Το έχω γράψει ξανά, το γράφω και τώρα. Παραπονιούνται τα περισσότερα θέατρα ότι δεν έχουν κόσμο φέτος και ότι πολλές παραστάσεις κατεβαίνουν πρόωρα. Μα πώς να μην κατέβουν δηλαδή; Εδώ βάζεις δελτίο τύπου για μια παράσταση, λες ότι θα πας να τη δεις και μέχρι τελικά να το πράξεις, έχει κατέβει. Και μετά έρχεται και η επόμενη και η επόμενη κλπ., κάτι σαν τη λερναία Ύδρα. Μία παράσταση τελειώνει, τρεις ξεκινούν…
Η συζήτηση αυτή ουσιαστικά δεν έχει τέλος, όπως και το ότι κανείς δεν μπορεί να περιορίσει τα όνειρα ενός ηθοποιού ή μιας ομάδας να κάνει αυτό που αγαπά πολύ. ΩΣΤΟΣΟ καλώς ή κακώς υπάρχει μια αγορά συγκεκριμένη.Επομένως πρέπει ο καθένας να πορεύεται, γνωρίζοντας τους “νόμους” της, άτυπους και μη.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη ΚΑΝΕΝΑ θέατρο δε θα πρέπει να νοικιάζει τον χώρο του σε παραστάσεις, που δε θα έχουν εξ’ ορισμού συμφωνήσει για έναν συγκεκριμένο αριθμό μίνιμουμ, αλλά δεδομένων παραστάσεων (ακόμη και ψυχή να μην πατάει).
Θα είναι αυτές 10, θα είναι 12, 15; Πάντως κάτω από 10 νομίζω πως δε θα πρέπει να γίνεται καν λόγος. Εκτός αν υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι, όπου θα πηγαίνει μια ομάδα να κάνει όσες παραστάσεις θέλει (από 1 έως όσο…) και θα έχει μια πειραματική μορφή όλο αυτό (και να είναι και χώρος, όπου άλλα θέατρα θα πηγαίνουν και θα βλέπουν αυτές τις δουλειές και θα τις κλείνουν για μετά στα δικά τους).
Εξάλλου υπάρχουν και τόσα φεστιβάλ αν θέλει να δείξει κάποιος τη δουλειά του. Το να βρίσκεται μέσα σε μια σεζόν με άλλες 1000-1500 παραστάσεις (τελικά μπορεί και παραπάνω να είναι) και να ζητάει και κόσμο να πληρώσει για να τον δει μοιάζει, ακόμη και παράλογο, ειδικά όταν είναι ακόμα άγνωστος.
Και όπως έχω πει ξανά, πόσοι είναι εκείνοι που πάνε και πληρώνουν εισιτήριο στο θέατρο σε σχέση με τον πληθυσμό της Αθήνας; Είναι 100.000; (δηλαδή ουσιαστικά 1 στους 50…). Είναι παραπάνω; Δυστυχώς δε νομίζω. Το γιατί δεν είναι παραπάνω, επίσης το έχω αναφέρει.
Γιατί οι περισσότεροι στο θέατρο (όπως και στο ελληνικό σινεμά) δεν ενδιαφέρονται για το κοινό, αλλά πρωτίστως για να γεμίσουν τα δικά τους υπαρξιακά κενά (και καλά πράττουν σ’ αυτό, μαζί τους και εγώ) και να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς συμβιβασμούς και πρέπει. Αλλά μετά δεν πρέπει να παραπονιούνται ότι δεν τους βλέπουν. Γιατί δεν απευθύνονται σε μια ευρεία γκάμα θεατών (μιλώντας για θεατές με μια στοιχειώδη αντίληψη και ποιότητα, όχι για τον γενικό χαμό), αλλά σε ολίγους, που ανακυκλώνονται από θέατρο σε θέατρο κλπ. κλπ.
Ωστόσο υπάρχουν και άλλες επιλογές. Π.χ. η αποκέντρωση μέσα στον χειμώνα (το έχει προτείνει και ο Θωμάς Μοσχόπουλος στα 5ά μας βραβεία), αλλά και εγώ θα πρόσθετα η επιμέρους προσπάθεια του καθενός – καθώς και ομαδικά με κάποιον τρόπο – για την προσέλκυση νέων θεατών.
Και τη χαζομάρα που ακούω ότι φέτος πολύς κόσμος δεν πάει θέατρο, γιατί βλέπει “Άγριες Μέλισσες” ή “Κόκκινο Ποτάμι” δεν την αποδέχομαι, γιατί ζούμε στο 2020. Οι περισσότεροι πλέον από έναν υπολογιστή τα βλέπουν όλα – και όποτε θέλουν και όσο θέλουν – ή από το κινητό τους…Για ανταλλαγή απόψεων, ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 1/2/2020