Αυτό που αργεί αν όχι αυτό που δεν έρχεται ποτέ, όπως περιγράφεται στο θεατρικό έργο του Μπέκετ <<Περιμένοντας τον Γκοντό>> οπού η άφιξη ενός λυτρωτή είναι επί θύραις αλλά ποτέ ο επίδοξος λυτρωτής δε δρασκελίζει την πόρτα. Αυτή η περιβόητη αλλαγή -όπως ο λυτρωτής – που έχει τραπεί σε κύριο συστατικό του αέρα της εποχής – κοινωνίας αργεί (κάποτε έρχεται όπως αποδεικνύει η ζωή)…Ίσως επειδή δεν επαρκεί η προπαγάνδα της αλλαγής αλλά απαιτείται συνείδηση γι’ αυτή. Αλλαγή νοοτροπίας, μεταβολή σκέψης, επανιεράρχηση ιδανικών και αξιών, οροί εύκολα παπαγαλισμοί αλλά ωστόσο δύσκολα εφαρμόσιμοι, οι περισσότεροι αν όχι όλοι…
Διαλαλούμε την ανάγκη για αλλαγή και συνάμα όλο και περισσότερο βυθιζόμαστε στα ύδατα της στασιμότητας. Διότι επιθυμία για ευρύτερη αλλαγή σημαίνει στην πραγματικότητα να αλλάξει ο άλλος να γίνει πιο ανεκτικός ως προς αυτό που είμαστε εμείς γιατί εμείς ‘’οι τέλειοι’’ δε θα αλλάξουμε .Έτσι λοιπόν βάσει της εν λόγω κυριαρχούσας σκέψης όπου η αλλαγή πάντα κατευθύνεται ως βέλος με στόχο τους άλλους και ποτέ εμάς ποτέ δε θα υπάρξει και αν υπάρξει θα είναι σαθρή, φαινομενική όσο θέλουμε να την επιβάλλουμε στους άλλους υπεξαιρώντας εμάς.
Δεδομένου ότι η αλλαγή πλεύσης αποτελεί πλέον ανάγκη καθίσταται μέλημα όλων και οφείλει γι’ αυτή να τίθεται ως αφετηρία ο εαυτό μας, εκ των έσω δηλαδή μια φωνή σε κάθε- οποιαδήποτε διλληματικη κατάσταση ερχόμενος αντιμέτωπος ο άνθρωπος θα τον τοποθετήσει στη θέση του να επιλέξει. Τότε η συνήθεια θα σημάνει το ήδη πατημένο (ενδεχομένως) ‘’λάθος’’ μονοπάτι και από την άλλη το μυαλό οντάς εμποτισμένο με την ιδέα της αλλαγής θα στραφεί προς τη διαφορετική νέα οδό (ενδεχομένως) ‘’σωστή’’.
Η συνήθεια είναι ο εχθρός της αλλαγής υπό το πρίσμα της εξέλιξης και αυτό γίνεται αντιληπτό όταν το ρίσκο δεν σε γοητεύει αλλά σε τρομάζει (ίσως τότε να συνηδειτοποιεις επίσης ότι μεγάλωσες λίγο) αδυνατείς να σκεφτείς αλλιώτικα από αυτό που η συνήθεια σου απευθύνει και αυτή χαίρεται με το κατόρθωμα της αυτό της πλήρους υποταγής σου σ’ αυτή ενδέχεται και να σε λυπάται και λίγο για αυτή σου την ανθρώπινη εκποίηση που πάντα την ακολούθησες ευλαβικά χωρίς να άρεις την παραμικρή δική σου επανάσταση.
Βέβαια μάταιος δεν είναι κανένας αγώνας ακόμη και αυτός ενάντια της υπερδύναμης που ακούει στο όνομα συνήθεια αρκεί να καταλάβεις τα δεσμά αυτής, να διακατέχεσαι από την επιθυμία να απαλλαχτείς και να χαράξεις στην υπόλοιπη αμμουδιά που απλώνεται μπροστά σου νέα βήματα χωρίς να σβήσεις τα παλιά απλά προσπερνώντας τα συνειδητά και μεταββαλοντας τα στα πιο γενναία σου βήματα.
Tης Σοφίας Γκατζιά, 22/8/2013
