Παρακολουθώ αρκετά χρόνια θεατρικές παραστάσεις. Θα ήθελα όμως να αναφερθώ σε ένα ζήτημα που έχει ανακύψει τις τελευταίες ημέρες… Αυτό της “σφράγισης” των θεατρικών χώρων από τον ευαίσθητο δήμαρχο Αθηνών κ. Καμίνη….
Έλυσε ολα τα προβλήματα του δήμου και έφτασε και στην καταλληλότητα των θεατρικών χώρων…. Αφού περπάτησε μέρα μεσημέρι στην οδό Τοσίτσα, την οδό Μάρνη, την πλατεία Βάθης. Ναι!!! Αυτούς τους δρόμους με τα ζωντανά φαντάσματα… Αφού κυκλοφόρησε στην οδό Γ Σεπτεμβρίου, Σόλωνος, Ευριπίδου ακόμα και πανω στην ίδια την Ομόνοια…. Ναι!!! Αυτούς τους δρόμους που ολα αγοράζονται… Από τα φθηνά αρώματα και την πρέζα μέχρι και την ανθρώπινη αγκαλιά…
Κυκλοφόρησε βέβαια ανάμεσα σε άψογα ρυμοτομη…μένους δρόμους, πεντακάθαρους κάδους, ανοιχτές διαβάσεις πεζών και άψογα πεζοδρόμια… Για το τι συμβαίνει τη νύχτα δεν θα κάνω λόγο αφού μερικοί από εμάς έχουμε το θράσος να πηγαίνουμε σε θέατρα στο κέντρο της Αθήνας βραδιάτικα… Ήρθε όμως ο Δήμαρχος να μας προστατέψει και να κλείσει τς θέατρα! Πιστεύω κι εγω ότι τα θέατρα ειναι πολλά στην Αθήνα και ότι οι παραστάσεις ειναι πολλές…
Πιστεύω κυρίως όμως ότι το θέατρο ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ!!! Και για τον ηθοποιό και για τον θεατή. Ας μην κοροϊδευόμαστε, σε καιρό κρίσης λίγες ειναι οι παραστάσεις που θα δώσουν λύση στο βιοποριστικό ενός ηθοποιού. Θα του δώσουν ωστόσο δύναμη να συνεχίσει να ζει, να ελπίζει,να ονειρεύεται, να υπάρχει… Και σε εμάς….. Θα μας δώσει τον τρόπο να κρατήσουμε το φως του μυαλού αναμμένο…
Αυτοί που μετρούν τα πάντα σε αριθμούς. Που μετρούν τα θέατρα σε εμπορικά και μη εμπορικά, σε λειτουργικά και μη λειτουργικά, θα προτιμούσαν προφανώς τους νέους ηθοποιούς ξεχασμένους σε κανένα καφέ να περιμένουν την ανάπτυξη κι εμάς τους θεατές στον καναπέ βλέποντας “Σουλεϊμάν”.
Η απάντηση για την καταλληλότητα των θεάτρων και τη χρησιμότητα τους πρέπει να δοθεί από το ίδιο το θεατρικό κοινό. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχουμε υποστεί άλλο ένα πολιτιστικό “κούρεμα”…
Του αναγνώστη μας Χρήστου Χρονόπουλου, 29/3/2013