Οδός Κυκλαμίνων

Δεν κάνω καμία κίνηση να εξαφανίσω τον πόνο
Ας είναι
Πεινάω και αφήνω την πείνα να με θρεύσει
Ας είναι
Μην ξύνεις την πληγή
Αφέσου να σε φάει
Μην μιλάς
Αφέσου στη σιωπή
Θα πει
Έχει και πιο πέρα
Πέρα από τον τρόμο του τίποτα υπάρχει κάτι
Υπάρχει κάποιος
Κάπου
Δεν ξέρει ποιος
Ούτε τι
Μα κυρίως γιατί
Υπάρχει ένας αέρας που φυσάει μαλακά
Που δεν αντιστέκεται
Μοιάζει με παιδί που χορεύει πάνω σε ένα κλαρί
Σπάει
Πέφτει και γελάει
Μοιάζει με ένα φτερό ενός νεκρού πουλιού που το πήρε ο αέρας
Και πάει
Με την παύση που κάνει ο Μουσικός με το φθαρμένο παλτό στο πάρκο 

Με τα καμένα δάση
Μοιάζει με το χαμένο κορμί που χαζεύει τα γκράφιτι στην οδό Κυκλαμίνων
Και με τον ποιητή που ξυπνάει αχάραγα για να ξεκουραστεί
Αφήνονται οι άνθρωποι άμα τους αφήσεις
Και δίνουν την αίσθηση των παραιτημένων
Των ξεθωριασμένων
Των αυτοπυρπολυμένων
Αλλά αν δεις από πιο κοντά
Τίποτα πάνω τους δεν προδίδει τη χαρά
Κάθε γέλιο γκρεμίζει τα βουνά
Κάθε βήμα ανοίγει ρωγμές σε συντρίμμια
Και αν νομίσεις έστω και μια στιγμή ότι τους κατέκτησες
Σιωπή
Ένας γλάρος με καλεί