Το All4fun συνάντησε στο θέατρο Αλκμήνη μετά την παράσταση «Το Θείο Τραγί» τον Τάσο Δαρδαγάνη, ένα νέο παιδί που μετράει ήδη δέκα χρόνια στο χώρο της υποκριτικής! Έχει πολύ χιούμορ, είναι ιδιαίτερα ευγενικός και σε κάνει να νιώθεις αμέσως άνετα μαζί του! Στην παράσταση σκηνοθετεί, ερμηνεύει και παίζει κιθάρα ξεδιπλώνοντας έτσι το ταλέντο του σε πολλούς τομείς!
– Πως αποφάσισες να ακολουθήσεις την υποκριτική, ήθελες από μικρός να γίνεις ηθοποιός;
Αν εννοείς αν ασχολιόμουν από παιδί όχι, περισσότερο ασχολιόμουν με την κιθάρα μου δεν είχα συμμετάσχει ποτέ σε ερασιτεχνικές ομάδες , δεν είχα παίξει ποτέ στην ομάδα του σχολείου, τίποτα από όλα αυτά. Απλά τελείωσα το σχολείο, εντάξει μου άρεσε το θέατρο , δεν είχα δει τόνους θέατρο είναι η αλήθεια αλλά μου άρεσε και στα δεκαοχτώ μου έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Πέρασα και μπήκα με πολύ φόρα, έχω μια τάση όπου μπαίνω να το κάνω με φόρα αλλά αυτό έτυχε να μου αρέσει και πολύ οπότε έμεινε!
– Τι σημαίνει για σένα η υποκριτική;
Υποκριτική είναι η τέχνη που υπηρετώ, είναι μια τέχνη με πάρα πολύ ενδιαφέρον. Γενικά το θέατρο έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί είναι μια συνισταμένη όλων των τεχνών, μέσα στο θέατρο θα βρεις και τη μουσική και την ενδυματολογία ενδεχομένως και τη ζωγραφική, υπάρχει το κείμενο, τα έχει όλα για αυτό με γοητεύει τόσο πολύ και για αυτό μάλλον όχι μόνο γι αυτό! Είναι ένα μέσο έκφρασης!
– Πως αντιμετωπίζει ένας νέος άνθρωπος και ηθοποιός την κρίση;
Το αστείο με το δικό μας χώρο είναι ότι ανέκαθεν είχε κρίση (αν όχι ανέκαθεν τουλάχιστον πολλά χρόνια πριν τη δική μου γενιά), οπότε όταν ήρθε η κρίση για όλους τους υπόλοιπους εμείς απλώς τους κοιτάγαμε να πανικοβάλλονται. Αυτού του είδους ο πανικός είναι και στη φύση της δουλειάς , παίζεις σε μια παράσταση τρεις μήνες, τελειώνει, ψάχνεις την επόμενη δουλειά και μετά την επόμενη, πάντα έχεις αυτή την ανασφάλεια. Παλιότερα υπήρχαν περισσότερα λεφτά και κάποιες καλύτερες δουλειές από ότι υπάρχουν τώρα, ωστόσο ο δικός μας ο κλάδος είχε πάντα μια κρίση.
– Πιστεύεις ότι η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις;
Η τέχνη πάντα δίνει απαντήσεις, το θέμα είναι ποιος ακούει και ποιος ασχολείται με την τέχνη. Ζούμε σε έναν κόσμο τεχνοκρατών, είναι έτσι διαμορφωμένα τα πράγματα πολιτικοκοινωνικά, που οι απαντήσεις πολύ σοφές πολύ συχνά που δίνουν μεγάλα κείμενα σε πολλά πράγματα, σε πολλά ερωτήματα, δεν ακούγονται. Έχει γίνει λίγο είδος πολυτελείας το θέατρο, θεωρείται διασκέδαση ενώ έχει ένα παιδευτικό χαρακτήρα από τα αρχαία χρόνια ο οποίος έχει ξεχαστεί, ωστόσο υπάρχει, αν έχεις ανοιχτά τα αυτιά σου να ακούσεις, λέει πράγματα κι όχι μόνο το θέατρο γενικώς η τέχνη η καλή μουσική, το καλό θέατρο δίνουν απαντήσεις.
– Πώς έγινε η επιλογή του έργου;
Για την επιλογή του έργου δεν ευθύνομαι εγώ αλλά η Μάρια (Μάρια Φλωράτου). Είμαστε φίλοι από παλιά και κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο μία η ώρα το βράδυ και μου λέει “Έχεις διαβάσει αυτό το έργο του Σκαρίμπα, το Θείο Τραγί;”, “Όχι “, της είπα. “Ωραία”, μου λέει γελώντας,” επειδή έχεις υπάρξει στη φαντασία του συγγραφέα το 1930, πριν γεννηθείς, θα το πάρεις αύριο, θα ξεκινήσεις πρόβες μεθαύριο και είναι μονόλογος να το ανεβάσεις να το παίξεις.” Το πήρα, το διάβασα, κατάλαβα γιατί έλεγε αυτό που έλεγε η Μάρια και της απάντησα πως είναι πάρα πολύ ωραίο μόνο που δεν είναι μονόλογος, θα το κάνουμε παρέα κι έτσι ξεκίνησε και το κάναμε!
– Πώς θα χαρακτήριζες τον ήρωα του έργου που υποδύεσαι;
Ο Γιάννης είναι ένας επαναστάτης για μένα. Είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να δείχνει στους άλλους το λάθος τους, βέβαια δε βλέπει το δικό του λάθος μέσα σε όλα αυτά ή μάλλον το βλέπει αλλά του αλλάζει όνομα. Πάντως είναι ένας πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας , ένας αντιήρωας, ένας κακός στην πραγματικότητα που επειδή είναι μάστορας ο Σκαρίμπας, κάνει όλα αυτά που κάνει και ο θεατής ή ο αναγνώστης βρίσκεται να τον συμπαθεί και αναρωτιέται τώρα εγώ αυτόν γιατί τον συμπαθώ αφού είναι κακός! Εκεί είναι η μαγκιά του Σκαρίμπα, ότι σε κάνει να ταυτίζεσαι σε κάποια σημεία με αυτόν και να τον συμπαθείς!
– Ήθελες το κοινό να λάβει κάποιο μήνυμα μέσα από αυτή την παράσταση?
Δεν έχω ποτέ, ούτε τώρα σαν σκηνοθέτης και γενικά σαν δημιουργός και ηθοποιός δεν είχα ποτέ σαν προτεραιότητα να διδάξω κανέναν ή να του πω πράγματα, αυτό προκύπτει, τα κείμενα λένε αυτό που λένε. Στο θέατρο εμένα η δουλειά μου είναι να το αποδώσω όσο καλύτερα γίνεται. Το θέμα είναι ότι αυτό το κείμενο συγκεκριμένα λέει πάρα πολλά πράγματα που αφορούν σήμερα. Υπάρχει ένα κομμάτι στην παράσταση που λειτουργεί ως παράβαση (όπως την ξέρουμε από το αρχαίο δράμα), το οποίο χτυπάει καμπανάκια για τη σημερινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Αυτό σε όποια διάθεση και να είσαι βλέποντας ένα έργο δεν μπορεί να μην το ακούσεις και να μη σε προβληματίσει το γεγονός ότι έγραψε κάτι τέτοιο το 1930 και είναι σήμερα τόσο επίκαιρο λες και το έχει γράψει χθες.
– Πώς ασχολήθηκες με τη σκηνοθεσία;
Με τη σκηνοθεσία ασχολήθηκα αρκετά μετά. Καταρχάς μ’ αρέσει πάρα πολύ που είμαι ηθοποιός , θεωρώ ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Αφού τελείωσα τη σχολή επειδή είχα κάποιες καλές συνεργασίες με το θέατρο τέχνης και με το Αμφι-θέατρο τότε (που δυστυχώς δεν υπάρχει πια), κάποια στιγμή ήρθε ένα έργο που ήθελα να κάνω πάρα πολύ, ήταν ο Μαίτρ και η Μαργαρίτα , το μυθιστόρημα του Μπουλγκάκοφ το οποίο και σκηνοθέτησα και μετά από έναν χρόνο ήρθε η Γυναίκα με τα Μαύρα που παίχτηκε εδώ στο Αλκμήνη και τώρα το Θείο Τραγί είναι η τρίτη μου σκηνοθετική δουλειά.
– Ξεχωρίζεις κάποια από τις δουλειές σου;
Η κάθε μια είναι διαφορετική και όλες τις αγαπώ! Από όλες τις παραστάσεις που έχω παίξει, ειδική θέση μέσα μου έχει η πρώτη παράσταση που έπαιξα στη ζωή μου που ήταν στην Επίδαυρο, Αριστοφάνης με το Θέατρο τέχνης, ήμουν στο χορό. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα στο θέατρο και ήταν σ’ αυτό το θέατρο, είναι μια εμπειρία που δε θα την ξεχάσω ποτέ! Μετά ήταν η πρώτη μου συνεργασία αφού τελείωσα τη σχολή, με την Κατερίνα Ευαγγελάτου στο Αμφι-θέατρο που κάναμε την “Ερωτευμένη Νεκρή”. Από αυτές που έχω σκηνοθετήσει έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στο “Ο Μαίτρ και η Μαργαρίτα” επειδή ήταν η πρώτη μου δουλειά. Η Γυναίκα με τα Μαύρα με βρήκε σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της προσωπικής μου ζωής, που αλλάξανε πολλά πράγματα και για αυτό τον λόγο την αγαπώ και αυτή. Το Θείο Τραγί είναι μια παράσταση που κάναμε με πολύ χαβαλέ και αγάπη με τη Μάρια, που είμαστε και φίλοι και την αγαπώ κι αυτή. Γενικώς δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμιά από τις παραστάσεις, τις αγαπώ όλες γιατί σε όλες έχω περάσει πάρα πολύ όμορφα!
– Η τηλεόραση σε ενδιαφέρει καθόλου;
Όχι ιδιαίτερα. Δεν έχω καμιά αλαζονεία ή καμιά κουλτουριάρικη αυταπάτη. Αν τύχαινε κάτι που είχε ένα σχετικό ενδιαφέρον, θα το έκανα είναι η δουλειά μου. Δεν με γοητεύει όμως όπως το θέατρο, όπως πιστεύω και κανέναν ηθοποιό. Στο σπίτι μου δεν έχω τηλεόραση, είναι ένα μέσο που δεν έχω ιδιαίτερη σχέση μαζί του.
– Έχεις στο μυαλό σου κάποιες συνεργασίες που θα ήθελες να κάνεις;
Θα ήθελα να συνεργαστώ με διάφορους φίλους και να κάνουμε πράγματα μαζί και θα κάνουμε, κάπου θα βρεθούμε! Μια συνεργασία που δεν πρόλαβα και θα ήθελα να κάνω, ήταν να δουλέψω υπό την καθοδήγηση του Λευτέρη Βογιατζή. Ήταν ένας σκηνοθέτης που θαύμαζα πάρα πολύ για το έργο του και θα ήθελα να έχω δουλέψω μαζί του αλλά δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να γίνει πια.
Σχεδιάζεις κάτι για το άμεσο μέλλον;
Ένα από τα σχέδια μου για μετά το καλοκαίρι είναι να φέρω πάλι ένα μυθιστόρημα στο θέατρο, δεν μπορώ να σας πω ποιο μόνο ότι πρόκειται για έργο ενός πολύ ιδιαίτερου συγγραφέα και ότι το εγχείρημα θα έχει μεγάλη δυσκολία αλλά θα έχει και πολύ ενδιαφέρον.
– Θα μας πεις κάτι για το All4fun;
Το All4fun βοηθά τον κόσμο σε μια δύσκολη εποχή να έρχεται θέατρο, το να πηγαίνει περισσότερος κόσμος στο θέατρο σε κάθε περίπτωση είναι μόνο θετικό!
Το Θείο Τραγί
Διήγημα του Γιάννη Σκαρίμπα.
Διάρκεια 80′
Σκηνοθ. – Ερμηνεία : Τάσος Δαρδαγάνης, Μάρια Φλωράτου
Φωτ.: Ευσταθία Δρακονταειδή
Παραγωγή: Ομάδα «Από ΄δω και πέρα»
“Ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στην «αγγελική» και την «δαιμονική» φύση, ένας περιπλανώμενος τυχοδιώκτης, επιστρέφει στην γενέτειρα του και αναστατώνει την τοπική κοινωνία, ανατρέποντας όλες τις παγιωμένες κοινωνικές συμβάσεις.”
Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης 8-12, Γκάζι (Στάση Μετρό: Κεραμεικός)
Τηλ:6936/996601, 6938/192811,210 3428650 (ΜΕΤΑ ΤΙΣ 18:30)
Πληροφορίες: Σάββατο & Κυριακή 19:00
Τιμή: 10€, 5€(φοιτητικό & ανέργων)
Βιογραφικό των συντελεστών
Ο Τάσος Δαρδαγάνης είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης (2006) και συμμετείχε στις παραστάσεις: Άμλετ (2011) σκηνοθεσία Θ. Παπακωνσταντίνου, Ο θρίαμβος του έρωτα (2010) σκηνοθεσία Μ. Χατζηνικολιδάκη, Η λέσχη της αυτοκτονίας (2008) σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου, Η ερωτευμένη νεκρή (2007) σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου, Η κωμωδία των παρεξηγήσεων (2006) σκηνοθεσία Δ. Δεγαίτη, Μισός αιώνας Αριστοφάνης (2004) σκηνοθεσία Γ. Λαζάνη. Το 2012 έκανε την πρώτη του σκηνοθεσία στο μυθιστόρημα του Μ. Μπουλγκάκοφ, Ο Μαίτρ και η Μαργαρίτα. Ακολούθησαν “η Γυναίκα με τα μαύρα” της Σούζαν Χιλ το 2014 και “το Θείο Τραγί” του Γ. Σκαρίμπα, το οποίο σκηνοθετεί μαζί με την Μάρια Φλωράτου.
Η Μάρια Φλωράτου είναι απόφοιτος το Θέατρο Τεχνης(2008). Στο Θέατρο συμμετείχε στις παραστάσεις: ο Δύσκολος, σκην.Φάνης Δίπλας(2013), Χάιντι, σκην.Λευτέρης Γιοβανίδης(2012) Το φιλί Ανάποδα, σκην. Τηλέμαχος Τσαρδάκας (2011) Κλυταιμνήστρα 2, σκην. Περικλής Βασιλόπουλος (2011), Το Σκυλί του Ωρίωνα, σκην. Τηλέμαχος Τσαρδάκας (2011), Ορέστεια, σκην. Λουκάς Θάνος (2010). Στον Κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες: December Riots, σκην. Δημήτρης Βόρρης (2010) και Νύφες, σκην. Παντελής Βούλγαρης (2004). Το 2014 σκηνοθέτησε μαζί με τον Τάσο Δαρδαγάνη “Το Θείο Τραγί” του Γ. Σκαρίμπα.
Της Εύης Κράνη, 5/3/2015