Η Σοφία Σταυριανίδου μιλάει στο All4fun για τον απόηχο του 1oυ Hellas Filmbox Berlin

Το Hellas Filmox Berlin θεσπίστηκε με βασικό στόχο να φέρει πιο κοντά την Ελλάδα με τη Γερμανία, παρά τις δεδομένες πολιτικές διαφορές και την προπαγάνδα, που συχνά παρατηρείται από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Και αν μη τι άλλο οι διοργανωτές του σίγουρα πρέπει να έμειναν ικανοποιημένοι από το πώς κύλησε το πρώτο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου στο Βερολίνο.

 

Σε 3.5 μέρες πάνω από 4300 θεατές συνολικά παρακολούθησαν προβολές, η Zeit το χαρακτήρισε «ελληνική Μπερλινάλε», ενώ θεωρήθηκε ένα από τα 5 δημοφιλέστερα φεστιβάλ της πόλης. 

 

Η Σοφία Σταυριανίδου, υπεύθυνη επικοινωνίας του φεστιβάλ μίλησε στο All4fun για τον απόηχο που είχε η διοργάνωση, για τα όσα πρέπει να συμβούν για να γίνει το 2ο Hellas Filmox Berlin ακόμα καλύτερο και πιο ελκυστικό, στέλνοντας και ένα μήνυμα το πώς πρέπει ν’ αντιμετωπίζουν οι Έλληνες κινηματογραφιστές τις ταινίες τους…

 

 

Aυτό που σίγουρα συνέβη ήταν ότι φέραμε μέσα σε 3,5 ημέρες 4300 ανθρώπους για να παρακολουθήσουν τις προβολές. Καταφέραμε μέσα, όπως η Zeit να μας αποκαλέσει “η ελληνική Μπερλινάλε”. Πετύχαμε περί τα 200 δημοσιεύματα στον ελληνικό και γερμανικό Τύπο μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες. Το γερμανικό κοινό, παρακολούθησε πράγματα που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία πριν και μπήκαμε στο Τοp 5 των δημοφιλέστερων φεστιβάλ της πόλης. Νομίζω, συνολικά, μιλούμε για θετικό αντίκτυπο.

 

 

Αυτό είναι κάτι που θα χτιστεί σιγά σιγά με τον χρόνο. Λίγο φέτος, λίγο την επόμενη χρονιά, θέλουμε το φεστιβάλ να καθιερωθεί και οι Γερμανοί να ξέρουν ότι αυτό το τετραήμερο θα μπορούν να δουν καλό ελληνικό σινεμά. Το γεγονός ότι θα έρχονται και θα μας γνωρίζουν, όπως έγινε σαν αρχή φέτος, είναι ένα καλό ξεκίνημα. 

 

 

Ε, στην εποχή μας, φαίνεται να είναι πολύ – πολύ σημαντική. Και μάλλον, ο μόνος τρόπος. Είναι τόσο παταγώδης η αποτυχία των διεθνών πολιτικών να φέρουν τους λαούς κοντά, που άλλη ατραπός από την τέχνη δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Έτσι μόνο μπορούν πια οι άνθρωποι να επικοινωνούν ανεξάρτητα από εθνικότητα, χρώμα, φύλο, κουλτούρα ή μόρφωση. Η τέχνη βάζει παρονομαστή μόνο τον άνθρωπο. όταν βάζει οτιδήποτε άλλο, δεν είναι τέχνη.

 

 

Το πρόγραμμα του φεστιβάλ ήταν πολύ καλό. Σε αυτή τη μικρή χώρα γίνονται όμορφα πράγματα με μεγάλο κόπο. Προσπαθήσαμε να φέρουμε στο Βερολίνο φωνές επιπέδου, που να επικοινωνούν όμως και με τους Γερμανούς. Το ότι ήταν εντελώς sold out πολιτικές ταινίες και ντοκιμαντέρ φανερώνει και τη δίψα των Γερμανών να μας γνωρίσουν απ’ όλες τις πλευρές. 

 

 

Ήταν το πρώτο φεστιβάλ και σίγουρα έγιναν λάθη. Θα γίνουν κάποιες δομικές ανακατατάξεις ίσως στην ομάδα για να λειτουργήσουν όλα πιο σωστά, θα καλύψουμε κάποια κενά στην παραγωγική αλυσίδα, θα αφήσουμε στην διαμόρφωση του προγράμματος περισσότερο χρόνο για τα Q&A με το κοινό. Θα φροντίσουμε το οργανωτικό μέρος πιο πολύ, αν και ευτυχώς δεν ακούσαμε κανέναν απολύτως να ταλαιπωρείται….

 

 

Δε ξέρω αν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να στείλω κάποιο μήνυμα. Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε ρωτώντας με…. Σαν απλός θεατής θα τους έλεγα να συνεχίσουν τον αγώνα μέσα από όλη την ελληνική αντιξοότητα να επικοινωνούν με το κοινό. Να προσπαθήσουν να φέρνουν τον κόσμο στην αίθουσα. Να μην αδιαφορούν για τον κόσμο. Να έχουν εξωστρέφεια.  

 

 

Κατά την άποψή μου, είναι σπουδαίο που οι ελληνικές ταινίες ταξιδεύουν στα φεστιβάλ και πουλιούνται στο εξωτερικό. Αυτά γίνονται. Ελπίζω να συνεχίσουν να γίνονται, γιατί ό,τι μας βγάζει έξω έχει σημασία. Κυρίως εύχομαι να μην είμαστε μόνο …. μόδα. Ας πούμε στο φεστινό φεστιβάλ Βερολίνου δεν υπήρχε ούτε μια ελληνική ταινία και δεν θα ήθελα ποτέ να καταλήξουμε σα την ιρανική μόδα πριν 20 χρόνια ή τη ρουμάνικη ή ό,τι άλλο. Ένας Λάνθιμος δυστυχώς δε φέρνει μόνος την συνέχεια της άνθισης. Αυτές είναι οι πολιτικές των φεστιβάλ όμως: να φέρνουν νέο εμπόρευμα στο κοινό και στην πιάτσα.  Έτσι ανακαλύπτουν δόγματα και τους Ιρανούς και Κινέζους, ασχολούνται λίγο μαζί τους και μετά στρέφονται να ανακαλύψουν άλλους. Οπότε άλλο το μέλημα ενός φεστιβάλ και άλλο η εθνική κινηματογραφική πολιτική μιας χώρας.  Τώρα, (γέλια) τι πρέπει να αλλάξει; Όλα ! (πάλι γέλια). Σοβαρά τώρα, νομίζω ότι η μεγάλη αδυναμία της ελληνικής ταινίας είναι το σενάριο. Πρέπει οι φορείς να στήσουν τμήματα σεναρίου, να υπάρχει ειδική εκπαίδευση για το σενάριο. Άρα είναι όλα θέμα παιδείας. Οι περισσότεροι νέοι σκηνοθέτες και παραγωγοί σπουδάζουν το αντικείμενο, ευτυχώς. Και επίσης, καλό είναι να τηρηθεί ο νόμος με την απόδοση του 1,5% των τηλεοπτικών δικτύων προς τον κινηματογράφο, αλλά πρέπει να υπάρξουν και άλλες πηγές αναζήτησης πόρων και να αποδεσμευτεί η παραγωγή από τον κρατικό κορβανά. Στη Γερμανία υπάρχει το λεγόμενο αρτ μούβι αλλά με ισχυρή χρηματοδότηση από τα 18 ινστιστούτα χρηματοδότησης  (που σχετίζονται με ιδιωτικούς φορείς), όσα τα Κρατίδια της Γερμανίας όπως και ομόσπονδα προγράμματα,  αλλά υπάρχει και η συμπαραγωγή από την τηλεόραση. 

 

 

Κοίταξε, με ένα τρόπο αυτό γίνεται ήδη. Το βραβείο του Φεστιβάλ είναι το Roadshow για τις τέσσερις νικήτριες ταινίες. Δηλαδή το να ταξιδέψουν σε πολλές πόλεις της Γερμανίας και τις γνωρίσει το γερμανικό κοινό. ήδη το Roadshow για το φεστιβάλ ξεκίνησε και θα ταξιδέψουν σε 15 πόλεις. Ποιος ξέρει; Μπορεί σιγά σιγά να βγούμε και από την Γερμανία… ! Ίσως πρέπει να το περιμένετε.  

 

 

Το κριτήριο ήταν η ποιότητα βάσει της αισθητικής των προγραμματιστών. Αλλά βασικά το όλο σκεπτικό βασίστηκε στο πώς θα τις εισπράξουν οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί ήταν και είναι ο στόχος. Το γερμανικό κοινό.

 

& Οι  προσωπικές φωτό της Σοφίας Σταυριανίδου είναι της Karin Heinzig.