Σε μια τόσο φορτισμένη στιγμή της ελληνικής ιστορίας το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βγούμε στους δρόμους. Είμαι περήφανος για όλον αυτόν τον κόσμο που άφησε τους καναπέδες και τη βολή του και κατέβηκε ξανά και ξανά στο Σύνταγμα. Κατέβηκα κι εγώ. Και βρήκα φίλους και γνωστούς που είχα να δω χρόνια. Φίλους που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα κατέβαιναν σε συγκεντρώσεις. Κι εγώ άλλωστε είχα από τα φοιτητικά μου χρόνια να κατέβω σε κάποια διαδήλωση, ζαλισμένος από το κυνήγι της καθημερινότητας.
Εκτός από παλιούς φίλους είδα γονείς με τα παιδιά τους, είδα ηλικιωμένους που μετέφεραν την πείρα των δικών τους αγώνων και μόχθων, είδα έναν σπάνιο πολιτικό πολιτισμό. Είδα ανθρώπους να μιλάνε για τα προβλήματά τους και μέρα με τη μέρα είδα – και ένιωσα πραγματικά μέσα στο πετσί μου- να γεννιέται μια νέα ιδέα που ένα μήνα πριν θα φάνταζε ουτοπία για μια πρωτεύουσα της Δύσης: την άμεση δημοκρατία. Κοινές δράσεις και αποφάσεις, συνελεύσεις, συλλογή υπογραφών, δημιουργικό πνεύμα, διάθεση συστράτευσης και αλληλεγγύης και μια κοινότητα που αριθμεί 150.000 άτομα σε ένα γκρουπ κοινωνικού δικτύου.
Πολλοί άνθρωποι εξάλλου μεταφέρουν ένα σημαντικό μέρος των δράσεών τους στην πλατεία. Ένα επαγγελματικό ραντεβού στα παρακείμενα καφέ, ένα μάθημα ισπανικών στα σκαλιά, μια πρόβα ενός σχήματος tango στην πλατεία, άνθρωποι των οποίων η δουλειά είχε σχέση με το internet εργάζονται για μέρες στην πλατεία, μπάλα στην οδό Αμαλίας κλπ. Αυτό είναι μια πρόταση ζωής και αναμόρφωσης της καθημερινότητας προς το ανθρωπινότερο. Είναι μια βελτίωση στην ποιότητα ζωής στην πόλη, είναι μια άρση της κοινωνικής απομόνωσης, είναι μια ψήφος εμπιστοσύνης στο «μαζί».
Αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα από τα τέλη Μαΐου είναι ένα κοινωνικό γεγονός χωρίς προηγούμενο (2.000.000 άνθρωποι έχουν συμμετάσχει μέχρι στιγμής στη διαμαρτυρία), ένα γεγονός που με γεμίζει ελπίδα και κρατάει τα όνειρά μου ζωντανά. Με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνος. Δίνει στόχο στην ζωή μου και στην τέχνη μου. Έχει μια υγεία όλο αυτό, μια ανόθευτη ακόμα αλήθεια, μια ποιότητα..
Πέρα όμως από την υπέροχη ατμόσφαιρα στην πλατεία, όλοι μας ψυχανεμιζόμαστε τον εμπαιγμό, διαισθανόμαστε την απάτη και τα επικίνδυνα σχέδια που καταστρώνονται εις βάρος μας χωρίς εμείς να τελούμε ενήμεροι. Όμως οφείλουμε διαρκώς να ερευνούμε. Να προτείνουμε λύσεις.
Η δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου είναι μια πρώτη αυτονόητη κίνηση η όποια αυτόματα θα έδινε ένα μήνυμα προς όλους ότι δεν δεχόμαστε το χρέος ως αυτονόητο. Κατά ένα τεράστιο μέρος του αυτό το χρέος είναι απεχθές και θα πρέπει να διαγραφεί. (Πρέπει όλοι να δουν και διαρκώς να διαδίδουν το DEBTOCRACY, ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για το ελληνικό χρέος- http://www.facebook.com/l/fc4eeH6W5EKj5WBVuMX_uS_Lk4g/www.debtocracy.gr). Η εκκλησιαστική περιουσία είναι τεράστια αλλά κανείς δεν την αγγίζει. Οι πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας είναι επίσης out of the question. Η φορολογία στρέφεται πάντα προς τις κατώτερες τάξεις. Γιατί? Αλήθεια πότε θα πληρώσουν οι βιομήχανοι? Οι εύπορες τάξεις? Πότε θα γίνει δραματική μείωση των μισθών των βουλευτών, του υπολοίπου πολιτικού προσωπικού των καρεκλοκενταύρων, των δυσκίνητων υπουργείων? Γιατί για όλους αυτούς πρέπει να γίνει περικοπή μισθών, μείωση συντάξεων, κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, ταξικού χαρακτήρα κατάργηση της πρόσβασης στα αγαθά της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης? Κι τέλος: πότε θα δοθούν κίνητρα για να μπορέσουν οι νέοι άνθρωποι να μετατρέψουν σε πράξεις τα όνειρα τους?
Πριν ξεκινήσουν οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα έγραψα ένα τραγουδάκι που λέγεται: «Δεν τα φάγαμε μαζί» (http://www.facebook.com/l/fc4ee4cRqxh1tpSUJxv1nHNGwbA/www.youtube.com/watch?v=0UxQ1TS09-A).
Λέει ότι δεν είμαστε ένα και το αυτό με τους παχυλούς αντιπροέδρους, ότι έχουμε μια άλλη ηθική. Επίσης λέει-αν και γράφτηκε στις 6 Μαίου, πολύ πριν την περικύκλωση της Βουλής- ότι σύντομα θα χρειαστεί ελικόπτερο για να φυγαδευτούν οι ξεπουλημένοι βουλευτές από τη Βουλή. Όλα αυτά περνούν με ένα ελαφρύ τόνο και φαιδρή διάθεση. Όμως πιστεύω ότι δεν είναι πια ώρα για χαρούμενα τραγουδάκια. Κι αν κάποιοι κατηγόρησαν στην αρχή την όλη περιπέτεια του Συντάγματος ως «πανηγυράκι» ή «μόδα» καλά έκαναν(κι ας έχουν ήδη διαψευστεί). Γιατί οφείλουμε να είμαστε σοβαροί και συγκροτημένοι όταν βγαίνουμε στους δρόμους και ονειρευόμαστε όλοι μαζί το μέλλον μας. Γιατί τα αστεία τελείωσαν.
Γιατί τώρα η αγανάκτηση έχει μετατραπεί σε ατόφια οργή και δύναμη αλλαγής. Γιατί τώρα γνωρίζουμε πολλά που δεν μπορούν απλώς να περιπέσουν στη λήθη. Γνωρίζουμε πολλά που δεν καταστέλλονται με τα χημικά και τις προβοκάτσιες.
Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι επικίνδυνοι. Είναι πιόνια που εκτελούν εντολές από τις διεθνείς τράπεζες, τους κερδοσκόπους και τους οικονομικούς τρομοκράτες. Έκαναν μια κίνηση για νομίζει ο κόσμος ότι άλλαξε κάτι αλλά την επόμενη μέρα ο Πρωθυπουργός ήταν πάλι στη θέση του εκχωρώντας όλες τις εξουσίες σε έναν δημαγωγό που μιλάει θαυμάσια ελληνικά, “παίρνει δυναμικές πρωτοβουλίες” και “εμπνέει το σεβασμό στη διεθνή και εγχώρια πολιτική σκηνή”. Είναι όλο ένα καλοστημένο θέατρο αλλά δεν μας έχουν πείσει στο ελάχιστο. Μας λένε διαρκώς ψέματα. Προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν με κάθε τρόπο μέσω των Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν. Δεν θα τα καταφέρουν. Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να σταθούμε. Στις 27-28 του μήνα είναι η ώρα για το δικό μας Πολυτεχνείο σε μια Χούντα πολύ πιο ύπουλη και επικίνδυνη από την επταετία. Όλοι στο Σύνταγμα.
Νικάμε το φόβο, εγκαταλείπουμε τη βολή
Μεταφέρουμε κάθε μας δράση έξω από τη βουλή!