Eξακολουθώ να πιστεύω σ’ ένα καλύτερο παρόν. Εξακολουθώ να πιστεύω σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ακόμα μπορώ ν΄ αλλάξω τον κόσμο. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μπορώ ν΄ αλλάξω τον εαυτό μου. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είμαι ο μοναδικός, που αισθάνομαι έτσι…
Πεθαίνει ποτέ η ελπίδα; Τα όνειρα πεθαίνουν; Όταν χάνονται και σβήνουν, νιώθεις πως η ζωή χάνει το νόημα της. Ζούμε και απολαμβάνουμε το σήμερα, αλλά παράλληλα προσδοκούμε και σ’ ένα ακόμα καλύτερο αύριο. Είτε το ζήσουμε, είτε όχι… Ακόμη και αν το έχουμε πλάσει διαφορετικά στη φαντασία μας και η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Ποτέ δεν ήμουν των υποδείξεων. Είμαι κατά των πρέπει σε βαθμό φυσικά που δεν παραβαίνω την ελευθερία των άλλων. Νιώθω ελεύθερος, άρα και ανεξάρτητος…
Η εβδομάδα που διανύουμε είναι η πιο κρίσιμη των τελευταίων χρόνων. Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να υποδείξω σε κανέναν τι να ψηφίσει και τι όχι.
Μου φαίνεται αδιανόητο, όμως, να ακούω τόσο καιρό κόσμο να γκρινιάζει παρατεταμένα και να πάει ξανά να ψηφίσει τα δύο μεγάλα (;) κόμματα. Έχει μετά το δικαίωμα να συνεχίσει να παραπονιέται; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο όχι.
Μου φαίνεται αδιανόητο σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή να υπάρξει κόσμος, ο οποίος θα μπορεί να πάει να ψηφίσει και δε θα το κάνει, επειδή θα προτιμήσει να περάσει τη μέρα του, πηγαίνοντας για καφέ ή φαγητό.
Μου φαίνεται επίσης αδιανόητο στον βωμό της αναζήτησης ψήφων από το πουθενά η μεταφορά με κάθε μέσο στα εκλογικά κέντρα ηλικιωμένων ανθρώπων, που δεν έχουν πια την στοιχειώδη αντίληψη για να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον των επόμενων γενιών.
Πολλοί θεωρούν ανούσιες τις πορείες, ανούσια τη συγκέντρωση ανθρώπων που διαμαρτύρονται ειρηνικά, επειδή εκτιμούν πως δεν έχουν αντίκρισμα, διότι όλα είναι προαποφασισμένα. Η άποψη τους είναι σεβαστή, όμως στην παρούσα φάση έχουν και εκείνοι τη δύναμη να νιώσουν – ακόμα και αν όλο αυτό αποδειχθεί μια ψευδαίσθηση – τη δύναμη ν’ αλλάξουν κάτι στην ελληνική κοινωνία. Ακόμη και να στο μυαλό τους μοιάζει κάτι τόσο μικρό, ελάχιστο…
Εγγυάται φυσικά κανείς πως αν έρθουν στην εξουσία άλλα κόμματα, που δηλώνουν – με πάσα ευκολία στη παρούσα φάση – κατά του μνημονίου ή, έξοδο από την Ευρώπη πως ο κατώτατος μισθός δε θα πάει στα 200 ευρώ; Ή πως θα υπάρξει δικαιοσύνη στη χώρα, δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες;
Εννοείται πως όχι, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς, οι οποίοι στην πλειονότητα τους ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους όφελος, αδιαφορώντας για το γενικό καλό. Έστω και έτσι, όμως, αξίζει η προσπάθεια για μια αλλαγή, ακόμη και αν δεν επιτευχθεί. Και ένας διαφορετικός τρόπος ζωής και σκέψης, που δεν σχετίζεται μόνο με την κυριακάτικη επιλογή στις κάλπες.
Με μεγαλύτερη αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, αληθινή και όχι προσποιητή ευγένεια, περισσότερα ευχαριστώ, περισσότερα μπράβο. Πιο πολλές αγκαλιές, πιο πολλά συγνώμη, όταν τα νιώθουμε πραγματικά, μεγαλύτερη επαφή με την τέχνη και τον πολιτισμό. Να γίνουμε πιο αλτρουιστές, πιο φίλοι ο ένας με τον άλλο, πιο γενναιόδωροι στη ψυχή και με μικρότερη πια εξάρτηση από το χρήμα…
Εξακολουθώ να πιστεύω ακόμα σ’ έναν καλύτερο κόσμο, όσο και αν μοιάζει ουτοπικός…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 2/5/2012