Θεατρικές Αποσ-τάσεις
Παιδιά, μη σκάτε. Μην αγχώνεστε. Και βασικότερο, ας διατηρούμε την δημιουργικότητα μας. Κάθε νέα κατάσταση, οδηγεί σε νέες προσαρμογές. Και όχι αναγκαία κακές. Νομίζω ότι συζητήθηκε πάρα πολύ το θέμα πως πλέον στο θέατρο πρέπει να υπάρχουν αποστάσεις όχι μόνο μεταξύ των θεατών αλλά και των ηθοποιών. Ωραία λοιπόν, γιατί όχι; Βάλτε τις μασκούλες και τα γαντάκια σας και πάμε παρέα να δούμε πως μια τέτοια κατάσταση μπορεί να αξιοποιηθεί στο έπακρο όχι μόνο από σκηνοθέτες αλλά και από τους ίδιους τους ηθοποιούς!
- Μπες στο πετσί του ρόλου
Πόσες φορές χρειάστηκε ένας χαρακτήρας να μένει μόνος; Να παλέψει με τους δαίμονες του. Να μη μιλάει με κανέναν. Ο Άμλετ ας πούμε. Έχει τα θέματα του, ξέρετε τώρα, στεναχώριες, θυμό, ένα φάντασμα για το καλό, τα χίλια δυο γενικά. Αυτό τον καθιστά μοναχικό και απόμακρο. Αν τώρα, βάλουμε και την παρούσα συνθήκη της υποχρεωτικής απόστασης μεταξύ των ηθοποιών, ο Άμλετ όχι απλά μπορεί να γίνει απόμακρος και αντικοινωνικός, αλλά θα γίνει για αυτόν ζήτημα ζωής και θανάτου να μιλάει μόνος του.
- Αχ έρωτα, έρωτα
Πόσοι έρωτες ανεκπλήρωτοι, πόσα σκιρτήματα, λόγια ποιητικά και ραγισμένες καρδιές, όλα στο βωμό του θεάτρου. Και ήρθε τώρα μια πανδημία να βάλει φρένο στα δάκρυα. Αλλά όχι! Δεν χρειάζεται ο Δον Ζουάν να παρατήσει το φλερτ. Απλά πλέον μπορεί όλο το έργο να παρουσιάζεται μέσα από συνομιλίες στο tinder. Τι εννοώ; Αράζει ο Δον Ζουάν κέντρο σκηνή και τον βλέπουμε να μιλάει στο κινητό και από πίσω βάζουμε οθόνη και βλέπουμε αυτά που γράφει live, το έχουμε δηλαδή και το ζωντανό και το βιντεοσκοπημένο. Επίσης, Ρωμαίος και Ιουλιέτα; Μεγάλο έργο, υπέροχο! Αλλά τι να κάνουμε παιδιά; Δεν θα φιληθεί το ζευγάρι μας για φέτος. Αλλά μπορούν πολύ απλά να πουν όλο το έργο από τη σκηνή του μπαλκονιού, που θα υπάρχουν οι αποστάσεις και τα πάντα και στο τέλος αν θέλουν, αυτοκτονούν κιόλας, έτσι, χωρίς λόγο, για το ανεκπλήρωτο. Κρατάτε σημειώσεις παιδιά, δεν τα λέω για μένα, εγώ τα ξέρω και πάω να σας σώσω.
- Τρέξτε στο βουνό, αμοληθείτε ( απλά όχι όλες μαζί και με ασφάλεια)
Η Αρχαία Τραγωδία ήταν και θα είναι πάντα μέρος του ελληνικού DNA. Το θέλουμε ρε παιδάκι μου αυτό το μεγαλείο, το βάθος, το επιδιώκουμε. Και μπορεί να γίνει. Άνετα. Καταρχάς ας το σκεφτούμε με σημερινά δεδομένα έτσι. Αν το ξεκινήσουμε από τον Οιδίποδα, που έχει μέσα και την αρρώστια το ίδιο το έργο, απλά ας συμφωνήσουμε πως πολύ καιρό αγνοούσαμε το βασικό σκηνικό που έπρεπε να υπάρχει. Τη μασκούλα. Αλλά ας μη πάμε στα τόσο εμφανή. Θα θέσω ένα ερώτημα αρχικά. Βάκχες. Κιθαιρώνας. Τι φάση με τη μάζωξη εκεί πάνω; Εγκαινιάζαμε κάποιο συντριβάνι και δεν το ήξερα; Απλό είναι παιδιά, ξεκινάει το έργο και απλά ο Πενθέας λέει πως και καλά έχει γίνει ένας συνωστισμός χωρίς προηγούμενο στο Κιθαιρώνα, μηδέν αποστάσεις, αλκοόλια και πανικός, ντάπα ντούπα και τα σχετικά. Και αντί να πάει ο ίδιος με το Διόνυσο, στέλνει τα Ματ και, για να το κάνουμε επίκαιρο, βάζουμε από πίσω να παίζουν αποσπάσματα από πλατεία Αγίας Παρασκευής. Και να το κάνουμε ακόμα πιο επίκαιρο; Ε; Λοιπόν, τον Πενθέα θα τον κάνει ένας Χ διάσημος που θα προσπαθεί να πείσει την μητέρα του π.χ. ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε στα βουνά και τα δάση όλοι/ες μαζί γιατί μαζί μας βακχίζεται λογικά και ο ιός και ότι σε τέτοιες καταστάσεις το μάζεμα είναι επιτακτικό.
Παιδιά, ας μη γελιόμαστε. Ξέρουμε πως το θέατρο πάντα συμβαδίζει με την εποχή του, την αντανακλά. Και είναι κάτι πλήρως προσαρμόσιμο σε όλες τις συνθήκες. Τώρα που πέρασε η καραντίνα, τώρα που είδαμε βιντεοσκοπημένες παραστάσεις σωρό κάνοντας όλα αυτά που πάντα θέλαμε να κάνουμε αλλά για ευνόητους λόγους δεν μπορούσαμε όπως π.χ. να πατήσουμε pause, να παίζουμε με το κινητό ( αν και το συγκεκριμένο μπορείς και συνηθίζεται να το κάνουν και στο live, απλά τώρα δεν στην έλεγαν και δεν αντιδρούσε κανείς), έρχεται και ο καιρός για το ζωντανό, το original το θέαμα. Και αυτό σημαίνει πως πρέπει όλα να είναι σωστά προετοιμασμένα. Μελετημένα. Μη θεωρούμε τις αποστάσεις βαρίδιο στη τέχνη, ας το κάνουμε ένα μπαλόνι που θα τη βοηθήσει να πετάξει. Και αν ακόμα δεν πειστήκατε μετά από όλο αυτό το τρολάρισμα, τότε ναι, ξέρετε πως η κατάσταση αυτή μπορεί να αλλάξει. Μπορούμε να την αλλάξουμε. Γιατί υποστηρίζοντας ότι η τέχνη υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, είναι στο χέρι μας να παλέψουμε ώστε να μπορεί να συνεχίσει το έργο της. Να γιατρεύει ψυχές, συνειδήσεις, και να δείχνει δρόμους για ένα καλύτερο αύριο. Που, όσο και να φαίνεται βουνό, όσο και αν οι καιροί φαντάζουν δύσκολοι, όταν ξέρεις για τι μοχθείς, ξέρεις και τη σπουδαιότητα του να το κάνεις. Όχι μόνο για σένα, για όλο τον κόσμο. Γιατί το θέατρο υπάρχει μέσω του ‘’μαζί’’, εμείς υπάρχουμε μέσω του ‘’μαζί’’, και καμιά καραντίνα δεν θα έρθει να το σαρώσει αυτό.
Δημήτρης Μπούρας, 19/5/2020