Ο Στέφανος Κακαβούλης μιλάει στο All4fun

Ο Στέφανος Κακαβούλης μιλάει στο All4fun για τη φετινή θεατρική σεζόν, τις συνεργασίες του, την αγάπη του για το θέατρο και διάφορα άλλα…

 

 

 

Όντως γεμάτη χρονιά θεατρικά.  Δύο έργα μου τα οποία έχουν ξανανέβει θα δουν τα φώτα της σκηνής πάλι. Η «Διονυσιακή Νύχτα» μέσα Δεκέμβρη στο θέατρο Αθηνών   σε σκηνοθεσία Ρούλας Χάμου με τη Λήδα Ματσάγγου, Αναστασία Τσιμλιμπίου και Δημήτρη Γκοτσόπουλο. Και η «Γκρέκα Μάνα» σε δική μου σκηνοθεσία με Μαρία Χριστοδούλου, Μαρία Γουλά και Γιάννη Βλάχο, μέσα Γενάρη στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα. Μεγαλύτερη ικανοποίηση αισθάνομαι ξέρεις από το γεγονός ότι ξανανεβαίνουν τα έργα παρά από το ίδιο το ανέβασμα τους γιατί αυτό μου αποδεικνύει  ότι αφορούν και έχουν μια διαχρονικότητα όσον αφορά τα θέματα που πραγματεύονται.

 

 

Στη Διονυσιακή Νύχτα έχουμε μία Μάνα η οποία έχει αφιερώσει τη ζωή της στην κόρη της που έχει γεννηθεί με εγκεφαλική αναπηρία. Οι δύο τους ζούνε μόνες τους καθώς ο πατέρας τις έχει εγκαταλείψει και ο μεγάλος γιος κοιτάει τη ζωή του.  Κάποια στιγμή μπαίνει στη ζωή τους ένας νεαρός φοιτητής και αυτή η γνωριμία παίρνει στο μυαλό της μάνας μεγάλες διαστάσεις και τον καλεί στο σπίτι για δείπνο.
Στη Γκρέκα Μάνα έχουμε επίσης μία μάνα κλασική Ελληνίδα η οποία είναι σχεδόν «ερωτευμένη» με το γιο της και θέλει να του ελέγχει απόλυτα τη ζωή μέχρι και τα προσωπικά του. Εν μέσω κρίσης λοιπόν η κατά 10 χρόνια μεγαλύτερή του κοπέλα θέλει να τον πάρει μαζί της στην Αυστραλία και να ζήσουν εκεί μαζί μιας εδώ τα φέρνει πολύ δύσκολα βόλτα. Πώς θα χειριστεί αυτό το γεγονός η Μάνα και πως ο γιος που είναι κι αυτός απόλυτα εξαρτημένος από αυτήν;

Περί Μάνας και άλλων σκοτεινών δαιμόνων η φετινή σαιζόν όπως βλέπεις…θα το εξαντλήσουμε το θέμα…χαχαχα

 

 

Δεν προτιμώ ούτε να παίζω ούτε να τα σκηνοθετώ. Έχουν συμβεί και τα δύο βέβαια αλλά οι συγκυρίες και οι ανάγκες το θέλησαν. Όπως και τώρα στη Γκρέκα Μάνα που τη σκηνοθετώ. Επικρατεί η θεωρία ότι αφού το έγραψες είσαι ο ιδανικός να το στήσεις ή να ερμηνεύσεις κάποιο ρόλο από τη στιγμή που εσύ τον φαντάστηκες και δημιούργησες ή επειδή είσαι και ηθοποιός. Έχει βάση και αλήθεια αυτή η άποψη ΑΛΛΑ το θεατρικό έργο, όπως και το σενάριο είναι ζωντανοί οργανισμοί  που συνεχώς μεταβάλλονται και διαμορφώνονται ανάλογα τις επιρροές που δέχονται, τους ανθρώπους που θα ενσκήψουν πάνω τους.  Οπότε, όταν έχεις διαφορετικό σκηνοθέτη και ηθοποιό έχεις περισσότερες πιθανότητες να δεις καινούργια πράγματα και φωτισμένες άλλες πλευρές πάνω σε δικά σου λόγια που δεν είχες καν φανταστεί. Αυτό δεν αναιρεί βέβαια ότι όσες φορές το ‘χω κάνει δεν το χω κατά φχαριστεί που είδα και ένιωσα οn stage ακριβώς αυτό που χα ονειρευτεί, γράφοντάς το. Η αλήθεια να λέγεται…χαχα

 

 

Και τα τρία για διαφορετικούς λόγους. Αν σκεφτείς ότι η συγγραφή είναι μόνη πρωτογενής τέχνη από τις τρεις γιατί γεννάς από το μηδέν έναν ολόκληρο κόσμο αυτό από μόνο τους έχει άλλη βαρύτητα, την οποία δυστυχώς τα μέσα και το σύστημα δεν την αναγνωρίζει και δεν έχω καταλάβει γιατί. Όλη η προβολή δίνεται στους ηθοποιούς και ίσως στον σκηνοθέτη τα τελευταία χρόνια και τον καημένο τον συγγραφέα που είναι η βάση όλου του κτίσματος τον έχουν λίγο παραπεταμένο.  Δεν είναι παράπονο αυτό όσο απορία. Δηλαδή πιο πολύ ενδιαφέρει μια ερμηνεία ενός ρόλου από το μυαλό που συνέλαβε αυτό το ρόλο και του έβαλε στο στόμα αυτά που λέει;;; Δεν ξέρω με ποιο κριτήριο γίνεται αυτό, ειλικρινά. Εγώ θα θελα να ρουφήξω ό, τι έχει να μου πει ένας συγγραφέας προκειμένου να καταλάβω ή να κρίνω μετά μία παράσταση.

 

 

Τις κουβαλώ όλες μέσα μου γιατί με διαφορετικό τρόπο μ’ έχουν στιγματίσει αλλά χωρίς σκέψη θα αναφέρω τρεις.  Τη συνεργασία με τον κολοσσό της υποκριτικής Σπύρο Φωκά, που σαν μαθητής δέχτηκε, πίστεψε και βούτηξε σ’ έναν πολύ αμφιλεγόμενο ρόλο στη παράσταση του έργου μου «Παιδιά του πατρός» που σκηνοθέτησα και έπαιξα τη δεύτερη χρονιά που ανέβηκε. Μάθημα μεγάλο το ήθος, η υπομονή και ευγένειά του. Δεν τη βρίσκεις στους νέους «διάσημους» ηθοποιούς.  Η ζωή έφερε να κουμπαριάσουμε μετά από λίγο. Τον πάντρεψα με την τωρινή του σύντροφο. Επίσης τη συνεργασία με την άλλη μεγάλη κυρία Μπέτυ Λιβανού που κράτησε το ρόλο της Μάνας στο πρώτο ανέβασμα της Διονυσιακής Νύχτας το 2008. Πέρα από την ερμηνεία της εκείνο που κρατώ από τη Μπέτυ και είναι μάλιστα η πρώτη φορά που το λέω είναι ότι μόλις ξεκίνησαν  οι πρόβες της είχα πάει, έτσι, δειλά μια ποιητική μου συλλογή που μόλις είχε εκδοθεί. Ε, μετά από δύο μέρες με πήρε τηλέφωνο και μου είπε αναλυτικά πως της είχε φανεί, ποια ποιήματα είχε ξεχωρίσει και τι συναισθήματα  της γέννησαν.  Δεν είχε λόγο να το κάνει και δεν το περίμενα κιόλας. Κι όμως το έκανε. Με είχε συγκινήσει πάρα πολύ. Τέλος θα μνημονεύσω και τη συνεργασία με τη Μαριάννα Τόλη. Την Μαριαννούλα μας, όπως τη λέω, με την οποία βιώσαμε μια παθιασμένη σχέση στη σκηνή κάνοντας το παντρεμένο ζευγάρι Τζιμ – Άλισον στα «Οργισμένα Νιάτα» του Όσμπορν που κι η ζωή θα ζήλευε τον ρεαλισμό του. Έτσι το βιώσαμε κι έτσι μας το μετέφερε κι ο κόσμος που μας είδε.  

 

 

Κατ’ αρχάς να σου πω ότι έχω μια χολιγουντιανή εμπειρία στο βιογραφικό μου….χαχαχα. Συμμετείχα στη εναρκτήρια σκηνή της Lara Croft σαν γαμπρός στον ελληνικό γάμο που γίνεται στην Σαντορίνη.  Κατερίνα Τσάβαλου η νύφη και κουμπάρα η Μαρίνα Καλογήρου. Μια εμπειρία όνειρο και για τους τρεις μας.  Είναι από αυτές που δεν ξέρεις αν όντως συνέβησαν ή τις φαντάστηκες  μόνο.  Από ηθοποιούς τώρα. Χωρίς συζήτηση με τον αγαπημένο μου Robert Downy Jr σε έναν Σαίξπηρ. Να παρακολουθώ τις πρόβες του μόνο τίποτ’ άλλο. Όχι μόνο αυτές που θα λαμβάνουν χώρα στο θέατρο αλά και αυτές που θα κάνει μόνος του σπίτι του, στο δρόμο…αυτές θα έχουν όλο του ζουμί…εκεί κάπου κρυμμένος να μαι και να «παίρνω μάτι»…χαχαχα. 

 

 

Να συνεχίσει ο κόσμος να μας αποδεικνύει ότι η μόνη λύση στην κρίση είναι ο πολιτισμός και ειδικά το θέατρο. Να γεμίζει τα θέατρα και να δίνει δύναμη σε μας τους εργάτες του να στραγγίζουμε το «είναι» μας και να τους  το προσφέρουμε στο πιάτο προκειμένου να σκεφτεί, να συγκινηθεί και να βρει ξανά νόημα στη ζωή αυτή που του την έχουν ρημάξει, καταπατώντας  την αξιοπρέπειά του. 

 

 

Να ζουν εν Θεάτρω…δηλαδή με πάθη, τραγικότητα,  έλεος, φόβο, δέος και κάθαρση. Γιατί αυτά θα τους κάνουν τραγικούς ήρωες της ζωής τους με την αρχετυπική έννοια!

 

Της Αλεξίας Βλάρα, 28/11/2016