ΤΙ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΠΡΟΤΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗΝ
Με τρομάζουν πολύ οι αρρώστιες, όσοι με ξέρουν το ξέρουν καλά.
Όμως με τρομάζει πιο πολύ η πείνα στη μια
και η λαιμαργία στην άλλη
άκρη της ψαλίδας
Με τρομάζουν τα νεκρά ζώα
«αιτία θανάτου η κατάποση πλαστικού».
Μα είναι τρομακτικό που όταν βλέπουμε τέτοιες εικόνες κλαίμε και μετά
ξηλώνουμε τα σπίτια τους
για εξορύξεις
και χρήμα
όπως όταν πάνε κάποιοι τουρισμό και επίσκεψη στο Άουσβιτς
και γυρίζοντας σου λένε «ακραίο φαινόμενο ο αντισημιτισμός»
ή σε εκδηλώσεις φωτογραφίζονται μπροστά σε εικόνες με παιδιά, τεθλιμμένοι
και μετά στοιβάζουνε τον κόσμο σε χοτ σποτς.
Με τρομάζει
που δεν μας νοιάζει που άνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο
που μωρά πνίγονται
σε νερά που κολυμπά τα μπάνια του λαού αμέριμνος ο λαός
τα σύνορα με τρομάζουν γενικώς
και που ως κόσμος εννοείται η δύση
κι ακόμα με τρομάζει που ακούμε «ειδήσεις»
από αυτούς που τις λεν!
Με τρομάζει που πεθαίνουν άνθρωποι μετά από απεργία πείνας τη σήμερον ημέρα
και που όταν μιλούσαμε για τους κομμουνιστές προγόνους μας,
με ρώτησε η μαμά μου «γιατί πεθάναν οι άνθρωποι;!», ρητορικά
και τρόμαξα
και τρομάζω ακόμα, που δεν ήξερε πως
«γι’ αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι
πεθαίνουν ακόμα, μαμά.»
Με τρομάζουν όσοι πιστεύουν πάρα πολύ σε κάτι
μα κι εκείνοι που δεν πιστεύουν σε τίποτα
κι εκείνοι που πιστεύουν όσα ακούνε ενώ δεν ήτανε μπροστά
κι εκείνοι που δεν πιστεύουν αυτό που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια.
Με τρομάζουν όσοι λένε πως κάτι πιστεύουν ωστόσο οι πράξεις τους αποδεικνύουν το αντίθετο
αλλά όλα καλά γιατί το είπαν και άμα το είπαν ισχύει
καθώς «ό,τι δηλώσεις είσαι» !
Με τρομάζουν όσοι άνδρες θεωρούν
ότι τους ανήκουν οι γυναίκες, τα παιδιά και τα σπίτια τους
και όσοι και όσες γενικά θέλουν κάποιον ή κάτι να τους ανήκει
και αυτοί που αν αυτό αρνηθεί να τους ανήκει το πετάνε χτυπημένο από ένα βράχο στην Ρόδο
λέω εγώ τώρα
αυτό το κάτι που πριν λίγο ήταν σώμα
αυτό το κάτι που πριν λίγο ήταν κορίτσι
αυτό το κάτι που πριν λίγο ήταν γυναίκα.
Με τρομάζουν και αυτοί που έκατσαν στη Βουλή νόμιμα
και στο δικαστήριο δικάζονται
γιατί είναι δολοφόνοι, νεοναζί και παρακρατικοί άρα παράνομοι
που τέτοιοι παράνομοι υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και που όλος ο κόσμος δεν κάνει τίποτα, μαζί κι εγώ, είναι τρομακτικό,
και που ενώ το ξέρουμε όλοι, ότι αυτοί είναι παράνομοι,
οι δικαστές κάνουν σαν να μη το ξέρουμε.
Με τρομάζει που είναι τυχαίο γεγονός που ο παιδεραστής που αφέθηκε ελεύθερος είναι συντοπίτης του κυρίου που παίζει τον πρωθυπουργό και που δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο άλλος παιδεραστής που αφέθηκε ελεύθερος είναι παιδικός του φίλος και δεξί του χέρι.
Με τρομάζει η εξουσία, που δε διστάζει να μας δείχνει το πρόσωπό της,
αλλά κι η η αντι-εξουσία που θέλει να γίνει εξουσία
με τρομάζει
κι ο υπερβάλλον ζήλος
με τρομάζουν οι καρότσες και όσοι ανεβαίνουν σε αυτές
αλλά εξίσου με τρομάζουν οι χοροί, τα πανηγύρια και τα άδεια τσουκάλια
με τρομάζουν όσοι βλέπουν παντού μόνο το καλό αλλά κι όσοι βλέπουν παντού μόνο το κακό,
όσοι γκρινιάζουν χωρίς αιτία κι όταν υπάρχουν αιτίες δεν είναι στον δρόμο και δεν είναι πουθενά, οι «πουθενάδες».
Κι
όσοι αμφισβητούν τα πάντα κι όσοι δεν αμφισβητούν τίποτα
κι όσοι πιστεύουν ότι είναι σημαντική μονάχα η γνώμη τους
κι όσοι πιστεύουν ότι η γνώμη τους δε μετράει
κι όσοι είναι απόλυτα βέβαιοι κι όσοι ποτέ δεν είναι βέβαιοι για τίποτα
κι όσοι παίρνουνε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, μα κι όσοι τον υποτιμούν.
Με τρομάζουν αυτοί που τσακώνονται για βραβεία, για τίτλους ή για θέσεις.
Με τρομάζουν οι άσχετοι με βραβεία, με τίτλους και θέσεις.
μα και οι σχετικοί που δεν μιλάνε για να διεκδικήσουν ενώ το αξίζουν, έστω ένα βραβείο, έναν τίτλο, μία θέση.
Με τρομάζουν όσοι λένε να ανοίξουν τα θέατρα αλλά και όσοι λένε να παραμείνουν κλειστά.
Μα πιο πολύ με τρομάζουν οι συνάδελφοι που λένε να πάνε να δουλέψουν οι μισοί συνάδελφοι, σαν δηλαδή,
να βγαίνανε οι κομμώτριες να πούνε να ανοίξουν τα μισά κομμωτήρια, τα άλλα μισά να κλείσουν για πάντα,
λες και είναι αυτοί οι συνάδελφοι οι σχετικοί και οι ειδικοί για να μας πουν ποιοι είναι ικανοί, κομμωτές, φωτιστές, τεχνικοί, ράφτες, ηθοποιοί
να πάνε για δουλειά και ποιοι όχι.
Με τρομάζουν ειδικά αυτοί που θέλουν να ανοίξουν τα μισά θέατρα για να πάνε να παίξουν σε αυτά: αυτοί, το παιδί τους, η γυναίκα τους, η γκόμενά τούς, η γιαγιά τους, η νονά τους, η μαμά τους, η θειά τους και μια τριτοξαδέρφη τους.
Παλιά με τρόμαζε η μαμά μου που έλεγε να γίνουμε φιλόλογοι για να πάρουμε το φροντιστήριο του μπαμπά ή έλεγε «δεν κάνω ιατρείο γιατί καμία δεν έγινε γιατρός και μετά τι θα το κάνω», αυτά με τρομάζουν δηλαδή είτε πρόκειται για γιατρό, για φιλόλογο, για κομμωτή, για πανεπιστημιακό, για δικηγόρο, για ηθοποιό, για πρωθυπουργό
γιατί σημαίνει πέρα απ΄ το ότι καμία μάχη δεν κερδήθηκε, μάλλον καμία δε δόθηκε κιόλας.
Τέλος με τρομάζουν όσοι διατυμπανίζουν τη γνώμη και την αποψάρα τους,
αλλά και όσοι δεν έχουν άποψη και γνώμη και άρα «δεν γνώριζαν».
Οι «δε γνωρίζω δεν απαντώ».
Μα και οι «εγώ ξέρω».
Όσοι δεν ακούν κι όσοι μιλάνε διαρκώς
κι όσοι τα ακούνε όλα και δε μιλούν ποτέ
όχι απλώς με τρομάζουν, μα με τρομοκρατούν.
Και πιο πολύ απ’ όλους με τρομάζει
ο ίδιος μου εαυτός, εγώ,
με τρομάζει η εγώ μα και η σκέψη μου
όταν μου βγαίνει να κρίνω κάτι
και μετά με ρωτώ, «ποια είμαι εγώ να κρίνω;!»
Φιλία Κανελλοπούλου, 8/5/2020
& Η φωτό είναι της Σύλβιας Τσομπανάκη