Χάθηκα είπα
Φοβάμαι μήπως ο δρόμος από δω έχει γεύση από λήθη και θολούρα
Μήπως αρχίζεις και ξεχνάς ποιος είσαι και από πού ξεκίνησες
Δεν θυμάμαι πολλά
Πώς με λένε και πώς πρέπει να συστηθώ
Με ρωτάνε και γυρίζω το κεφάλι πίσω να δω αν είναι εκεί αυτός που άφησα
Άλλοτε λέω Αγαμέμνονας και άλλοτε Οδυσσέας
Είμαι ένας ήρωας
Έτσι μου είπαν
Ένας από αυτούς που θυσίασαν και θυσιάστηκαν
Τα δάχτυλά μου, μου είπαν έγιναν κομπρέσες σε ιδρωμένα μέτωπα
Και τα στήθια μου γάλα σε νεκρά μωρά
Το σώμα μου κλειδώθηκε σε κάστρα μοναχών
Ήθελα θρόνους και παλάτια μου είπαν αλλά μόνο σε ορφανούς μπορούσα να μιλήσω
Τώρα χαμένα λόγια λέω σε καθαρίστριες και ψυχολόγους
Ποιος ήμουν ποιος έγινα και ποιος ήθελα να μαι
Ένα μόνο με ξεκουράζει
Η γυμνή γιαγιά του δρόμου
Μόνη περιμένει να την προσπεράσεις
Να σου πει την ιστορία της
Κι όλο κατηγορεί
Όλους αυτούς που της είπαν μείνε εδώ που είσαι
Είναι δύσκολα
Κάνε υπομονή
Και όλους αυτούς που μείναν σιωπηλοί
Αυτούς που την έκλεψαν και της είπαν μην κλαις
Άλλοι δεν έχουν να φάνε
Που της είπαν μη γελάς
Άλλοι μόνο κλαίνε
Καλά είναι εδώ
Όχι τίποτα δεν είναι καλά
Δεν μπορούν να ικανοποιηθούν τα μάτια μου με αυτά που βλέπουν
Ούτε τα αυτιά μου με αυτά που ακούν
Η γλώσσα μου ξερνάει αυτά που τρώει
Και η ψυχή μου πονάει αυτά που νιώθει
Δεν μπορώ να ανεχτώ τίποτα από όλα αυτά
Δεν ικανοποιείται η καρδιά μου από αυτά που μου είπαν να αγαπώ
Είναι λίγα και μικρά
Δεν μου αρκεί τίποτα λιγότερο από το ολόκληρο
Τίποτα λιγότερο από τη δίψα που την ξεδιψούν καταρράκτες
Και χορτασιά που ήρθε από τεράστια πείνα
Ένας Αίαντας που κάθε μέρα αυτοκτονεί και κάθε μέρα ελπίζει
Χάθηκα μου είπαν και μου έδωσαν ένα χάρτινο κλειδί
Μπες όπου θες ακούς;
Μόνο κράτα την πόρτα ανοιχτή
Γιατί μπορεί να κλειδωθείς
Κι έτσι από τότε κοιμάμαι σε χάρτινα δωμάτια με χάρτινους ληστές
Παλεύω με χάρτινα τέρατα κερδίζοντας χάρτινες μάχες
Κι αν θελήσεις να με κερδίσεις πες μου ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα
Και θα σε μισήσω, θα τα σκίσω όλα
Και θα ξαναξεκινήσω
Καλλιόπη Μανδρέκα, 19/1/2020