Μόλις προχθές ψηφίστηκε το μνημόνιο αριθμός 4 και σύσσωμη η ελληνική κοινωνία …ΔΕΝ κάτέβηκε στους δρόμους. Ούτε οι άνεργοι, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι ,15000 από τους οποίους θα οδηγηθούν -σε πρώτη φάση- στην κατηγορία των πρώτων, ούτε οι νέοι κάτω των 25 ετών για τους οποίους προαλείφεται το έδαφος για μισθούς 427 ευρώ, ούτε οι συνταξιούχοι για τους οποίους εξετάζεται ενιαία σύνταξη 360 ευρώ, καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν χρεωκοπήσει.
Διαπιστώνει επίσης κανείς ότι πριν τις εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου, όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι της επί τεσσάρων δεκαετιών εξουσίας, οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι πρώην και οι νυν δεν τολμούσαν κυριολεκτικά να κυκλοφορήσουν χωρίς να σημειωθεί κάποιο επεισόδιο προπηλακισμού τους. Τώρα τα πράγματα έχουν ηρεμήσει και μάλλον ξεθάρρεψαν και εκείνοι. Σε καμία περίπτωση βέβαια οι λεκτικές επιθέσεις – και όχι μόνο – δίνουν ή έδωσαν λύση στο πρόβλημα, αποτελούσαν όμως πάντα ένα δείκτη της αγανάκτησης και της οργής του κόσμου. Είναι που ήρθε η … ανάπτυξη φαίνεται και ο λαός μας γαλήνεψε…
Κι όμως κάποτε αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι έδειξαν ότι ήθελαν ν’αντιδράσουν. Γέμιζαν την “πλατεία” και -ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα- ήταν εκεί μαζικά.Υπήρχαν! Τι απέγιναν άραγε;
Η ηττοπάθεια και η σχεδόν αποχαυνωμένη αποδοχή της συντριβής είναι γεγονός όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και αν τότε στην πλατεία για όλους τους συγεκεντρωμένους έφταιγαν οι κυβερνήσεις τώρα μετά την υπερβολική έκθεση στους τοξικούς μιντιακούς καθεστωτικούς ρύπους της μονόπλευρης ενημέρωσης και της απροκάλυπτης προπαγάνδας, φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί, οι συνταξιούχοι, οι απεργοί, οι μετανάστες, οι δικηγόροι, οι φορτηγατζήδες, οι Πανεπιστημιακοί, οι φοιτητές, ο διπλανός και η κατσίκα του (αν του έχει απομείνει καμία). Ας ψοφήσει λοιπόν η ρημάδα να νιώσουμε ικανοποίηση ότι δεν ψόφησε μόνο η δική μας! Ο κοινωνικός αυτοματισμός σε όλο του το “μεγαλείο”.
Πρέπει επιπλέον να παραδεχτούμε -ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι και μαχητικοί από εμάς- ότι έγινε αποδεκτή η συλλογική ευθύνη του Παγκάλειου δόγματος “μαζί τα φάγαμε”,η ενοχοποίηση της μίας κοινωνικής ομάδας από την άλλη. Πλήρης απαξίωση, πλήρης ισοπέδωση, οικονομική και πνευματική εξαθλίωση, σχεδόν λοβοτομημένες φυσιογνωμίες γεμάτες καταπιεσμένη οργή και τυφλό μίσος.
Από την άλλη ο ευρύτερος χώρος της αριστεράς, που σ’ αυτόν έλαχε να εκφράσει την ελπίδα για το διαφορετικό και/ή ,έστω,την απογοήτευση του κόσμου για τους φαύλους διαχειριστές της μέχρι τώρα εξουσίας, έχει στηθεί σε έναν τοίχο και φαγώνεται για το ποιο κομμάτι της είναι περισσότερο ή λιγότερο οπορτουνιστικό, ανανεωτικό, ρεφορμιστικό, συστημικό, δεξιό, μη ριζοσπαστικό, ρεβιζιονιστικό και ό,τι άλλο τέτοιο θες. Στη φάση που απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση, που κινδυνεύουν ακόμα και οι αυτονόητες ελευθερίες του ατόμου το πιστόλι του φασισμού έχει ήδη εκπυρσοκροτήσει, η σφαίρα κατευθύνεται προς τον τοίχο αυτό όπου-σε ένα άλλο παράλληλο …σύμπαν μάλλον- μετριέται με την οκά η αριστεροσύνη του καθενός, παθογένειες εσωστρέφειας δηλαδή που κάνουν τον – κατά τα άλλα αστείο – κυβερνητικό εκπρόσωπο να τρίβει τα χέρια του.
Καθώς λοιπόν τα επαχθέστερα μέτρα όλων των εποχών,οι ταφόπλακες στα εργασιακά δικαιώματα ,η κατάργηση του κατώτατου μισθού,οι απολύσεις,τα χαράτσια,η διάλυση της δημόσιας υγείας και Παιδείας ψηφίζονται από τους άθλιους της τρικομματικής κυβέρνησης υπό τη μορφή κατεπείγοντος με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΑ, ας συνέρθουμε και ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας.
Στους δρόμους και στις κινητοποιήσεις οφείλουμε να είμαστε πάντα εκεί. Ο στόχος πρέπει να είναι η αφύπνιση και η ενεργοποίηση όλων. Μέχρι όμως να εμπνεύσουμε αυτούς που καταστρέφονται ότι πρέπει να είναι και εκείνοι παρόντες, τουλάχιστον ας τους πείσουμε να μην ξαναψηφίσουν ΑΥΤΟΥΣ που δημιούργησαν τα αδιέξοδα αλλά και εξακολουθούν θρασύτατα και συνειδητά να τα συντηρούν εκτελώντας τις έξωθεν διαταγές.
Ο καθένας από τον δικό του χώρο αλλά ως κοινή συνισταμένη. Δεν υπάρχει χρόνος για περεταίρω ” ωρίμανση των συνθηκών”. Δυστυχώς ο “δρόμος της επαναστατικής ανατροπής” φαντάζει μακρινός. Ας πορευτούμε με ό,τι έχουμε.
Της Γιώτας Ιωαννίδου, 30/4/2013