Κοιμόταν πάντα μπρούμυτα, αναθεματισμένο δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ, με το μαξιλάρι να της πλακώνει τη μούρη και τα όνειρα. Μπρούμυτα, λίγα σάλια δίπλα, κραγιόν και μάσκαρα στο μαξιλάρι, οι φακοί ακόμα μέσα, μη και δε μπορεί να δει καλά τα όνειρα της.
Ένα απο αυτά τα όνειρα ήταν που την έκαναν να κοιμηθεί παραπάνω και να αγνοήσει το ενοχλητικό ξυπνητήρι.
Κοιμόταν πάντα ανάσκελα. Δε γούσταρε τίποτα να ακουμπάει το πρόσωπο. Αέρα ήθελε, ανέπνεε πάντα δυνατά και βαθειά, γιόγκι τύπος για λίγο, δε του φτανε λες το οξυγόνο.
Πέρασε τα 30 του το πε η τσιγγάνα, ο ωροσκόπος σου θα γίνει ο ήλιος σου, τοξότης φευγάτος.
Το ξυπνητήρι χτύπησε, το άκουσε με την πρώτη, το έκλεισε με την τρίτη, σηκώθηκε, χώθηκε στο ντούς, ήπιε μια γουλιά καφέ, μπήκε στο αμάξι και οδήγησε ως τη Haight.
Είχε άγχος και λίγα νεύρα, δε θυμόταν το όνομα της κάν.
Μόνο τη μυρωδιά της. Λες και αυτό είναι αρκετό. Μετάνιωσε που της μίλησε για το βιβλίο. Έπρέπε ισως απλά να της το πάρει δώρο.
Έφτασε 10 λεπτά αργοπορημένος, περίμενε 40, αλλά εκείνη δεν εμφανίστηκε.
(J’ aurais dû demander pour le nombre de telephone)
Ζ, 26/12/2014
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της και τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγες εβδομάδες ζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.