Η αρχή.
Κάθε σαββατόβραδο που συλλαμβάνεται κάποιος για παιδεραστία και όλα τα σχετιζόμενα εγκλήματα είναι μια αισιόδοξη βραδιά για την κοινωνία.
Ας είμαστε γενναίοι και ταπεινοί κι ας μην κανιβαλίζουμε με εύκολες καφρίλες. Το λέω για όλους. Το λέω και για εμένα.
Ας κλείσουμε – όσο μπορούμε – την πόρτα σε αυτή την συγχυσμένη γενικότητα του θυμού. Γιατί κρύβει φόβο και συλλογική ενοχή. Που δεν την έχουμε ανάγκη.
Το δικό μας στοίχημα είναι να αντισταθούμε στο εύκολο ξέσπασμα. Να μην εκτονωθούμε.
Να μην ξοδευτεί η ψυχική μας αντοχή. Να μην επαληθεύσουμε την προφητεία. Να μην το ξεχάσουμε στη μεθεπόμενη στροφή. Να μην καταλήξει άλλος ένας αλύτρωτος αστικός μύθος. Να μη γλιτώσουν τα χαμογελαστά θηρία.
Δικαιοσύνη.
Οφείλουμε να επιμείνουμε ως το τέλος.
Προφανώς για να συντηρηθούν αυτά τα κάστρα του τρόμου για δεκαετίες απαιτούνται συνεργοί, πολλοί, πάρα πολλοί. Από τα λαμπερά μέγαρα ως τα σκοτεινά στενά.
Κι οι πιθανοί συνένοχοι είναι γύρω μας. Και έχουν μάθει να κρύβονται και να χειραγωγούν.
Εγκράτεια λοιπόν. Αθεόφοβη εγκράτεια. Όχι στις μουσικές καρέκλες του ό,τι να ‘ναι.
Ας φανούμε άξιοι συμπολίτες. Απαιτεί υπέρβαση. Αλλιώς θα συμβεί στο μέλλον η ίδια ιστορία ξανά. Λίγο διαφορετική.
Απαιτείται δομική κοινωνική αναγέννηση. Από όλους μας, προσωπικά. Να μη μπορεί να τροφοδοτήσει κανένας τις νοσηρές του ορέξεις. Δεν βγαίνουν από αβγά οι κακούργοι. Η κοινωνία τους γαλουχεί.
Επειδή κάτι έχει να χάσει ή να κερδίσει.
Ας μην είναι ηρωικό τέλος αυτό απόψε.
Ας είναι ταπεινή αρχή.
Διαβάζουν και τα θύματα.
Παγκράτι, 20 Φλεβάρη 2021