Επιστροφή στη βάση. Το καλοκαίρι που έφυγε ήταν αλλόκοτο. Φαίνεται η προσδοκία για ανατροπές που δημιούργησε το αποτέλεσμα των εκλογών επισκίασε τη λαχτάρα για χαλάρωση, ξεγνοιασιά και ειδυλλιακούς περιπάτους υπό το σεληνόφως.
Καθώς όμως νέα μέτρα συντριβής ενός ολόκληρου λαού σχεδιάζονται στο όνομα της “Εθνικής Σωτηρίας” κατά τη διάρκεια του εξουθενωτικά θερμού Αυγούστου, ένα “καθαρόαιμο” πλήθος Ελλήνων, αποπροσανατολισμένο, παραδομένο στο φόβο και την ανικανότητά του ν’αντιδράσει απέναντι στη μιζέρια που του επιβάλλεται, είναι έτοιμο ν’ ακουμπήσει ανακουφισμένο στις πλάτες μίας συμμορίας ανιστόρητων κρετίνων.
Τυφλό μίσος και επιλεκτική διανομή… ζαρζαβατικών μεταφράζονται ως πατριωτισμός και αλληλεγγύη. Πότε άλλοτε η αλληλεγγύη είχε..”χρώμα”; Φαιδρά πράγματα. Τρομερά όμως και επικίνδυνα. Κι όσο το μαύρο σύννεφο του φασισμού απλώνεται απειλητικά κρύβοντας τον ήλιο, η κυβέρνηση με ορθό ανάστημα διανύει με επιταχυνόμενο βήμα τον κατηφορικό δρόμο της διασφάλισης του ευρώ και της εξαφάνισής μας.
Επιστροφή στη βάση λοιπόν και κατά τη διάρκεια μίας μαγικής βραδιάς στο Ηρώδειο, όπου φύση, Τέχνη και Ιστορία αλληλοσυμπληρώνονταν με αρμονία σκέφτηκα πως αν η γενιά μου, αυτή των μεγάλων κλαμπ και των φυλασσόμενων από φουσκωτούς μπράβους μπουζουκομάγαζων, είχε κάνει τον κόπο να περάσει και από αυτό το γεμάτο μνήμες πέτρινο Ωδείο, δε θα είχαμε πρόβλημα με τους φασίστες. Κι όσο ηχούσε στα αυτιά μου πως “θα΄ρθει καιρός που θα φανούν οι κήρυκες και όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι”, αναρωτιόμουν με κάπως υγρά μάτια πότε θα γίνει αυτό αλλά κυρίως πώς.
Το κοινό που χειροκροτούσε με ένταση συντονισμένα και ρυθμικά και δυνάμωνε το χτύπημά του με την παρότρυνση του συνθέτη, μου έδωσε την απάντηση που ξέρω από καιρό: Με εγρήγορση και συλλογική κινητοποίηση μπορείς να κρατήσεις την ελπίδα ζωντανή. Οπως το δειλό παλαμάκι του ενός γίνεται ενθουσιώδες χειροκρότημα που ξυπνάει τις αισθήσεις. Οπως η απελπισία και η οργή των λίγων, όταν ενώνεται με αυτή των άλλων, γίνεται η δύναμη των πολλών, ένα ορμητικό ποτάμι που ο χείμαρρός του μπορεί να παρασύρει τον οχετό που το ρύπανε και να καθαρίσει τα νερά του.
Σε όσους σκεπτόμενους και βαθιά προβληματισμένους επιλέγουν να κρίνουν αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν τα δεδομένα με συμμετοχή σε μαζικούς φορείς, αντιμετωπίζοντάς τους με καχυποψία και αμφισβήτηση δε διακρίνω πια παρά ένα μικροαστικό συντηρητισμό. Μία ασφαλή μεν γι αυτούς ισοπεδωτική δε διάθεση, μία γκρίνια που σου σπάει το ηθικό και ενισχύει τη στασιμότητα. Μία αφυψηλού, άκαμπτη στάση ζωής που μεταθέτει όλες τις ευθύνες σε εκείνους που τολμούν να πάρουν το ρίσκο και να δεχτούν την πρόκληση. Είτε κερδίσουν, είτε ηττηθούν.
Ετσι λοιπόν τα πράγματα απέκτησαν σαφές περίγραμμα για μένα: Όχι, δε θα αρκεστώ στο γεγονός ότι η προσωπική μου συμπεριφορά είναι συνεπής προς τις ιδέες μου. Δε θα μείνω άλλο στο σπίτι μου απέχοντας από τα πεδία υλοποίησής τους, μεμψιμοιρώντας για την αναποτελεσματικότητα αυτών που βρίσκονται ήδη εκεί. Οσο και αν φοβάμαι πού θα με οδηγήσει αυτό το κύμα, όσο και αν διαφέρω σε πολλά με αυτούς που θα κληθώ να συμπλεύσω, θα γίνω μέρος αυτού του ΟΛΟΥ, του μόνου ικανού να διεκδικεί και να κερδίζει, μακριά από το νωθρό ελιτισμό της αποστασιοποίησης.
Ναι λοιπόν στις συντονισμένες κινήσεις αλληλεγγύης, τις πορείες, τις μαζικές κινητοποιήσεις, την οργανωμένη προσπάθεια που θα μετατρέψει την αγανάκτηση σε συνείδηση και τις προθέσεις σε πράξεις.
Κάπου πιο πέρα από το Ηρώδειο σε ένα θερινό σινεμά, στην ταινία κινουμένων σχεδίων “Λόραξ” ένας πιτσιρικάς με τη βοήθεια της φίλης και της οικογένειάς του γκρέμισε τον παντοδύναμο της πόλης που απαγόρευε τα αληθινά φυτά για να πουλάει οξυγόνο στους μεταλλαγμένους και άρρωστους πια κατοίκους της. Το παιδί δεν είναι άρρωστο, δεν έχει ανάγκη, απλώς δεν δέχεται να συμβιβαστεί με την πλαστική πραγματικότητα που του ορίζουν. Κι όταν φυτεύει τον τελευταίο σπόρο πραγματικού δέντρου δίνει την ελπίδα σε όλους.Ακόμα και στους πιο δύσπιστους. Και αφού ένα τέτοιο “παιδί ” με μεγάλωσε , τέτοιο “παιδί” ονειρευόμουν να γίνω κι εγώ και τέτοια παιδιά θέλω να αναθρέψω.
Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει είπε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Εύχομαι το καλοκαίρι της ανυπομονησίας να δώσει τη θέση του στο φθινόπωρο της δράσης. Γιατί -με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας – ακόμα και αν δεν είμαστε όλοι “τέκνα της ανάγκης” δεν μπορεί να μην γίναμε ” ώριμα τέκνα της οργής…”.
Της Γιώτας Ιωαννίδου, 3/9/2012