Κανείς δεν μου συγχωρεί τα ματωμένα νύχια
Τα αχτένιστα μαλλιά
και τα πασαλειμμένα χείλη
Τις γδαρμένες μπότες
Και τα σκισμένα μου καλτσόν
Δεν παρατηρεί τα λουλούδια που είναι γατζωμένα
στις κόρες των ματιών
Και τα νούφαρα που γδέρνουν της γλώσσας
τον βυθό
Τα λόγια που καθώς αμύνονται
Αγαπούν
Και καθώς επιτίθονται
Αγκαλιάζουν
Καθώς φοβούνται ορμούν
Γυμνά στέκουν και μιλούν
Έτσι είναι η ζωή
Δεν αρκεί
Θες και κάτι ακόμα
Δεν αρκείς
Θέλει κι άλλο
Κι άλλο
Πιο πολύ
Μην σταματάς
Δώσε
Μέχρι να χυθείς εκεί λιωμένος
Στις γαλάζιες λίμνες τού
έχω κι άλλο
κι άλλο
έχω κι άλλο
έχω πολύ
Στα απάτητα βουνά να συρθείς
Να ανεβαίνεις και λιποθυμώντας
Να ουρλιάζεις
Έχω κι άλλο
Να εξαντληθείς στης παράξενης ουτοπίας
τον δηλητηριώδη ανθό
Να εξοντωθείς μέσα στο πιο βαθύ βυθό
Εκεί που πνίγεται
Ο ολόκληρος εαυτός
Και σιγοψιθυρίζει διαμελισμένος
Στα μάτια σου βλέπω την δικιά μου ερημιά
να γεμίζει δάση
Στα χείλη σου την δικιά μου δίψα
να πλημμυρίζει μιας αιώνιας πηγής την πλάση
Και στη φωνή σου της δικιάς μου σιωπής
Την ατελείωτη κραυγή
Αλλά τι μπορούν άραγε να πουν
οι λέξεις που κείτονται νεκρές κι αυτές
Σκισμένες
Πασαλειμμένες
Την ώρα που κι εσύ ακόμα βλέπεις
Αυτό που θέλω να δεις
Για να μην με βλέπεις
Καλλιόπη Μανδρέκα/ 17/4/2020