Υπάρχει ένας νόμος, σχεδόν φυσικός, που δεν αναφέρεται σε κανένα σχολικό εγχειρίδιο.
Σε κανέναν οδηγό ζωής.
Σε κανένα βιβλίο οδηγιών. Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου, θα πατήσεις σκατά. Δεν αναφέρομαι λογοτεχνικά στα κακά. Τέτοια θα πατήσεις σίγουρα πολλά. Αυτό αναφέρεται παντού, από τις παρτιτούρες του Τσαϊκόφσκι μέχρι τους εμπνευσμένους στίχους του Φοίβου. Αναφέρομαι σε Σκατά που απερίσκεπτος κάτοχος τετράποδου αποφάσισε να αφήσει ακριβώς εκεί που αποφάσισες να πατήσεις εσύ.
Ο νόμος φυσικά και έχει τύπο. Αυθαίρετα θα χρησιμοποιήσω τον όρο μεταβλητή ακόμη και αν μεταβλητή ονομάζουμε μόνο το χαρακτηριστικό που παίρνει περισσότερες από μια τιμές. Η μεταβλητή χ λοιπόν είσαι εσύ που τα πατάς ,οι ακαθαρσίες που(κατά)πατώνται είναι η δεύτερη, ενώ κάτω από την μπάρα του κλάσματος μπαίνει ο χρόνος, να βαστά στις πλάτες του το βάρος του νόμου. Ο χρόνος, η στιγμή,η χρονική στιγμή που θα τα πατήσεις.
Εδώ – ας μου επιτραπεί ο όρος – μπουκάρουν στο παιχνίδι οι πιθανότητες και η στατιστική. 90 τοις εκατό περίπου των περιπτώσεων που παρατηρούνται ανά τον κόσμο το συμβάν θα συμβεί κυρίως όταν ακριβώς ο χρόνος είναι σχεδόν μηδενικός, θα έλεγα ξανά αυθαίρετα.
Κυρίως δηλαδή όταν δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς. Να πάρεις δηλαδή το χρόνο σου να ρίξεις τη χριστοπαναγία σου στην αρχή, να ευχηθείς στην υφήλιο να πάει να γαμηθεί μετέπειτα, να πάρεις το χρόνο σου να κάνεις τη μπαλετική σου τη φιγούρα, όπου γυρνάς σπιράλ σπονδυλική στήλη ως Νουρέγιεφ θα έλεγα, μεταφέρεις το βάρος στο στέντινγκ λέγκ, γυρίζεις φτέρνα στον ουρανό και συνειδητοποιείς στο μεδούλι των κοκάλων σου ότι ναι ναι ρε πούστη σήμερα είναι η μέρα που πάτησα σκατά.
Όχι συνήθως δεν έχεις χρόνο να το κάνεις αυτό. Γιατί συνήθως θα πατήσεις τα σκατά όταν θα τρέχεις να φτάσεις κάπου,να κάνεις κάτι όπως να δώσεις να γράμμα, ένα διαγώνισμα, να χωρίσεις, να ξεπαρκάρεις, κάπου, κάτι, δεν έχει σημασία.
Οπότε απλά θα περιφερείς τις ακαθαρσίες μαζί σου και θα πρέπει να οπλιστείς με ψυχραιμία για να αντιμετωπίσεις τις γκριμάτσες και τις επίμονες ερωτήσεις όλων ολημερίς για το τι μυρίζει έτσι,
Εγώ ρε μάγκες πάτησα σκατά.
Αντιθέτως θα τρίβεις το παπούτσι σου σαν καθυστερημένο σε κάθε παρτέρι που βρίσκεις, μοκέτα ή περβάζι που δημιουργεί γωνία μεταφέροντας έτσι τη μπόχα σου σε όσα περισσότερα μέρη μπορείς πάνω στον κόσμο. Τα σκατά όμως θα είναι εκεί. Μέχρι να πας σπίτι και είτε να αλλάξεις παπούτσια είτε να πλύνεις τα τυχερά που πάτησαν τις ακαθαρσίες.
Και επειδή ξέρω τι σκέπτεσαι όχι δε μπορείς να το ελέγξεις αυτό. μπορείς αν θες να κατέβεις στην πολιτική με νομοσχέδιο προστίμων όσων δε μαζεύουν τα απόβλητα των σκύλων τους -δεν έπιασε ποτέ- να βρεις λύσεις για να μην υπάρχουν αδέσποτα στους δρόμους, να κοιτάς πάντα κάτω, να μην ξαναβγείς από το σπίτι σου.
Δε γίνεται, σου λέω, ο νόμος είναι νόμος,σαν την τριβή, τα σκατά πάντα θα σε βρίσκουν. Μπορεί να προσγειωθούν πάνω σου από σύρμα της ΔΕΗ όπου αμέριμνο αράζει κάποιο περιστέρι. Θα συμβεί δε μπορείς να το αποφύγεις.
Είναι η απόδειξη ότι ο Θεός δόξα τον Άνθρωπο έχει χιούμορ.
Ο Άνθρωπος πάλι καθόλου.
Ο τρόπος που αντιδρά κανείς στο συμβάν, δείχνει το είδος του χαρακτήρα που είναι.
Όπως ο τρόπος που αντιδράει ένα σώμα στη ζέστη δείχνει από τι είναι φτιαγμένο. Και στην τελική, σκατά είναι, δε πέθανε και ποτέ κανείς.
Γελάς και τα πατάς ξανά. Μπας και ξεγελάσεις το Θεό, τη Φυσική και μένα μαζί…
Ζ, 21/1/2015
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της και τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγoυς μήνες ζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.