Ο αθλητισμός είναι όπως και η ζωή. Υπάρχει κόσμος που ξεχνάει και το κάνει, μάλιστα, γρήγορα…Η αχαριστία είναι ένα από τα χειρότερα ελαττώματα και ο Αρσέν Βενγκέρ το βίωσε και με το παραπάνω τις προηγούμενες ημέρες. Ο Αλσατός τεχνικός άκουσε πολλά από τον βρετανικό τύπο, ο οποίος έχει φυσικά το δικαίωμα να τον κρίνει, αλλά το χειρότερο είναι πως είδε ορισμένους οπαδούς της Αρσεναλ να του γυρίζουν την πλάτη και να μη σέβονται την ιστορία του στον σύλλογο.
Κάποιοι ζήτησαν ακόμη και την παραίτησή του, όταν οι κανονιέρηδες γνώρισαν μια απρόσμενη ήττα από τη νεοφώτιστη Στόουκ (2-1), πληρώνοντας την κάκιστη αμυντική τους λειτουργία στα φαρμακερά πλάγια άουτ του Ρόρι Ντελάπ και ενώ είχε προηγηθεί το απίστευτο 4-4 κόντρα στην Τότεναμ (σ’ ένα ματς, που η ομάδα του ήταν μπροστά στο σκορ στο 89 με 4-2).
Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΟΥ
Ο Βενγκέρ, βέβαια, γνωρίζει από πρώτο χέρι το ταλέντο των παικτών του. Τους ζει καθημερινά στις προπονήσεις και ξέρει τις δυνατότητες τους. Περίμενε, λοιπόν, την αντίδρασή τους απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ακόμη και αν δεν είχε στη διάθεσή του, τους δύο βασικούς επιθετικούς του Εμανουέλ Αντεμπαγιόρ και Ρόμπιν Φαν Πέρσι. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι ο πιο κλασικός στράικερ περιοχής Εντουάρντο παραμένει εκτός δράσης από τον Φεβρουάριο, δεν είχε άλλες επιλογές στην επίθεση πλην του 21χρονου Δανού Νίκλας Μπέντνερ, καθώς και του 19χρονου Μεξικανού Κάρλος Βέλα, ο οποίος είναι μεν πολύ ταλαντούχος, αλλά δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα στα δύσκολα στην πρέμιερσιπ.
Όπως εξελίχθηκε, βέβαια, το ντέρμπι στο Εμιρατς σ’ ένα παιχνίδι με καταιγιστικό ρυθμό, όπου παίχθηκε φανταστικό ποδόσφαιρο, όπως τόνισε και ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο Βέλα δεν χρειάστηκε καν να μπει στο γήπεδο. Τη δουλειά του σκοραρίσματος την έκανε ο Σαμίρ Νασρί, ο οποίος πέτυχε τα δύο πρώτα γκολ της Αρσεναλ στο τελικό 2-1 και έφτασε ήδη τα πέντε στο πρωτάθλημα, κάνοντας το όνομα του Αλεξάντερ Χλεμπ (σε τρία χρόνια στην πρέμιερ λιγκ πέτυχε μόλις οκτώ (!) γκολ) να ξεχνιέται ήδη στο Βόρειο Λονδίνο.
Ο 21χρονος Γαλλοαλγερινός είναι ένας ακόμα νεαρός ποδοσφαιριστής που έφερε ο Βενγκέρ στο Εμιρατς και δικαιώνει μέχρι τώρα την επιλογή του Αλσατού να δοθούν το καλοκαίρι 16 εκ. ευρώ στη Μαρσέιγ για την απόκτησή του. Ο Νασρί προστέθηκε στην κατηγορία όλων αυτών των παικτών, που ανακάλυψε ο Βενγκέρ, ο οποίος με εξαίρεση τον Γκαλάς, τον νεοφερμένο Σιλβέστρ και τον τραυματία από τον Ιανουάριο Ροσίτσκι (η απουσία του εξακολουθεί να πλήττει την ομάδα) ουσιαστικά έδωσε σε όλους τους άλλους παίκτες του την ευκαιρία να παίξουν σε υψηλό επίπεδο, ερχόμενοι στην Αρσεναλ.
Είναι κάτι που παραδέχθηκε μετά τη λήξη του ντέρμπι και ο Τσεσκ Φάμπρεγκας, ο οποίος τόνισε ότι τόσο εκείνος, όσο και οι συμπαίκτες του έπαιξαν για τον προπονητή τους. Έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι σταθερός στις αρχές του και θέλει από την ομάδα του ν’ αποδίδει καλό ποδόσφαιρο για να αποζημιώνει το κοινό, που πληρώνει για να πάει στο γήπεδο.
Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ
Ηταν, όμως, φυσιολογικές όλες αυτές οι αντιδράσεις των προηγούμενων ημερών από μερίδα οπαδών της Αρσεναλ; Ηταν δυνατό να ξεχνιέται η 12ετής προσφορά του πιο επιτυχημένου τεχνικού όλων των εποχών στον σύλλογο. Του ανθρώπου που οδήγησε την Αρσεναλ στην κατάκτηση του τίτλου δίχως ήττα τη σεζόν 2003-04 σε 38 αγώνες σ? ένα τόσο δύσκολο πρωτάθλημα, όπως η πρέμιερσιπ.
Ενός προπονητή, ο οποίος έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα Αγγλίας, τέσσερα κύπελλα και ισάριθμα τσάριτι σιλντ από το 1996 μέχρι σήμερα και έφερε την ομάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της στον τελικό του τσάμπιονς λιγκ, όπου παίζοντας με 10 παίκτες από το 18, κέρδιζε το 2006 μέχρι το 76 με 1-0 έναν σύλλογο με πολλά κοινά στοιχεία, όπως η Μπαρτσελόνα; Η? μήπως ο Βενγκέρ δεν ήταν αυτός που μετέτρεψε την Αρσεναλ από μια βαρετή ομάδα (boring, boring Arsenal την αποκαλούσαν στα μέσα της περασμένης δεκαετίας) σ’ ένα από τα θεαματικότερα σύνολα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Πώς γίνεται, λοιπόν, όλα αυτά ξαφνικά να ξεχάστηκαν; Ο Βενγκέρ, όπως και κάθε προπονητής κάνει λάθη και θα συνεχίσει να κάνει, αφού κανείς δεν έχει το αλάθητο. Αν ήταν έτσι μια ομάδα θα έπρεπε να προπονείται με βάση υπολογιστικά προγράμματα και όχι από έναν άνθρωπο.
Επειτα είναι κάτι άλλο που ξεχνούν κάποιοι οπαδοί της Αρσεναλ, οι οποίοι πάση θυσία θέλουν να δουν τρόπαια μετά από τρία χρόνια ξηρασίας, προτιμώντας ίσως ένα λιγκ-καπ από μια συνεχόμενη παρουσία στους ομίλους του τσάμπιονς λιγκ. Ο μέσος όρος ηλικίας της Αρσεναλ είναι ο μικρότερος όχι μόνο στην πρέμιερσιπ, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη και ήδη αποτελεί πρότυπο άλλων συλλόγων στο εξωτερικό, όπως δήλωσε πρόσφατα και ο τεχνικός της Νάπολι Εντοάρντο Ρέγια, που θέλει ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα του Βενγκέρ.
Ο ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
Ο ηγέτης της ομάδας Τσεσκ Φάμπρεγκας είναι 21, όπως και ο Νασρί, ο Γκαέλ Κλισί 23, ο Αντεμπαγιόρ 24, οι Φαν Πέρσι, Σανιά, Εμπουε, Εντουάρντο 25, ενώ ο Κόλο Τουρέ στα 27 πλέον μοιάζει μεγάλος. Στα 19 είναι ο Θίο Γουόλκοτ, έναν χρόνο μεγαλύτερος δηλαδή από τον Ντενίλσον, που δείχνει ικανός να καλύψει το κενό που άφησε πίσω του ο Ματιέ Φλαμινί και παλαιότερα ο Ζιλμπέρτο Σίλβα.
Αν σε όλους αυτούς συνυπολογιστούν οι Μπέντνερ (20), Βέλα (19), Ντιαμπί (22), Σονγκ και Τζουρού (αμφότεροι 21), ο 17χρονος πολύ εξελίξιμος μέσος Ααρον Ράμσεϊ, αλλά και 4-5 ακόμα παίκτες από τις ακαδημίες (Γκιμπς, Μερίδα, ο 16χρονος Γουίλσερ, καθώς και αρκετοί ακόμα) καταλαβαίνει κανείς τη δυναμική που θα έχει ένα τέτοιο σύνολο σε 3-4 χρόνια, όταν όλοι αυτοί οι παίκτες θα έχουν αποκτήσει ακόμα περισσότερες εμπειρίες, όπως και πνεύμα νικητή, το οποίο ενίοτε και δείχνουν (το 0-2 πέρσι με τη Μίλαν στο Σαν Σίρο ήταν μία ένδειξη).
Διότι, όπως και να έχει (και σ’ αυτό το σημείο ο Βενγκέρ ίσως να κάνει λάθος που δεν έχει φέρει περισσότερους έμπειρους παίκτες με εξαίρεση φέτος τον 31χρονο Μίκαελ Σιλβέστρ) αγώνας σαν αυτός με την Τότεναμ θα είχε λήξει νικηφόρος. Η Αρσεναλ δεν ξέρει να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου, διότι δεν το έμαθε ποτέ, αφού δουλειά της είναι να δημιουργεί. Ετσι όταν ο Ράφαελ στο 90 του σαββατιάτικου ντέρμπι πολλοί φοβήθηκαν πως θα συνέβαινε το ίδιο και κόντρα στους πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά τελικά το 2-1 παρέμεινε μέχρι τέλους. Δεν μπορείς, όμως, μια ορχήστρα που παίζει κλασική μουσική, ξαφνικά να τη μάθεις ν’ αρχίσει να παίζει χέβι-μέταλ. Χρειάζεται δουλειά και κυρίως εμπειρία…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/11/2008