Είναι, πλέον, γεγονός, ότι ζούμε σε μία χώρα, η οποία δεν προστατεύει ούτε σέβεται τον πολιτισμό της. Οι φωνές των καλλιτεχνών ακούγονται στα αυτιά των περισσοτέρων σαν γραφικές φωνούλες ενός μικρόκοσμου “παλιάτσων”. Μέχρι εκεί.
Αυτοί οι “περισσότεροι” είναι, βεβαια, όσοι φουσκώνουν από υπερηφάνεια, όταν σου λένε, ότι γεννήθηκαν στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Στη χώρα που γέννησε τη φιλοσοφία και το θέατρο. «Όταν εμείς είχαμε πολιτισμό οι άλλοι δεν είχαν κατέβει από τα δέντρα» σου λένε….
Ο πολιτισμός δεν είναι μία έννοια αφηρημένη. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αποτελείται από καλλιτέχνες, επιστήμονες, εργαζόμενους και πολλούς ακόμα. Ανθρώπους, δηλαδή, που έχουν ανάγκη ένα πιάτο φαγητό και μία στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Η παιδεία δεν είναι μια έννοια αφηρημένη. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται τροφή!
Ειδικότερα, οι καλλιτέχνες και, μάλιστα οι καλλιτέχνες της χώρας μας προσπάθησαν να διατηρήσουν ζωντανό τον πολιτισμό, όταν χτυπήθηκε από την οικονομική κρίση. Δούλεψαν σε μικρές ομάδες, απλήρωτοι. Συμβιβάστηκαν (δυστυχώς) με μία νέα πραγματικότητα που τους ήθελε να πληρώνουν ακόμα και από την τσέπη τους, για να βγει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, μία παράσταση. Η πλειοψηφία, ξέρετε, δεν καθοδηγείται από προσωπική φιλοδοξία και ματαιοδοξία αλλά από μία εσωτερική ανάγκη, να προσφέρει όσα περισσότερα μπορεί στην τέχνη και στον άνθρωπο. Προφανώς, αυτή η αυτοθυσία δεν αξίζει τον στοιχειώδη σεβασμό των κυβερνήσεων και των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων αυτής της χώρας.
Η επάνοδος στην “κανονικότητα” δε χαράμισε ούτε ένα λεπτό αναφοράς στο μέλλον του πολιτισμού αυτής της χώρας. Δε χαράμισε ούτε ένα λεπτό αναφοράς στο μέλλον των καλλιτεχνών αυτής της χώρας. Επιπλέον, πριν λίγες ημέρες, οι επιστήμονες ήρθαν αντιμέτωποι με την εξευτελιστική αντιμετώπιση του “σκόιλ ελικικού”…
Είναι λογικό… Ο πολιτισμός και η παιδεία μας έχει, ήδη, συρρικνωθεί τόσο που, πλέον, δεν αφορά μία κρίσιμη εκλογική μάζα. Αφορά έναν μικρόσκοσμο.
Δυστυχώς, η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό ζει για χρόνια χωρίς αυτόν. Δυστυχώς, η χώρα που γέννησε το θέατρο είναι αυτή που απαιτεί από τους καλλιτέχνες της, να ζουν μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης. Δυστυχώς, η χώρα που γέννησε τη φιλοσοφία δε γνωρίζει πια τον τρόπο να σκέφτεται και γίνεται έρμαιο συνεχούς προπαγάνδας και θεωριών συνωμοσίας. Δυστυχώς, η χώρα που γέννησε την υψηλή παιδεία δεν μπορεί να κρατήσει στα σπλάχνα της ούτε τους επιστήμονές της.
Οι “φωνούλες του μικρόκοσμου” είναι οι μόνες που έχουμε ελπίδα να αλλάξουν τον κόσμο που ζούμε. Αν δεν τις ακούσουμε και δεν τις σεβαστούμε, το μέλλον είναι ένας μονόδρομος προς τη δυστοπία.
Παράγουμε και προωθούμε ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
Αναβαθμίζουμε την ΠΑΙΔΕΙΑ μας και την ΠΑΙΔΕΙΑ των παιδιών μας.
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΜΕ και ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τους ανθρώπους που αγωνίζονται για όλα τα παραπάνω.
Προστατεύουμε τη μόνη ελπίδα που έχει μείνει για ένα καλύτερο μέλλον.
Της Γεωργίας Παντέλη, 28/4/2020
Επιμέλεια άρθρου: Δώρα Μπαρουτάκη