Με μεγάλη απροθυμία βρέθηκα πριν λίγες ημέρες σε ένα παιδικό πάρτυ μιας κάτι παραπάνω από μεγαλοαστικής οικογένειας. Απροθυμία όχι για λόγους “ταξικής αντιπαλότητας”, σε καμία περίπτωση, αλλά γιατί πλήττω αφόρητα όταν αναγκάζομαι να περνώ ώρες με μη φίλους και – σε αυτές τις περιπτώσεις – απλώς υποφέρω σιωπηλά. Ηταν όμως αδύνατον να μην είμαι εκεί. Αυτή τη φορά – και γνωρίζοντας μέσες άκρες τη σύνθεση των καλεσμένων – αποφάσισα απλώς να το διασκεδάσω. Διάλεξα μια ωραία γωνίτσα και άρχισα να παρατηρώ.
Πιτσιρίκια παντού,σχεδόν ομοιόμορφα ντυμένα,εκ των οποίων πολλά – ίσως τα μισά – συνοδεύονταν από νταντάδες που τους μιλούσαν στ’ αγγλικά! Τα παιδιά – όπως και να΄χει – ήταν χάρμα οφθαλμών. Επαιζαν,έτρεχαν, ξεσπούσαν σε γέλια.Αλλωστε τα παιδιά είναι παιδιά. Στη διπλανή ροτόντα μία παρέα από τυπικούς νεόπλουτους, κανά δυο παραδοσιακούς αριστοκράτες της Εκάλης και έναν “αλεξιπτωτιστή” που απλώς αποταμίευε μια ζωή για να χτίσει τη μονοκατοικία των ονείρων του σε ένα οικόπεδο – κληροδότημα της γιαγιάς,είχε ξεκινήσει μια ζωηρή συζήτηση σε κλίμα ευφορίας σχετικά με τον “ικανότατο” Αντώνη Σαμαρά και την “ιστορία της επιτυχίας του”.
Πόσο κατάφερε να αλλάξει το κλίμα και να ανεβάσει τη ψυχολογία των επιχειρηματιών. Άλλωστε – έλεγαν χαρωπά – η ψυχολογία είναι περισσότερο από το ήμισυ του παντός (βέβαια – σε παρένθεση αυτό – πρέπει να βοηθήσουν και τα νούμερα).
Το πράγμα γινόταν όλο και …καλύτερο καθώς οι στυλάτοι κύριοι και κυρίες συναγωνίζονταν για το ποιος έχει εξασφαλίσει την καλύτερη οικιακή βοηθό, το πιο αξιόπιστο ιδιωτικό σχολείο του παιδιού τους, τα αγγλικά του, τα γαλλικά του, το πιάνο του, τις αθλητικές του δραστηριότητες και σχολίαζαν τα κοκτέηλ στο Politia Tennis Club και τις τραγικές συνέπειες των αεροψεκασμών.
Ήταν πραγματικά απόλαυση μέχρι που η κυρία του σπιτιού εμφανίστηκε σοκαρισμένη καθώς τσάκωσε την οικιακή βοηθό να γεμίζει τις τσέπες με φαγητό από τον μπουφέ. Μόνο έκτακτο παράρτημα που δεν έβγαλε. Κι εκεί άρχισε το πράγμα να σοβαρεύει και η υπομονή να εξαντλείται…
Ουδέποτε ένιωσα ζήλεια για τους έχοντες και κατέχοντες τα πολλά, πόσο μάλλον φθόνο ή μίσος. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έλειψε και τίποτα, αλλά – έτσι κι αλλιώς – πάντα προτιμούσα τις απομονωμένες παραλίες από τις πισίνες,το αλάτι από το χλώριο και το ελεύθερο κάμπινγκ από τα δωμάτια των ξενοδοχείων.
Τα τεράστια σπίτια που χρειάζονται δύο βασικούς μισθούς μόνο για την καθαριότητά τους πάντα τα έβρισκα τεράστιο μπελά, απωθητικά κι αν κάποτε αποκτούσα πολλά χρήματα θα μου αρκούσε μόνο ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα. Θεωρούσα και θεωρώ τις σαββατιάτικες εξορμήσεις με τον πατέρα στα βιβλιοπωλεία και τα δισκοπωλεία, τον απογευματινό κινηματογράφο, τις συναυλίες του Μίκη και τα θέατρα τα μεσημέρια της Κυριακής ό,τι πολυτιμότερο έχει δοθεί ποτέ σε παιδί. Και είμαι παραπάνω από ευγνώμων γι’αυτά.
Ακούγοντας όμως εκείνους τους ξιπασμένους αδιάβαστους αλλά “επιτυχημένους και ικανούς” τζιτζιφιόγκους και τις συζύγους με την επιτηδευμένη αφέλεια της Μαίρης Αρώνη στον ρόλο της πάστα Φλώρα, δεν μπόρεσα να μην εκνευριστώ και να κάνω τους αυτονόητους συνειρμούς:
Πώς σε λίγο καιρό και καθώς η κρίση θα βαθαίνει, με την εξαφάνιση κάθε είδους κοινωνικής παροχής που αφορά τομείς από τον πολιτισμό εως τον αθλητισμό και την παιδεία ως την υγεία, τα δικά τους παιδιά θα εξακολουθούν να έχουν πρόσβαση σε όλα ,τα δικά μου – με μεγάλες θυσίες- θα μπορούν να έχουν σε κάποια από αυτά, αλλά τα γειτονόπουλά μου εδώ στις διπλανές εργατικές πολυκατοικίες δε θα μπορέσουν να έχουν ίσως και καθόλου.
Συνειδητοποίησα ακόμα μία φορά πως οι αντιθέσεις θα οξυνθούν και ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μέλλον απόλυτης ανισότητας και κοινωνικής αδικίας. Και μετά σκέφτηκα πως σε μία εποχή επαναπροσδιορισμού των πάντων, όπου υπάρχει τεράστια ανάγκη για νέες προτάσεις, σε μία στιγμή που η φτώχεια, η ανεργία και η ανέχεια εντείνονται, πολλοί από εμάς που “διάβασαν Μαρξ” και που αποτελέσαμε ίσως την ελπίδα για μία ανατροπή, εγκλωβιζόμαστε σε παλιά πρότυπα, επικαλούμαστε με αυτιστικό τρόπο την “καλή” τους εκδοχή, φοβόμαστε να ανοιχτούμε, περιχαρακωνόμαστε, καταναλώνουμε τόνους ενέργειας για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι δεν θα “αλλάξουμε”, γινόμαστε εσωστρεφείς, προτάσσουμε την ιδεολογική μας καθαρότητα, κοιτάμε όσους πλησιάζουν με καχυποψία, αναλωνόμαστε σε ελιτίστικα και “ψαγμένα” κείμενα και χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα και την επιτακτική ανάγκη:την αποτροπή της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης αυτού του λαού. Που μπορεί “ποτέ του να μη διάβασε Μαρξ” αλλά πεινάει και υποφέρει.
Κι έτσι,αδιαφορώντας παντελώς για τους “ψεκασμένους” αλλά απόλυτα συνειδητοποιημένους – ως προς τα συμφέροντά τους – προσκεκλημένους, μελαγχόλησα, αντιμετωπίζοντας την πολύ σοβαρή πιθανότητα εμείς που “διαβάσαμε Μαρξ” να το έχουμε κάνει μόνο για τους εαυτούς μας τελικά. Κι ένιωσα το φόβο ότι θα φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων και θα σταθούμε τραγικά ανεπαρκείς απέναντι σε εκείνους που “ιδέα δεν έχουν για τραστ και για κραχ” αλλά μπορεί να πέσουν – όχι σαν ήρωες – κάτω απ ‘ τα “τανκς” της πείνας.
Tης Γιώτας Ιωαννίδου, 11/6/2013