι περιττό. Δε θα σου χαρίσει ούτε καλύτερη τεχνική κατάρτιση, ούτε καλύτερο μυαλό. Στο πόλο είναι ουσιαστικά μια κοροϊδία. Στα ατομικά αθλήματα νομίζω πως είναι λογικό, όταν μιλάμε για ρεκόρ, που μοιάζουν υπεράνθρωπα. Όταν βλεπεις π.χ. έναν σπρίντερ να τρέχει τα 100 μέτρα σε 9.60 λες πως όση προπόνηση και αν κάνει δεν είναι δυνατόν να σημειώνει μια τέτοια επίδοση. Η΄ στην άρση βαρών να σηκώνει τόσα περισσότερα κιλά από όσα εκείνος ζυγίζει. Δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε και αυτό το λέω και για τον ελληνικό αθλητισμό. Ξέραμε από πριν τι γινόταν και πριν απαγγελθούν κατηγορίες. Ολοι ήξεραν τι συνέβαινε και ποιοι αθλητές εμπλέκονταν. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν προχωράς με τον σταυρό στο χέρι. Όπως και να έχει, όμως, είμαι κατά του ντόπινγκ».
– Θα έχεις ζήσει, όμως, και πολλές χαρές.
«Σαφώς, δεν είμαι αχάριστη. Το πόλο μου έχει χαρίσει πολλά πράγματα. Εχω ζήσει δύο ζωές. Εχω ταξιδεύσει σε όλον τον κόσμο. Με ξέρει κάποιος κόσμος παραπάνω από έναν φυσιολογικό άνθρωπο και επίσης βγάζω κάποια χρήματα για να συντηρώ τον εαυτό μου. Εχω κάνει πολλούς φίλους και το βασικότερο είναι πως έχω διαμορφώσει έναν χαρακτήρα πιο ώριμο από εκείνον της ηλικίας μου. Έμαθα ακόμη να στηρίζομαι στα πόδια μου από 15 χρονών παιδάκι».
– Από την άλλη, βέβαια, σε μια τέτοια ηλικία δεν είσαι τόσο χαλαρή, όσο συνομήλικες σου.
«Ναι, βασικά χάνεις την εφηβική ανεμελιά και την παιδικότητα, διότι όταν μπαίνεις στον χώρο του πρωταθλητισμού γίνεσαι αναγκαστικά πιο σοβαρή, πιο συγκεντρωμένη στους στόχους που βάζεις και θέλεις να πραγματοποιήσεις. Επιπλέον σε μια τρυφερή ηλικία αναγκάζεσαι να παλέψεις με τραυματισμούς ή, άλλες απογοητεύσεις, που τυχόν μπορεί να σου τύχουν».
– Όσον αφορά στο γυναικείο πόλο τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο μετά τη 2η θέση στην ολυμπιάδα της Αθήνας;
«Πιστεύω πως έγινε μια αλλαγή, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Απλά έγινε λίγο πιο γνωστό. Ισως κάποια στιγμή μετά από 1-2 χρόνια να γίνει ακόμα περισσότερο. Να μας δοθεί μεγαλύτερη προσοχή από τον τύπο και την πολιτεία. Αλλά λίγο παραπάνω, μην περιμένουμε κάποια εντυπωσιακή αλλαγή. Το θέμα είναι πως δε μείναμε μόνο στην επιτυχία της 2ης θέσης στην ολυμπιάδα της Αθήνα, αλλά συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο. Βρισκόμαστε σταθερά στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες του κόσμου και αυτό λέει πολλά».
– Αν είχες τη δυνατότητα ως πολιτεία τι θα έκανες για να προχωρούσε ακόμα περισσότερο το άθλημα;
«Θα έδινα μεγαλύτερο βάρος στις υποδομές και στις εγκαταστάσεις. Οι πισίνες που υπάρχουν δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών. Και θα προσπαθούσα να δώσω κάτι παραπάνω για να προσελκύσω περισσότερο κόσμο στους αγώνες μας».
– Παρά την έλλειψη υποδομής, πάντως, οι επιτυχίες συνεχίζονται.
«Θεωρώ ότι οι Ελληνες είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Πέρα από τα εμπόδια που υπάρχουν, την έλλειψη υποδομής, το γεγονός πως δεν έχουν την κατάλληλη στήριξη ξεπερνούν άλλες χώρες. Είναι απορίας άξιον για τους ξένους το πώς έχουμε τόσες επιτυχίες στα διάφορα αθλήματα. Θεωρώ ότι είναι θέμα ταλέντου. Είναι στο DNA του Έλληνα. Δε νομίζω ότι είναι κάτι τυχαίο. Η επιμονή, το πείσμα, η αγωνιστικότητα. Γενικά θεωρώ ότι ζούμε σε μια ευλογημένη χώρα και ό,τι και αν λέμε για εκείνη, όλοι την αγαπάμε. Απλά εμείς τη χαλάμε οι ίδιοι…».
– Με τον Ολυμπιακό ήρθατε δεύτερες στην Ελλάδα, ενώ συμμετείχατε για πρώτο φορά στο φάιναλ-φορ της ευρωλίγκα. Τι να περιμένουμε τον χρόνου από την ομάδα σου;
«Ευτυχώς μετά από μια περίοδο άγχους που περάσαμε το καλοκαίρι, το τμήμα παραμένει όπως έχει. Εδώ και τρία χρόνια αυτή η ομάδα έχει κάνει άλματα προόδου. Εχει κατακτήσει τον τίτλο, έχει φτάσει στο φάιναλ-φορ της ευρωλίγκα και συνεχώς βελτιώνεται. Η απόκτηση μιας τόσο σημαντικής παίκτριας όπως η Φαν Μπέλκουμ το επιβεβαιώνει».
– Ως μια από τις πιο έμπειρες παίκτριες της ομάδας έχεις και ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο της ομάδας.
«Εχω γίνει πλέον Ολυμπιακός! Ήμουν πολύ ουδέτερη, αλλά είναι τρομερό συναίσθημα να ξέρεις πως παίζεις και για τον κόσμο, ο οποίος έρχεται και σε στηρίζει σ? ένα άθλημα, που δεν έχει την ανάλογη προβολή».
– Δεν είναι, όμως, και ένα είδος κολακείας αυτό με τον κόσμο;
«Επειδή το έχω ζήσει, δεν είναι. Πραγματικά ήμουν ουδέτερη, όμως τώρα που το βιώνω, έχω αναθεωρήσει».
– Εκτός βέβαια αν παραφέρεται.
«Δεν το συζητώ. Ο φανατισμός δεν είναι καλό. Το να μετατρέπεις την αγάπη σου σε βία είναι ό,τι χειρότερο».
– Κλείνοντας πάμε στο κεφάλαιο εθνική ομάδα.
«Είναι η μεγάλη μας αγάπη. Από το 2008, που έκλεισε ένας κύκλος και άνοιξε ένας άλλος έχουμε μπει σε έναν πολύ ανοδικό δρόμο και κάθε χρόνο γινόμαστε καλύτερες. Το σημαντικό είναι πως δεν επαναπαυόμαστε. Απώτερος στόχος μας είναι το Λονδίνο. Δυστυχώς επειδή υπάρχουν ορισμένες κλεισμένες θέσεις εκ των προτέρων, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Κίνα και μια αφρικανική ομάδα, που θα προκύψει, τις οποίες κερδίζουμε με διαφορά άνω των 12-13 γκολ, θα αναγκαστούμε να δώσουμε προκριματικά και εκεί όλα μπορούν να συμβούν. Υπάρχουν μόνο τέσσερις θέσεις και θα γίνει χαμός ανάμεσα σε ομάδες που δεν παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές. Επομένως είναι θέμα μέρας. Το να βρίσκονται στην ολυμπιάδα πολύ αδύναμες ομάδες, μόνο και μόνο επειδή είναι διοργανώτριες ή, επειδή εκπροσωπούν μια ήπειρο δεν κάνει καλό στο άθλημα. Ισως θα έπρεπε να αυξηθεί ο αριθμός των συμμετεχόντων στους ολυμπιακούς αγώνες για να μη μένουν εκτός διοργάνωσης ομάδες που πραγματικά αξίζουν να βρίσκονται εκεί».
– Οσο για το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Ζάγκρεμπ τι μπορούμε να περιμένουμε από την Ελλάδα;
«Ο στόχος μας είναι ξεκάθαρα ένα μετάλλιο. Βρισκόμαστε σ’ έναν όμιλο, όπου πλην της αδύναμης διοργανώτριας Κροατία όλα μπορούν να συμβούν. Όπως μπορείς να έρθεις πρώτος, έτσι μπορείς και τρίτος. Είμαι, πάντως, πολύ αισιόδοξη. Ελπίζω να είμαστε υγιείς και να πάμε καλά. Υπάρχει εξαιρετικό κλίμα, ταλέντο και θεωρώ πως αυτή η ομάδα είναι πολύ καλή. Διαθέτει την αφρόκρεμα του ελληνικού πόλο και μην ξεχνάμε ότι φέτος στην ευρωλίγκα οι δύο από τις τέσσερις ομάδες ήταν από τη χώρα μας και η Βουλιαγμένη κατέκτησε τον τίτλο».
– Πόσο έχει αλλάξει η ομάδα σε σχέση με το Πεκίνο και την αποτυχημένη εκείνη πορεία;
«Από την όγδοη θέση στην ολυμπιάδα του 2008 έγινε ανανέωση και αυτό χρειαζόταν. Ο πρώην προπονητής έπρεπε να φύγει και με την παρουσία πλέον του Γιώργου Μορφέση στον πάγκο έχουμε αποκτήσει την ηρεμία που έλειπε. Εχει μεγάλη εμπιστοσύνη σε μας και το κλίμα είναι πλέον οικογενειακό, διότι μας σέβεται πολύ περισσότερο από τον προκάτοχό του. Είναι πολύ σημαντικό να έχουν καλές σχέσεις οι αθλήτριες μεταξύ τους. Εμείς δεν είμαστε επαγγελματίες που βγάζουν 1 εκ. ευρώ τον χρόνο και απλά παίζουν για τα χρήματα. Είναι σημαντικό σε μια εθνική να υπάρχει καλή χημεία και καλό κλίμα. Αυτό βγαίνει και στα αποτελέσματα. Διαφορετικά υπάρχει γκρίνια, αδιαφορία και έτσι δεν επιτυγχάνεται ο βασικός στόχος, ο οποίος είναι φυσικά η καλή πορεία σε κάθε διοργάνωση».
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 03/09/2010