Συλλογισμοί που σε συνοδεύουν εκείνες τις γκρίζες μέρες μέχρι να καταλήξουν σε υποθέσεις. Υποθέσεις αδειανές αμπαλαρισμένες με μια γερή δόση ονείρου και ελπίδας, αραγμένες στο λιμάνι της ψυχής “παρέα” με τα απατηλά ανεκπλήρωτα όνειρα. Η αρχή πάντα ίδια “Και αν…” ίδια με την έκφραση μιας ανωφελούς επιθυμίας για ένα διαφορετικό μέλλον, μια αλλιώτικη τροπή των πραγμάτων αν εμείς είχαμε ενεργήσει αλλιώτικα.
Από τη στιγμή που ο καθένας δέχεται και τελικά αποδέχεται ένα ρόλο στη δική του ζωή, το ρόλο του θεατή η πνιγερή θηλιά μετουσιώνεται σε υπόθεση, σε σκέψη ανούσια που τον στοιχειώνει λίγο πριν κοιμηθεί και τον καταδιώκει από τη στιγμή που ξυπνά.
Όταν φτάσει ο καθείς στο σημείο να νιώθει ένα μεγάλο γιατί πάνω από το κεφάλι του σα φωτεινό σηματοδότη ίσως να είναι κάπως αργά για να απαντήσει σ’ αυτό. Αυτό το γιατί προέκταση μιας υπόθεσης “Αν τότε εγώ…” θα παραμένει αναπάντητο και θα φωλιάζει στα έγκατα της ψυχής προφανώς επειδή το τότε ανήκει στις ξεθωριασμένες σελίδες του παρελθόντος εμποδίζοντας τις καθαρογραμμένες σελίδες του παρόντος-μέλλοντος.
Ο άνθρωπος που πάλεψε με το θάρρος και ηττήθηκε, αυτός που εγκλωβίστηκε στο γυάλινο πύργο του χάους του και βασανίζεται από υποθέσεις και αιωρούμενα γιατί… γιατί το παρόν του τότε δηλαδή το παρελθόν του τώρα το χαράμισε και με ευκολία το πέταξε . Αυτός που δεν έζησε κάνει υποθέσεις για το πώς θα ήταν αν ζούσε.
Ίσως αυτός ο τρόπος να ενδείκνυται ως αναλγητικό μέσο μα δεν αποτελεί θεραπεία ποτέ δεν αποτέλεσε. Εις μάτην κάθε σκέψη που θέλει πεισματικά να διορθώσει το παρελθόν και να ανακουφίσει τη θλίψη του παρόντος, δεν έχει κανένα αντίκρισμα όπως άλλωστε συμβαίνει με καθετί τετελεσμένο.
Για τον λόγο αυτό καλό θα ήταν να εστιάσουμε στο αύριο δηλαδή στο εγγύς μέλλον. Σύμφωνα με μια ρήση όποιος δεν προχωρεί οπισθοχωρεί και (συμπληρώνω εγώ) βυθίζεται σε υποθέσεις άμεσα συσχετιζόμενες με το παρελθόν άσκοπες σκέψεις που αν δεν ανατινάξουν το μυαλό θα το κάψουν σίγουρα με ρυθμό σταθερά αργό και μαρτυρικό.
Αντί λοιπόν να συμμετάσχουμε σε αυτή την διαδικασία αυτοκαταστροφής ας επιλέξουμε να σχεδιάσουμε το μέλλον πατώντας στα σταθερά θεμέλια της αισιοδοξίας αν τρέμουμε στην ιδέα να ονειρευτούμε καθώς το μέλλον και εν συνεχεία η ζωή έτσι κερδίζονται.
Κάθε στροφή στο παρελθόν μας γεμίζει παράπονο και αναδύονται κάθε λογής απωθημένα ενώ μια κλεφτή ματιά στο μέλλον μας εφοδιάζει με δύναμη και κουράγιο για μια ζωή που μας περιμένει στην επόμενη γωνία και φέρει το δικό μας όνομα με άλλα λόγια μια ζωή που μας ανήκει.
Tης Σοφίας Γκατζιά, 16/8/2012