Ο Χρήστος Κοντογεώργης, ανήκει στο νέο αίμα του θεάτρου μας, στη νέα γενιά ηθοποιών, απο εκείνους που έχουν «εισβάλλει» δυναμικά στο χώρο, αφήνοντας ήδη το δικό τους στίγμα. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου μόλις το 2012, έχει στο ενεργητικό του σημαντικές συνεργασίες με καταξιωμένους σκηνοθέτες (Ελένη Σκότη, Νίκος Χατζόπουλος, Κώστας Φιλίππογλου) και συμμετοχές στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Φέτος, τον συναντάμε στην ομάδα Σημείο Ο του Σάββα Στρούμπου, όπου στο Άττις-Νέος Χώρος, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά το εμβληματικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ “Περιμένοντας τον Γκοντό”.
Γιατί ηθοποιός; Ποιό ήταν το ερέθισμα, και ποιά η αφορμή να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα να βρω μια 8ωρη δουλειά. Σε μια μπάρα ή σε ένα Γραφείο κ.ο.κ. Δεν είχα ποτέ αυτή την πειθαρχεία – ας το πούμε. Κατά σύμπτωση ήμουν από το δημοτικό μέχρι το λύκειο σε σχολεία που είχαν θεατρική ομάδα κι έτσι κάθε χρόνια έπαιζα στις παραστάσεις στο τέλος της χρονιάς και φυσικά στις γιορτές (όπου ουδεμία σχέση είχαν με τις γιορτές και τις εκδηλώσεις που έχουμε στο μυαλό μας ως σχολικές). Έτσι όταν έφτασα 18 ήταν μια φυσική συνέχεια. Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω θέατρο στη ζωή μου και τίποτα άλλο. Ήθελα να μπορώ να εκφράζω ελεύθερα όσα με κατακλύζουν. Να μπορώ να συνομιλώ και να επικοινωνώ με ανθρώπους για όσα τα μάτια μας μεταφράζουν ως ζωή.
Τι σημαίνει έμπρακτα να είσαι νέος ηθοποιός σε μια χώρα που την διέπει γενικευμένη κρίση σε όλους τους τομείς?
Είναι δύσκολα. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα. Δεν χρειάζεται άλλο κλάμα. Δεν περνάει ο ηθοποιός δύσκολα μόνο. Δεν περνάει η Ελλάδα δύσκολα μόνο. Όλος ο πλανήτης περνάει μια κρίση. Ανθρωπιστική, κοινωνική, οικονομική. Πόλεμοι γίνονται κάθε μέρα παντού, άνθρωποι πεθαίνουν από δίψα και ασιτία σε μια εποχή πληθώρας. Υπάρχει μια κρίση ηθικής και αξιών (πράγματα καθόλου απτά αλλά τα χρησιμοποιώ για να συνεννοηθούμε). Ο ηθοποιός δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά ούτε φανταχτερό κανόνα.
Ο ηθοποιός είναι ένα παρεξηγημένο επάγγελμα. Ο κόσμος μας θεωρεί αργόσχολους χομπίστες.
Αλλά για να απαντήσω στην ερώτηση. Δεν βλέπω ανθρώπους ευτυχισμένους. Γεμάτους. Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι να κάνει τον θεατή να χαμογελάει. Να διασκεδάζει μαζί με την οικογένεια. Ούτε βέβαια να εκτελεί ρόλους αυτιστικά ή για ψυχοθεραπεία ή για να κάνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Δουλειά του είναι να επικοινωνεί όσο καλύτερα γίνεται κείμενα που θα ξυπνήσουν στον θεατή την ορμή για ζωή. Για το παρακάτω. Είμαστε ένα βήμα από το αδιέξοδο. Το Θέατρο δεν θα δώσει λύση. Θα θέσει τα ερωτήματα όμως. Τα έργα, τα κείμενα θα θέσουν τον προβληματισμό. Ο ηθοποιός νομίζω οφείλει να υπηρετήσει αυτή τη λειτουργία μέσα σ’ αυτό το τρελό σκηνικό γύρω του.
Υπάρχει ένας ρόλος που θα ήθελες να παίξεις οπωσδήποτε στην καριέρα σου. Ποια είναι εκείνα τα σημεία που ενδεχομένως ταυτίζεται ο εαυτός σου με αυτόν το ρόλο ή εκείνες τις έντονες διαφορές σας ώστε να θεωρείς πρόκληση να τον ερμηνεύσεις
Ένας ρόλος ήταν ο Βλαντιμίρ. Ένας ρόλος για το όλον. Για την επιθυμία για ζωή. Προς το παρόν μου αρκεί.
Παιδί του Εθνικού Θεάτρου, σε συναντάμε φέτος να μετέχεις στη δουλειά της ομάδας του Σάββα Στρούμπου, η οποία έχει μια διαφορετική θεατρική προσέγγιση. Μίλησε μας για αυτήν τη διαφορά τεχνικής και ύφους και πως εντάχθηκες μέσα σε αυτήν.
Στη “Σημείο Μηδέν” δεν είναι τόσο διαφορετική η θεατρική προσέγγιση. Η ομάδα κάνει λεπτομερή έρευνα πάνω στην τέχνη του ηθοποιού και είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό της και τίμια απέναντι στη θεατρική πράξη. Έχει ως εργαλείο της το σώμα του ηθοποιού – και το έξω και το μέσα. Η ένταξή μου στην ομάδα έγινε ομαλά αφού όλα τα μέλη της με υποδέχτηκαν θερμά και με υποστήριξαν ακόμα θερμότερα ώστε να ενταχθώ στην ομάδα και να γίνω κι εγώ «μηδέν».
Με ποιές τρεις λέξεις θα χαρακτήριζες το έργο και την παράσταση;
Μόνοι. Τίποτα. Όλον.
Ποιος είναι ο δικός σου «Γκοντό» αλήθεια; Έχεις κάτι/κάποιον να περιμένεις?
Ο δικός μου Γκοντό είναι οι άνθρωποι. Περιμένω μια μαζική στιγμιαία σκέψη. Μια σπίθα συνείδησης απ’ όλους. Να δούμε όλοι μαζί πως θα ζήσουμε. Πώς θα προχωρήσουμε. Πώς θα υπάρχουμε σε αυτόν τον πλανήτη που τον έχουμε καταβροχθίσει και τον σκοτώνουμε μέρα με τη μέρα. Πώς θα περάσουμε από τις μονάδες στο από κοινού. Κάτι τέτοιο περίπου.
Κώστας Ζήσης 1/11/2018
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΌ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΤΤΙΣ – ΝΕΟΣ ΧΩΡΟΣ ΕΔΩ
Ποιός Είναι ο Χρήστος Κοντογεώργης – Βιογραφικό σημείωμα:
Ο Χρήστος Κοντογεώργης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νίκαια Αττικής. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2012. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις των: Ελένη Σκότη (Αγαπητή Ελένα 2014-2017), Νίκου Χατζόπουλου (Βάτραχοι Project) (2018-2019) κ.α.
Κάνει θέατρο με εφήβους στην θεατρική Ομάδα του 5ου Λυκείου Νίκαιας από όπου και αποφοίτησε. Με την Ομάδα Σημείο Μηδέν συνεργάζεται για πρώτη φορά στην παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμουελ Μπέκετ (2018).
Εκπαίδευση:
Θεατρικών σπουδών Πάτρας (2008-2012)
Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου (2009-2012)
Θέατρο:
- Αγαπητή Ελένα-Λ.Ραζουμοφσκαγια (σκην: Ελένη Σκότη)
Θέατρο επί Κολωνώ (2014-2017)
- Festen-T.Vittenberg (σκην: Μιχάλης Πανάδης)
Θέατρο Baumstrasse (2016)
- Sexλεξικόν-Σ.Μιχαλόπουλος (σκην. Αγγελίτα Τσούγκου)
Θέατρο 104 (2017)
- Βάτραχοι Project (σκην.Νίκος Χατζόπουλος)
Θέατρο από μηχανής (2018)
- Ένα ξωτικό στην πόρτα μου-ομάδα Κοπέρνικος
(σκην. Guy Στέφανου)
Θέατρο από μηχανής (2018)
- Βάτραχοι-Αριστοφάνη (σκην.ΚώσταςΦιλίππογλου)
Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου
- Περιμένοντας τον Γκοντό-Σ.Μπέκετ (σκην.ΣάββαςΣτρούμπος)
Θέατρο Άττις (2018-2019)
Κινηματογράφος:
Μικρού μήκους
- Oranjebeat (σκην: Άρης Κοτρώνης)(2012)
- Red Hulk (σκην: Ασσημίνα Προέδρου) (2013)
- Σπίτι με κήπο (σκην: ΜαριτίναΠάσαρη) (2015)
Μεγάλου μήκους
- Κάνε το Βήμα(Lacta) (σκην:Χ.Νικολέρης) (2015)
- Lunabar (σκην: Σπύρος Μιχαλόπουλος) (2016)
- HolyBoom (σκην: Μαρία Λάφη) (2017)
- Για να δει τη θάλασσα (σκην:Αγγελική Αντωνίου) (2019)
Σεμινάρια:
- ΑκύλλαςΚαραζήσης αρχαίο Δράμα Και HeinerMuller
Έχει παρακολουθήσει Μαθήματα των: Ν.Χατζόπουλου, Α.Καραζήση, Φ.Κομνηνού, Μ.Φρινζήλα, Δ.Καταλειφού, Ε.Σκότη, Π.Μουστάκη, Κ.Γάκη, Π.Σεβαστίκογλου