Ο Πέτρος είχε από μικρός έφεση στη γεωγραφία. Του άρεσε να ξέρει τις πρωτεύουσες όλων των χωρών. Αλλά και τις σημαίες τους. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Δεν το έκανε για επίδειξη. Έτσι απλά του άρεσε. Οπως ήξερε το Λονδίνο, έτσι ήθελε να ξέρει και τις πιο μικρές πρωτεύουσες της Αφρικής.
Ένιωθε πως η Ουαγκαντούγκου και η Μπουζουμπούρα θα ήταν αδικημένες μπροστά σε μια Μόσχα, ένα Παρίσι, μια Μαδρίτη. Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας βρέθηκε εντελώς τυχαία σ’ ένα σεμινάριο γεωλογίας στην Αθήνα. Αν και όταν πήγαινε σχολείο δεν του άρεσε το συγκεκριμένο μάθημα (απεναντίας, ειδικά ο τρόπος που το δίδασκαν οι θεωρητικά πολύ καλοί (;;;) καθηγητές του), εκείνο το σεμινάριο το βρήκε πολύ-πολύ ενδιαφέρον.
Οι διδάσκοντες είχαν το χάρισμα να μεταδίδουν τη γνώση τους και να κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος. Όταν άρχισε να ψάχνει τα ονόματα τους, απόρησε το πώς οι συγκεκριμένοι καθηγητές δεν ήταν πασίγνωστοι. Σκέφτηκε οι πρώτοι ή οι τελευταίοι είναι, οι οποίοι δεν προβάλλονται όσο πρέπει από τα μέσα ενημέρωσης, που έχουν συνηθίσει ν΄ασχολούνται πολύ περισσότερο με τα σκουπίδια παρά με τα ρουμπίνια; Αλλωστε έκαναν καλά τη δουλειά τους, γιατί να προβληθούν; Είχε και μια επαναστατική ματιά εκείνο το σεμινάριο, θα ήταν και επικίνδυνο για την άρχουσα τάξη…
Σιγά – σιγά τα σεμινάρια γεωλογίας άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότερα. Αν και ήταν άσχετος στον συγκεκριμένο χώρο ένιωθε πως έχει την ικανότητα να ξεχωρίζει την αξία των μαθημάτων. Ίσως είχε ένα χάρισμα ν’ ανακαλύπτει σε κάποιους διδάσκοντες κρυμμένα διαμάντια, που άλλοι δεν έμπαιναν στον κόπο ή στη διάθεση ν’ ανακαλύψουν.
Από τα σεμινάρια στις μικρές αίθουσες άρχισαν να τον προσκαλούν σε μεγαλύτερα και σε μεγαλύτερα κλπ. Με την πάροδο του χρόνου άρχισε να συνδέει τη γεωλογία με τη γεωγραφία.
Θυμήθηκε ότι στο γυμνάσιο στο μάθημα της γεωγραφίας υπήρχε ειδικό κομμάτι για τη γεωλογία. Τότε το προσπερνούσε σαν να μην υπάρχει και το απαξίωνε, επειδή θεωρούσε εντελώς ακατάλληλη την καθηγήτρια που το δίδασκε. Σκέφτηκε, όμως πως τελικά δεν ήταν τυχαίο που γεωλογία και γεωγραφία συνυπάρχουν. Κάτι κοινό υπάρχει όντως. Τα σεμινάρια γεωλογίας συνεχίζονταν και συνεχίζονταν…
Πάντα υποστήριζε ότι δεν είναι ειδικός στο να κρίνει τη δουλειά που κάνουν οι διδάσκοντες. Το πολύ-πολύ να έδινε κάποιες φιλικές συμβουλές για τη διαδικασία του μαθήματος. Αν και συνεχώς επέμενε πως δεν είχε την επιστημονική γνώση του θέματος, είχε καταφέρει ο γεωλογικός κλάδος να του έχει εμπιστοσύνη.
Μερικές φορές απορούσε και ο ίδιος πώς το είχε κατορθώσει. Είχε μπει στον χώρο σαν “αλεξιπτωτιστής” και εξακολουθούσε να νιώθει έτσι. Καμιά φορά αυτοσαρκαζόταν και θεωρούσε τον εαυτό του “απατεώνα” ή κάτι σαν τον ρόλο του Λεονάρντο Ντι Κάπριο ως Φρανκ Αμπαγκνέιλ στο “Catch Μe If Υou Can”.
Υπήρχαν, όμως, και κάποια σεμινάρια, που πίστευε πως είναι ειδικός. Εκείνα της εξώρυξης. Εκεί μπορούσε να ξεχωρίζει πετρώματα αξίας. Όταν πρωτοάρχισε αυτά τα σεμινάρια ανακάλυψε ότι είχε ζωντανέψει ξανά η αγάπη του για τη γεωγραφία. Για τις μεγάλες, ξακουστές πρωτεύουσες, για τις πιο μικρές, αλλά και για τις πρωτεύουσες, που ξέρουν ελάχιστοι, γιατί δεν θέλησε κανείς ν’ ασχοληθεί μαζί τους.
Τότε του μπήκε η ιδέα να γίνει σύμβουλος εξώρυξης. Εχοντας πάει σε τόσα σεμινάρια γεωλογίας είχε γίνει πια εξπέρ στα πετρώματα. Ποια πετρώματα βρίσκονται στην Αφρική, ποια στην Ευρώπη, ποια στην Ασία, στην Αμερική κλπ. Αλλά και ποια δεν κάνουν για την εκάστοτε περίσταση.
Σε ποια πετρώματα να μην επενδύσουν οι εταιρίες, γιατί θα φθείρουν το αποτέλεσμα τους. Ποια θα το βελτιώσουν, ποια θα αποδώσουν καλύτερα, ποια θα ανεβάσουν το ποιοτικό επίπεδο της μίξης κλπ.
Είχε μια έμφυτη ικανότητα να θυμάται καλά όλα τα πετρώματα που είχε δει. Πώς τα λένε, σε ποιες χώρες βγαίνουν, ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Να διακρίνει ποια πετρώματα ταιριάζουν το ένα με το άλλο, ποια όχι, να κάνει ιδανικούς συνδυασμούς αλλά και ν’ απορεί πως κάποιες εταιρίες επέμεναν να επιλέγουν τα ίδια πετρώματα, δίχως να δίνουν την ευκαιρία σε κάποια άλλα ν’ αναδειχθούν και αυτά.
Το αξιοπερίεργο στην περίπτωση του Πέτρου ήταν πως ενώ θεωρούσε τον εαυτό του εξπέρ ως σύμβουλο εξώρυξης δεν έβρισκε την ανάλογη ανταπόκριση και τις προτάσεις από τις αντίστοιχες εταιρίες. Οι προσκλήσεις στα σεμινάρια εξώρυξης ήταν μετρημένες στο δάχτυλο, ενώ αισθανόταν πως θα έπρεπε να είναι πολύ περισσότερες. Ανυπομονούσε για αυτά τα σεμινάρια, τους έδινε μεγάλη σημασία και προτεραιότητα. Αλλά το τηλέφωνο δεν χτυπούσε.
Χτυπούσε, όμως, συνέχεια για τα σεμινάρια γεωλογίας. Εκεί τον θεωρούσαν “ειδικό” και συνεχώς τον προσκαλούσαν.
Εκείνος επέμενε ακριβώς για το αντίθετο, αλλά πια σχεδόν κανείς δεν τον πίστευε.
Ο Πέτρος είχε μάθει πάντα να ζει στον δικό του κόσμο.
Μια φωνή μέσα του, συχνά του υπενθύμιζε ότι ζει σ’ έναν φανταστικό τόπο, όπου αν προλάβεις να τους πείσεις ότι είσαι τίγρης, ενώ είσαι μυρμήγκι θα σε πιστέψουν.
Αντίθετα αν προσπαθείς να τους πείσεις ότι είσαι όντως τίγρης και δε σ’ έχουν δοκιμάσει, το πιθανότερο είναι πως πάντα θα σε περνάνε για μυρμήγκι…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/11/2018