Ένα μήνα περίπου πριν, είχα πάει στην Καλλιθέα να βρω τους παλιούς μου φίλους από την εφημερίδα «Ο ΦΙΛΑΘΛΟΣ». Αφορμή ήταν μια σεμνή τελετή στη μνήμη ενός αδικοχαμένου φίλου. Του Λάζαρου. Είδα φίλους που είχα να τους δω 16 ολόκληρα χρόνια. Χάρηκα, ένιωσα πάλι σαν παιδί, ήταν όλοι τους καλά. Γελαστοί, άνετοι σαν τότε. Το 1996. Σπαταλήσαμε όλοι μαζί ατέλειωτες ώρες για να μάθουμε τον κόσμο της δημοσιογραφίας κι όλοι πήραν το δρόμο τους και προχώρησαν. Ήταν μια συγκινητική βραδιά για μένα. Μου γύρισε το χρόνο πίσω σε μια εποχή που ρουφούσα τα πάντα σαν σφουγγάρι. Με μαγνήτιζαν τα πάντα. Το χαρτί, οι άνθρωποι, η ίδια η δουλειά.
Μετά από λίγες ημέρες προέκυψε ένα ακόμα ραντεβού με τον Βασίλη. Κι αυτός πρώην συνάδελφος και «αιώνιος» φίλος. Το παρατσούκλι που του είχα κολλήσει ήταν «θεός». Κι αυτός μέσα στην εφημερίδα προσπαθούσε να χτίσει τη ζωή του. Και τα κατάφερε. Ο «θεός» με φώναζε Χόρχε, άγνωστο γιατί.
Επάνω σε μια συζήτηση που είχαμε, γύρισε και μου είπε: «Χόρχε μου, άμα δε βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον τώρα που υπάρχει η κρίση, πότε θα το κάνουμε;»
Αυτή η ερώτηση μου τριβέλιζε το μυαλό μου μέρες. Πώς να βοηθήσεις; Τι πρέπει να κάνεις, για να σώσεις τον κόσμο; Μπορείς; Εδώ καλά-καλά δε μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου; Τους άλλους θα κοιτάξεις;
Έπειτα γνώρισα τη Γιωργία. Και πάλι σε μια αποστροφή μιας από τις πολλές κουβέντες που έχουμε, τη ρώτησα: «Τι θέλεις πραγματικά; Τι είναι αυτό που ζητάς;»
Κι αυτή μου απάντησε χωρίς να το σκεφτεί: «Να μπορώ να βοηθάω τους ανθρώπους. Όσο μπορώ πιο πολύ. Να έχω τη δύναμη να το κάνω».
«Έχεις δικαίωμα, να μπεις στη ζωή των άλλων;» τη ρώτησα πάλι. «Φυσικά. Το καλό μπορεί να τρυπώσει παντού. Πρέπει να τρυπώνει παντού», μου είπε.
Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, προβληματίστηκα ιδιαίτερα. Είχαμε μπει στη Μεγάλη εβδομάδα κι εγώ κλεισμένος σε ένα γραφείο παλεύω να επιβιώσω, όπως σχεδόν όλοι μας. Η οικονομική κρίση. Όμως, βλέπω μόνο τον εαυτό μου. Δεν βλέπω γύρω μου. Η κρίση δεν είναι οικονομική. Μάλλον, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κυρίως ανθρωπιστική.
Θυμήθηκα το θαύμα του Ιησού με τον τυφλό. Ήθελε να δει πήγε με πίστη δίπλα Του και είδε. Εγώ, δεν έβλεπα. Αλλά, όπως διαβάζετε, η… θεραπεία μου γίνεται με κάθε τρόπο. Κι ο τρόπος για να γίνει ένα «θαύμα» είναι απλός, αλλά συνάμα και παράξενος.
Αναπάντεχος. Το πρωί, Μεγάλης Τρίτης πια είχα μπει στο αυτοκίνητο να πάω για δουλειά. Ψάχνοντας τους σταθμούς στο ραδιόφωνο, άκουσα μια φωνή να λέει:
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Ανατρίχιασα. Άλλαξα σταθμό, για να ακούσω μουσική, αλλά…
«Εγώ φταίω…», μονολόγησα. Και τότε δε σας κρύβω πως με δυσκολία κρατήθηκα, να μην βάλω τα κλάματα. Δεν είμαι και παιδάκι. Έκλεισα τα 45.
Περνώντας ένα-ένα αυτά τα κομάτια, μέσα στο ξερό μου το κεφάλι προσπάθησα να δω καλύτερα τι μου γινόταν. Μάλλον ο Λάζαρος ήθελε πολύ να γίνει αυτή η συνάντηση, με τους παλιούς μου φίλους. Κι ας είναι πια αστρόσκονη. Μάλλον, ο «θεός» με έβγαλε από το καβούκι μου και μου είπε πως υπάρχει θεραπεία και σίγουρα η Γιωργία ήταν εκείνη που μου έβαλε λάσπη στα μάτια και τα έπλυνε για να μπορέσω κι εγώ που ήμουν τυφλός να δω το φως, τον ήλιο, τα πάντα. Η φωνή του εκφωνητή στο ραδιόφωνο ήταν το τελικό φως. Το θαύμα είχε ολοκληρωθεί σε μικρές, αυτοτελείς συνέχειες.
Δεν πιστεύω στη τύχη με κανέναν τρόπο. Δεν είμαστε σφαίρες σε κάποιο μπιλιάρδο και προχωράμε με σπόντες τη ζωή μας. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν και να βοηθηθούν, θα υπάρχει πάντα άσβεστη κι η ελπίδα όλων μας, για να σώσουμε τον κόσμο. Λίγοι στην αρχή, πολλοί περισσότεροι αργότερα.
Αυτά τα «θαύματα» συμβαίνουν σε όλους μας κάθε μέρα. Όμως, με κλειστά μάτια κι αυτιά δε μπορούμε ούτε να τα δούμε, ούτε να τα ακούσουμε. Κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, με την τηλεόραση μπροστά μας ή, μέσα στο αυτοκίνητο, στο γραφείο να περιμένουμε, δε γίνεται τίποτα.
Μπροστά μας, πέρασε το Σάββατο του Λαζάρου και μπαίνει η εβδομάδα των παθών. Της Ανάστασης. Του Πάσχα. Να πω μόνο, πως μια απλή και ειλικρινή κουβέντα με έναν άνθρωπο, με έναν καλό φίλο, με μια καλή παρέα, μπορεί να δώσει την αρχή για το καλό ή, το τέλος του κακού, όπως κοιτάζετε το ποτήρι σας.
Όχι, προς Θεού μη νομίσετε ποτέ πως είναι μισοάδειο. Πάντα βρίσκεται μπροστά μας, μισογεμάτο…
Του Γιώργου Καϊάφα, 1/5/2013