Ήταν 6/12/08 όταν είχα κατέβει μια βραδινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Τίποτα όμως εκείνη τη νύχτα δεν προμήνυε τι θα επακολουθούσε στη συνέχεια. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς και φεύγοντας από το μέρος που καθόμουν άκουγα τους γύρω μου να λένε ότι φάγανε κάποιον δικό τους, αναρχικό μάλλον και κάποιον από δαύτους. Έτσι τουλάχιστον ήρθε η αρχική πληροφορία σε μένα. Δεν πολυέδωσα σημασία και θεώρησα ότι θα έγινε κάποια παραποίηση των γεγονότων και ότι όλα θα είχαν αίσιο τέλος. Μάλλον προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο…
Και όμως εκείνη η νύχτα σήμαινε η απαρχή μιας εξέγερσης. Της δικής μας εξέργεσης. Μιας εξέργεσης κυρίως της νεολαίας. Εκείνο το βράδυ περίπου στις 21:00 το βράδυ στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλός ετών 16 έπεσε νεκρός από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο θάνατος του Αλέξανδρου, ακαριαίος.
Μετά από το γεγονός όλα έδειχναν ότι τίποτα δε θα ήταν όπως πριν. Η Αθήνα εκείνη τη νύχτα είχε γίνει πραγματικά ένα καμίνι, ένα συνεχές κυνηγητό εκτυλλισόταν μεταξύ αστυνομικών – περαστικών που απλά βρίσκονταν στο κέντρο καθώς και κυνηγητό μεταξύ αστυνομικών και διάφορων ατόμων που είχαν ενημερωθεί για το συμβάν και αποφάσισαν να εξεγερθούν. Εγώ βρισκόμουν στο Σύνταγμα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια που κόσμου που έδειχναν πόσο εξαγριωμένοι ήταν με αυτό το γεγονός και πόσο θέλανε να εναντιωθούν σε όλο αυτό. Είναι σαν να έψαχναν όλοι μια αφορμή για να ξεσπάσουν. Σαν να είχε ξεχειλίσει το ποτήρι από καιρό και αυτό ήταν η αφορμή που έψαχναν και να πουν το ” Φτάνει πια”.
Επιστρέφοντας στο σπίτι προσπαθούσα να συλλάβω με το νου μου τι είχε συμβεί και σκέψεις κατέκλυζαν συνεχώς το μυαλό μου. Προσπαθούσα να κοιμηθώ μα μάταια. Άλλωστε δε μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους αυτό που είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.
Τις επόμενες μέρες εκτός από την πληθώρα συγκεντρώσεων και πορειών ως φόρο τιμής στον Αλέξανδρο καθώς και ως εναντίωση σε όλο αυτό, ξεκίνησε ταυτόχρονα και ένας απίστευτος παραλογισμός από διάφορους, γνωστούς μου και μη σε ότι αφορούσε στη νύχτα εκείνη. Άκουγα φράσεις τύπου: ” Αυτός έφταιγε, δεν έπρεπε να προκαλέσει τον αστυνομικό, πήγαινε γυρεύοντας”. ” Τι δουλειά είχε ένα μικρό παιδί στα Εξάρχεια; Γονείς δεν είχε;.”
Kαι άλλους τέτοιους παραλογισμούς που απλά αγνοείς γιατί αν είσαι λογικός και νοήμων άνθρωπος δεν τους παίρνεις καν στα σοβαρά. Ξέρετε πάντα πιστεύω πως πρέπει να σεβόμαστε την γνώμη των άλλων και ας είναι διαφορετική. Μόνο όμως όταν βασίζεται σε ορθά τεκμήρια και λογικά επιχειρήματα. Μπροστά στο θάνατο ενός 16 χρονού παιδιού δεν ”χωράνε” επ’ουδενί τέτοιες ανυπόστατες σεναριολογίες. Δε θέλω όμως να σταθώ σε αυτούς.
Σε εκείνους που θέλω να σταθώ είναι σε εμένα, σε εσένα που με διαβάζεις τώρα και ήσουν εκεί μαζί μου, που εναντιώθηκες με όλο αυτό που εξεγέρθηκες και κατέβηκες στο δρόμο. Σε εσένα που δε πίστεψες ποτέ πως το εν λόγω γεγονός ήταν απλά ” ένα τραύμα στο κράτος δικαίου” όπως είχε αναφέρει ο Κάρολος Παπούλιας τότε. Ο θάνατος του Αλέξανδρου ήταν ο θάνατος ολόκληρης της νεολάιας.
Όσο για το κράτος δικαίου τι να πει κανείς; Για πιο κράτος δικαίου μιλάμε όταν το δίκαιο έχει αντικασταθεί από την ανομία και το άδικο; Όταν απροκάληπτα πλέον δεν διστάζουν να ρίξουν σφαίρες στη νεολαία; Όταν το κράτος δικαίου τους έχει επιστήσει εξ ολοκλήρου το ενδιαφέρον του στις τράπεζες και στα λεφτά. Όταν καθημερινά νέοι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους; Όταν η παιδεία πλέον αποτελεί αγαθό; Όταν, Όταν, Όταν…
Oι Active member στο τραγούδι τους φυσάει κόντρα σε ένα στίχο λένε: Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς. Και γω λοιπόν για τα μάτια του κάθε έφηβου που κατέβηκε και συνεχίζει και κατεβαίνει στο δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο και για ένα καλύτερο αύριο, θα γκρεμίσω όσους ουρανούς και αν χρειαστεί.
Να αυτές τις μέρες είναι που μου έρχεται στο νου και ο Μιχάλης. Μαθητής και εκέινος που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1985. Τίτλος στις φυλλάδες ο εξής: Tραγωδία.! Αστυφύλακας εκτελεί 15χρονο στα Εξάρχεια. Αλλά να είναι που αυτές τις μέρες θυμάμαι και την ιστορία της Κωσταντινάς Κούνεβα, γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών/στριών και Οικιακού Προσωπικού, γεννημένη στη Βουλγαρία.
Προσπάθησε να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους. Ο αγώνας της αυτός προκάλεσε ενοχλήσεις με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή της. Έτσι, τα μεσάνυχτα στις 22 Δεκεμβρίου 2008 και ενώ επέστρεφε από της δουλειά της, δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι, το οποίο προκάλεσε ζημιές τόσο στα εξωτερικά όργανα της όσο και σε εσωτερικά αφού υποχρεώθηκε με τη βία να το καταπιεί. Η υπόθεση βέβαια παραμένει ανεξιχνίαστη παρά τις αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που ακολούθησαν.
Τέτοιες μέρες είναι που δε με χωράει το σπίτι μου, που θέλω να κατέβω στους δρόμους και να φωνάξω μέχρι η φωνή μου να διαπεράσει τα πάντα. Θέλω να φωνάξω για εκείνους, για εμένα, για εσένα. Τέτοιες μέρες θέλω να κατέβω μια βόλτα στα Εξάρχεια απ’όπου ξεκίνησαν όλα. Ναι εκεί θέλω να πάω. Είναι σαν προσωπική μου ανάγκη. Το χούμε κάνει χρέος μας πλέον, που δύσκολα θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε.
Έτσι λοιπόν βίωσα και συνεχίζω να βιώνω εκείνη τη νύχτα. Ναι ίσως να είμαι υπερβολική, ίσως απλά να έχω παρασυρθεί από το συναίσθημα μου, ίσως και να κατάντησα και γραφική. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια μέσα από τα δικά μου μάτια. Εμείς (και αναφέρομαι στην νεολαία που βίωσε τα γεγονότα) εκέινη την νύχτα την λέμε φωτιά. Εσύ;.
Καλή συνέχεια…
Της Έφης Θάνου στο http://hlektrikosthiseas.blogspot.gr/, 6/12/2012
Υ.Γ: Και να θυμάστε: Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά. Γι΄αυτό σου λέω.Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε. Μη. Βρέχει. Δόσμου τσιγάρο. (Kατερίνα Γώγου).