Από τον Στέλιο Δημόπουλο, 14/5/2020
Θα περάσω νομική.
Και θα γραφτώ στη ΔΑΠ γιατί έχει τα καλύτερα μουνιά.
Και θα πειράζω τη γραμματέα ή τη νέα ασκούμενη με σποντίτσες και υπονοούμενα από τσόντα της δεκαετίας του ’80.
Και θα ανοίγω κάθε Σάββατο μπουκάλι στον Οικονομόπουλο, ο οποίος θα κοινωνούσε ακόμη και αν ο Κορωνοϊός τον σκότωνε.
Και θα κάνω διακοπάρες στη Μύκονο. Και θα γαμάω και θα δέρνω.
Και θα ‘χω μια γυναίκα βιτρίνα που είτε θα ‘ναι συνάδελφος για να ‘χουμε δυνατό κοινό ταμείο ή έστω μουνάρα για να με ζηλεύουν όταν την κυκλοφορώ.
Και θα ‘χω και γκόμενα. Εξάλλου όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, οπότε καλύτερα να της την κάνεις, παρά να σου την κάνει.
Και ο μπαμπάς θα ‘ναι περήφανος για μένα.
Και θα με ΣΕΒΟΝΤΑΙ. Και θα με προσκυνούν.
Αλλιώς θα τους γαμήσω.
Γιατί εγώ δεν κάνω έρωτα.
Γαμάω.
Γαμάω και δέρνω.
Γαμάω και δέρνω και ΔΟΛΟΦΟΝΩ καμία φορά.
Και αν σκοτωθεί κάνας αδύναμος στη Γαλακτοκομική σχολή δεν πειράζει.
Εγώ αγόρασα καινούρια Μερσεντές.
Και αν βιάσουν και δολοφονήσουν κάποια στην ηλικία της κόρης μου δεν τρέχει.
Έτσι και αλλιώς πάντα σκεφτόμουν ερωτικά την κόρη μου.
Και αν χρειαστεί να υπερασπιστώ τίποτα τέρατα που ξέρω ότι είναι τέρατα δεν τρέχει. Σε κάποια χρόνια θα βάλω υποψηφιότητα για περιφερειάρχης και χρειάζομαι την ευλογία και τα κονέ των γονιών τους.
Ένα μόνο τρέχει.
Το να μη βρεθεί καμία σύγχρονη δικαστική αμαζόνα, που συγκινείται, εμπλέκεται, πονάει, συνδέεται με το θύμα και τον αδύναμο, προασπίζει την αλήθεια και τύχει να μου πετάξει τίποτα φράσεις όπως «Ας αποδωθεί δικαιοσύνη ή ας καταστραφεί ο κόσμος» και τολμήσει να αποκαλύψει τη σαπίλα της ψυχής ΜΟΥ, τον συντηρητισμό της χώρας ΜΟΥ, τη δαιμονικότητα των εντολέων ΜΟΥ, τα καταπιεσμένα σεξουαλικά σύνδρομά ΜΟΥ.
Γιατί τότε ΕΓΩ θα αναγκαστώ να καταστρέψω τον κόσμο.
ΥΓ: Δύσκολοι καιροί για γυναίκες.