7.6 C
Athens
Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου, 2025

Αυλαία για το «Νησί»…

Ένα τέλος, μια νέα αρχή;

Να ήταν η συνάντηση με τρεις αγαπημένους φίλους που είχε προηγηθεί; Ή, μήπως εκείνο το υπέροχο τραγούδι της Ανδριάνας Μπάμπαλη; Η λάμψη στο πρόσωπο της Όλγας Δαμάνη την ώρα της αγκαλιάς με τη Φιλαρέτη Κομνηνού λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους; Μάλλον, όμως, ήταν το φινάλε. Μα και αυτό μια νέα αρχή δε σηματοδοτεί;

Για όλους εκείνους που κόπιασαν, έδωσαν το όλο τους το είναι για να προκύψει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Και ένιωσαν δικαιωμένοι για τον χρόνο τους στην Κρήτη, τους κόπους τους, τις προσπάθειες τους, το μεράκι τους. Αποκόμισαν φιλίες, αναμνήσεις μιας ζωής και την αναγνώριση ενός κοινού, το οποίο διψάει ακόμα για όμορφες δουλειές στην τηλεόραση.

Συγκίνηση, έντονα συναισθήματα, μια ευχάριστη μελαγχολία ξύπνησαν μέσα μου λίγο πριν τον βραδινό ύπνο. Πολλά επεισόδια του «Νησιού» ήταν ιδιαίτερα, αλλά συνήθως σου μένει η τελευταία εντύπωση. Τότε που αντιλαμβάνεσαι πως δεν υπάρχει πια επόμενο επεισόδιο, όπου χάνεται η αγωνία του τι θα γίνει μετά…

Μια καλή σειρά, μια όμορφη ταινία, ένα ωραίο θεατρικό έργο, ένας συγκλονιστικός αγώνας σου δίνουν την ευκαιρία να ονειρεύεσαι έναν κόσμο, διαφορετικό από αυτόν της καθημερινότητας. Όπως έγινε με το «Νησί». Όταν την ώρα της μεγάλης δυσκολίας οι άνθρωποι ενώνουν τις δυνάμεις τους. Όταν αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως ο χρόνος περνάει γρήγορα και δεν μπορούν να τον φέρουν πίσω. Όταν καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους…

Ακόμη και αν για ορισμένους η θεματολογία του ήταν δυσάρεστη το «Νησί» ήταν ένα μάθημα ζωής. Πέρα από τη φοβερή σκηνοθεσία, το καλοδουλεμένο σενάριο, την οργανωμένη παραγωγή, το εκπληκτικό καστ, τη μουσική…

«Η ψυχαγωγία (αγωγή της ψυχής) δε σημαίνει απαραίτητα γέλιο και ψυχολογία πάρτι. Κάποιοι έχουν ταυτίσει τη συγκίνηση με την στενοχώρια, όμως αυτό δεν ισχύει. Το σημαντικό είναι να υπάρχει πάντα επιλογή. Αν δε σου αρέσει κάτι, απλά δεν το βλέπεις. Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να έχει πολλά προβλήματα και να μην του αρέσει να παρακολουθεί μια τέτοια ιστορία, όμως υπάρχει και το άλλο. Βλέποντας τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τότε οι λεπροί, αντιλαμβάνεσαι πως τα δικά σου σήμερα είναι τελικά πολύ λιγότερα. Για μένα η ιστορία της Σπιναλόγκας είναι μεγάλο μάθημα ανθρωπιάς, ψυχικής δύναμης κι όρεξης για ζωή…», μας είχε πει πρόσφατα ο Πέτρος Αλατζάς, που υποδύθηκε στη σειρά τον πρώην χανσενικό δημοσιογράφο Σταύρο Σολομονίδη. Την στιγμή του φινάλε, όταν τα δύο παιδιά κοιτούσαν ευτυχισμένα την κάμερα αντιλήφθηκα ξανά πόσο δίκιο είχε…

Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 25/5/2011

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα