Αισθανόμουν πάντα άβολα όταν άκουγα ανθρώπους να κλαίνε με το θάνατο διάσημων.
Και να που τώρα βρίσκομαι να κλαίω επι μισή ώρα σα μωρό για τον άδικο χαμό του Κόμπι Μπράιαντ.
Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε το πόσο μεγάλος παίχτης ήταν ο Κόμπι.
Η μπασκετική του αξία είναι γνωστή, αποτελεί το μεγαλύτερο Laker που πέρασε ποτε (ναι και από το Μάτζικ).
Υπήρξε τέρας ανταγωνισμού συνεχιζοντας την βαριά και ασηκωτη κληρονομιά του Jordan κτλ κτλ.
Εγώ δεν έπαιζα αντίπαλος του, ούτε τον ήξερα προσωπικά αλλά όταν στο νοσοκομείο κινδυνευα να χάσω το πόδι μου στον Κόμπι ανετρεξα για να πάρω δύναμη.
Όταν γυρνούσα σπίτι μετά από εξαντλητικές πρόβες, άφραγκος και φοβισμένος για το τι ξημερώνει αύριο, Μamba Mentality διάβαζα για να πάρω κουράγιο.
Όταν έλεγε η Στέλα Άντλερ στην “Τέχνη του Ηθοποιού” ότι ο Ηθοποιός δεν ενδίδει, το refuse to lose του Κόμπι με’κάνε να το βλέπω υλοποιημένο πρακτικά.
Και όταν ήμουν τεμπέλης και όταν ένιωθα ότι δε μπορούσα να σηκωθώ και ήθελα να βάλω τα κλάματα σκεφτόμουν ότι ο Κόμπι δε θα ενέκρινε κάτι τέτοιο.
Γιατί ο Κόμπι ζούσε στο γηπεδο.
Και δούλευε σαν τον σκύλο.
Και δίδαξε ότι ο άνθρωπος που δουλεύει δεν έχει ταβάνι.
ΚΑΙ όταν τα κατέκτησε ΟΛΑ έρχεται ο θάνατος και του κόβει το νήμα στα 41.
Χωρίς γαμημενη λογική.
Και γι’αυτό κλαίμε απόψε.
Γιατί απόψε χάσαμε ένα συγγενή μας.
Και γιατί οι ήρωες σου είναι οικογένεια.
Γιατί δεν είναι τα εκατομμύρια και τα συμβόλαια και οι διαφημίσεις και το μάρκετινγκ.
Είναι το work ethic, είναι το θάρρος, είναι τα αρχιδια, είναι το σθένος, είναι η πατρότητα, η φιλοσοφία, εκείνο το γαμημενο το βλέμμα που τρυπούσε τσιμέντα και ο τρόπος που αντιμετώπιζε το μπάσκετ ο Κόμπι.
Γιατί ο Κόμπι δε δίδαξε μπάσκετ.
Δίδαξε τι σημαίνει να μη σκύβεις το κεφάλι και να τα βάζεις με όλους και με όλα.
Και να μη φοβάσαι κανέναν.
Διδαξε φιλοσοφία ζωής.
Και γι’αυτό απόψε ΚΛΑΙΜΕ.
Του Στέλιου Δημόπουλου, 26/1/2020