Στο Παλέρμο υπήρχε ένας φούρναρης, ο κυρ-Φάνης.
Έφτιαχνε ψωμάκια για όλα τα γούστα. Νοίκιαζε κάτι κτήματα και τα έβγαζε πέρα. Έτσι στον φούρνο πληρωνόταν με ευχαριστώ και δεν καταδεχόταν ποτέ να πάρει χρήματα. Συχνά εκείνους που τους συμπαθούσε πιο πολύ τους χάριζε και έξτρα ψωμάκια για δωράκι. Στην πόλη φυσικά είχε και άλλους φούρνους.
Αλλοι φούρνοι εξάλλου έδιναν βάση στα γλυκά, άλλοι στα αλμυρά, γενικά η ποικιλία έκανε καλό στην πόλη.
Ο καθένας είχε την δική του πολιτική στην πληρωμή. Φυσικά στην πόλη είχε και κάτι μεγάλα, πολύ μεγάλα πολυκαταστήματα. Είχε και εκεί μέσα φούρνο, αλλά μέχρι να ψάξεις να τον βρεις σου έπαιρνε ώρα.
Το ψωμί του φούρνου στο mall δεν είχε να ζηλέψει κάτι από τον φούρνο του κυρ-Φάνη. Ούτε και από κάποιους ακόμα καλούς φούρνους της πόλης. Εντάξει, το περιτύλιγμα ήταν όντως πιο αστραφτερό. Αλλά μόνο αυτό. Ο κυρ-Φάνης έλεγε στους πελάτες του να πηγαίνουν φυσικά σε όλους τους φούρνους της πόλης και όχι μόνο στον δικό του. Ακόμα και σ’ αυτούς του mall.
Αλλά καμιά φορά στενοχωριόταν, όταν κάποιοι που συμπαθούσε κάπως παραπάνω περνούσαν απέναντι από τον φούρνο και δεν του έλεγαν ούτε μια καλημέρα. Προτιμούσαν να πηγαίνουν στο mall και να παίρνουν το ψωμί εκείνου του φούρνου. Είπαμε, το περιτύλιγμα εκεί είναι σαφώς πιο ελκυστικό.
Δεν είχαν κάποια προσωπική σχέση με τον ιδιοκτήτη του mall, αλλά για κάποιον δικό τους λόγο το προτιμούσαν απ’ του κυρ-Φάνη.
Ως πιθανές απαντήσεις θα μπορούσαν να δοθούν ορισμένες όπως, “το γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν γρήγορα”, είτε “γιατί απλά δεν το σκέφτηκαν”.
Είτε “γιατί δεν είχαν καταλάβει ότι ο κυρ-Φάνης είναι κατά βάθος ένας συναισθηματικός φούρναρης με γλυκά και τρυφερά αισθήματα. Και γιατί ορισμένοι πελάτες για εκείνον ήταν κάτι παραπάνω. Τους ένιωθε πάνω απ’ όλους φίλους του και όχι απλά πελάτες του φούρνου του…”
Για αυτό και δεν τους κρατούσε κακία, αν δεν τον επισκέπτονταν, όσο θα προσδοκούσε.
Άλλωστε θεωρούσε τη φιλία κάτι ιερό, που δεν πρέπει να μετριέται ως μέγεθος ανταλλακτικό…