Ο Χρήστος Καπενής γράφει για τον “Μηχανισμό του Δωματίου”

Ο “Πορτιέρης” κρατώντας ένα πόμολο, φυλάει την πόρτα ενός δωματίου. Απαγορεύει την είσοδο στο δωμάτιο σε οποιονδήποτε δεν έχει άδεια εισόδου. Είναι επίσης υπεύθυνος για τη διαφύλαξη της μυστικότητας των δρώμενων εντός του τα οποία και ο ίδιος δηλώνει υπεύθυνα στη σύμβαση που υπέγραψε για να πάρει αυτή τη δουλειά, οτι θα αγνοεί. Φυλάει ένα δωματιο όπου δε γνωρίζει τι συμβαίνει στο εσωτερικό του και επισης δεν έχει περιέργεια να μάθει τι συμβαίνει εντός του χώρου αυτού. Τηρεί πιστα το συμβόλαιό του, κατά γράμμα, έχοντας πλήρη εικόνα για τη θέση του, τη στάση του και τις αρμοδιότητές του.

Έχει συνειδητά αποφασίσει να κανει τη δουλειά του άψογα. Τα πράγματα όμως ανατρέπονται απο την πρώτη κι ολας σκηνή, του έργου, οταν ο “επισκέπτης” ένα άγνωστο στον πορτιέρη πρόσωπο, ζητά να μπει στο δωμάτιο, διότι πρέπει να αφήσει κάτι μέσα. Ο πορτιέρης του απαγορεύει την είσοδο και ο επισκέπτης τον απειλεί με το αντικείμενο που έπρεπε να αφήσει στο δωμάτιο, το οποίο είναι ενα όπλο. Ακολουθεί ενας πυροβολισμός κι ένα πτώμα βγαίνει από το δωμάτιο. 

 

Ακόμη και μετά από αυτή τη σκηνή ο πορτιέρης συνεχίζει να παραμένει πιστός στο συμβόλαιο του και στην προσπάθειά του να κάνει τη δουλειά του σωστά και υπεύθυνα. Η έννοια του “κακού” έχει εισχωρήσει στο έργο με την είσοδο του όπλου στο δωμάτιο. Ο πορτιέρης αυτο το γνωρίζει πολύ καλά. Οι επιλογές του συνεχίζουν να φαίνονται σταθερές ακόμη κι οταν ακούγονται κι άλλοι πυροβολισμοί μέσα από το δωμάτιο και ενώ συμβαίνουν ακόμη πιο ανεξήγητα πράγματα εντός και εκτός του χώρου.

 

Το έργο εξελίσσεται και οι συνθήκες γίνονται όλο και πιο δύσκολες για τον πορτιέρη. Όλα αρχίζουν να του φαίνονται μπερδεμένα, τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν του φαίνονται όλο και πιο μυστήρια, οι καταστάσεις όλο και πιο πολύπλοκες και αρχίζει να αισθάνεται πως όλα βάλλονται εναντίον του συγκαλύπτοντας ενα μυστήριο κλίμα κυριολεκτικά πίσω από την πλάτη του, δηλαδή μέσα στο δωμάτιο που φυλάει. Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι είναι όταν μαθαίνει πως υπάρχουν κι άλλες είσοδοι στο δωμάτιο. Εκεί κλονίζεται η θέση του, θίγεται ο ρόλος και η ύπαρξή του και αποφασίζει με τη βοήθεια της Νταλιας να πάρει δραστικά μέτρα.

 

Ο Μηχανισμός του Δωματίου του Αριστείδη Αντονά είναι ένα υπαρξιακο έργο με πολλές συμβολικές αναφορές.

Με τη βοήθεια της Βάσιας Χρονοπούλου που το έχει σκηνοθετήσει αντιμετώπισα το ρόλο του Πορτιέρη προσοχή και με μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια. Είναι ένας άνθρωπος που θέλει να κάνει τη δουλειά του όσο πιο σωστά γίνεται και όσο πιο πιστα γίνεται στο συμβόλαιο του. Ο πορτιέρης είναι ένα σύμβολο και αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία του. Δεν αφήνει να φανεί ο εσωτερικός του κόσμος, δείχνει λιγότερα και επιλέγει τι θα αφήσει να φανεί στους άλλους.

 

Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον λόγο του, στην κυριολεξία και στη μεταφορά του λόγου. Θεώρησα λοιπόν πως ένα όπλο του πορτιέρη είναι η ακρίβεια λόγου, σώματος, πιστεύω, η σταθερότητα και η χρονική υπόστασή του καθώς τα πάντα συμβαίνουν την ίδια στιγμή που συμβαίνουν και στο θεατή. Ο πορτιέρης και ο θεατής χρονικά είναι στην ίδια ακριβώς στιγμή και αυτό το βρήκα τοσο ενδιαφέρον στο έργο.

 

Είναι ένας χαρακτήρας που κατάφερα να τον αγαπήσω. Θεώρησα ως Χρήστος πως έχω αρκετά κοινά σημεία στον τρόπο σκέψης με τον πορτιέρη. Και πως είναι κοινοι επίσης οι προβληματισμοί. Σε θέματα όπως η “κρίση”, η “ενοχή”, η “ευθύνη”, ο “νόμος” ο “άνθρωπος”.