Τηλεοπτικές περσόνες σε ρόλο κριτικού τέχνης, χριστιανικά πρωτοσέλιδα με μωσαϊκά παλλόμενων πεών, αριστεροί αριστερότεροι του βασιλέως, δεξιοί δεξιότεροι του εθνικού, απολιτίκ ασυναρτησίες, μπούργκες με τσαρούχια, λόγια, λόγια, λόγια, που λέει και ο Σαίξπηρ, τέρατα.
Ο Φαμπρ είχε την ευθιξία να παραιτηθεί και καλά έκανε. Υπήρξε πράγματι προσβλητικός, υπήρξε απροετοίμαστος, υπήρξε υπερόπτης. Κατά τα άλλα μίσος. Σαπίλα. Οι καλλιτέχνες δεν στήριξαν τους αγώνες, ακούω. Ποιοι στήριξαν τους αγώνες, δηλαδή; Τα διάφορα οργανωμένα κομματόσκυλα; Εκείνοι που κατέβαιναν στο Σύνταγμα και μοίραζαν κομματικά φυλλάδια;
Που αναρτούσαν τα πανό πάνω από τα κεφάλια της αγανακτισμένης μάζας; Ποιοι κατέβαιναν στις πορείες και στις πλατείες; Ποιοι έκαναν καλλιτεχνικές καταλήψεις για να σωθούν πάρκα και ιστορικά κτήρια από τις ιδιωτικοποιήσεις; Ποιοι μπήκαν μπροστά στη Λυρική και στην ΕΡΤ;
Ποιοι διαβάζανε ποιήματα, ποιοι τραγουδούσαν για να κρατάνε τον κόσμο να μη φοβάται τα χημικά; Ποιοι πάνε σε σχολεία, σε φυλακές, σε καταυλισμούς, σε νοσοκομεία να κάνουν θέατρο; Ποιοι μιλάνε τόσα χρόνια για όλα όσα συμβαίνουν εδώ και έξω με την τέχνη τους; Θέλετε να πείτε ότι δεν το έκαναν όσοι ξέρετε εσείς; Από αυτά τα είδη που βλέπετε, ακούτε και διαβάζετε; Ναι, δεν το έκαναν ούτε και θα το κάνουν ποτέ. Το έκαναν χιλιάδες άλλοι. Κατά κύριο λόγο άνεργοι και ανασφάλιστοι. Που στήνουν απ’ το τίποτα «κάτι».
Απ’ το τίποτα στο οποίο έχει υποβαθμιστεί η ύπαρξή τους κυρίως εξαιτίας σας. Επειδή εσείς μπερδεύετε τον καλλιτέχνη με τον τηλεαστέρα και επειδή εσχάτως και με πιπιλισμένα κρανία δε πιστεύετε στην επιχορηγούμενη τέχνη, αν και δεν υφίσταται χώρα στο γεωγραφικό πλάτος της ευρωλαγνείας μας όπου δεν στηρίζεται κρατικά ο πολιτισμός, όπου οι καλλιτέχνες δεν έχουν ακαδημίες, δεν έχουν επιχορηγήσεις, δεν έχουν επιδόματα, δεν έχουν χώρους, μέσα, σεβασμό. Δεν υφίσταται τέτοια χώρα μέσα σε αυτές που θαυμάζετε.
Εμείς, όμως, όταν το απαιτούμε είμαστε κρατικοδίαιτοι, βολεμένοι και παράσιτα. Και όχι μόνο αυτό. Ξαφνικά κατηγορούμεθα ότι δε σας πήραμε από το χέρι να κάνουμε επανάσταση. Δε σας βγάλαμε από το αδιέξοδο. Δε σας σηκώσαμε από τον καναπέ. Δε μιλήσαμε αντί υμών. Όχι, κύριοι. Δεν είμαστε μεσσίες. Όχι περισσότερο από ότι είναι εν δυνάμει ο καθένας από εσάς. Και επιπλέον δε μιλάμε καν την ίδια γλώσσα.
Εμείς είμαστε φωνές βοούσες εν τη ερήμω σε αυτή τη χώρα. Μάθατε για το φεστιβάλ επειδή σας το πούλησαν με πέη και γάτες τα μέσα που παρακολουθείτε. Αλλιώς εμείς, το φεστιβάλ και τα προβλήματα του δεν θα υπήρχαμε. Δεν σας απασχολούμε. Και αφού δεν σας απασχολούμε, μην μας καταλογίζετε, παρακαλώ, την αδυναμία σας.
Υ.Γ Κι όσο για τα υπόλοιπα. Δεν ανήκει το φεστιβάλ, η Επίδαυρος, το Εθνικό ή ο,τιδήποτε άλλο στηρίζεται σε δημόσιο χρήμα και διαμορφώνει θεσμικά το πολιτιστικό τοπίο της χώρας περισσότερο στο Λιβαθινό, το Χουβαρδά, στους περιβόητους σκηνοθέτες και στους περιβόητους ηθοποιούς, από ότι ανήκει στους δεκάδες άλλους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, φωτιστές, μουσικούς, χορευτές, εικαστικούς που συμμετείχαν στη χθεσινή συνάντηση. Και προφανώς οι δεύτεροι δεν οφείλουν να απολογηθούν για την στάση των πρώτων. Αλλά ανήκει δικαιωματικά και απολύτως και σε αυτούς.
Και είναι αφύσικο να εξαιρεθούν από το σύνολο των ενεργών καλλιτεχνών επειδή υπάρχει αναξιοκρατία, μέσο, φιλία, σεξ και βία, είτε κάποιοι αισθάνονται και είναι αδικημένοι, είτε θέλουν να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Τι να κάνουμε, δηλαδή; Επίσης προφανέστατα, δεν μοιραζόμαστε τα ίδια κίνητρα και τις ίδιες ιδεολογικές αφετηρίες. Δεν έχουμε σε πάμπολλα θέματα καμία συγγένεια. Μας χωρίζουν πράγματι χαράδρες και βουνά. Εντούτοις όσοι είμαστε χθες εκεί είδαμε ότι μπορούμε να μιλήσουμε. Με τις παθογένειες που κουβαλάει αυτή η κοινωνία, αλλά να μιλήσουμε και εν μέρει να συνεννοηθούμε. Αυτό νομίζω κάτι λέει για τις δυνατότητες του χώρου μας και τη σημασία που έχει ότι κουτσά- στραβά όλοι μας καταπιανόμαστε με την τέχνη. Αρκεί να μη μείνει εδώ.
Της Ιωάννας Κανελλοπούλου, 3/4/2016