Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ολοκληρώθηκαν με συγκομιδή δύο μεταλλίων για την ελληνική αποστολή, γεγονός που ήταν αναμενόμενο με δεδομένη την έλλειψη αθλητικής παιδείας, προγραμματισμού, χρημάτων και κινήτρων για τους αθλητές στη χώρα μας.
Η διοργάνωση από πλευράς Βρετανών είχε λάθη, αλλά συνολικά κρίνεται ως πολύ καλή και είναι λογικό. Μεσολαβούν τέσσερα χρόνια από κάθε διοργάνωση και σε αυτό το διάστημα αλλάζουν πολλά σε κάθε τομέα της ζωής μας και κυρίως τεχνολογικά. (Π.χ. Το 2008 δεν υπήρχαν κινητά με οθόνη αφής και το 2016 λογικά θα είναι ξεπερασμένα!). Έτσι, κάθε ολυμπιακή διοργάνωση είναι λογικό να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Επίσης λογικό είναι ότι το Λονδίνο υστέρησε στην τελετή έναρξης. Κάθε χώρα παρουσιάζει κομμάτια της ιστορίας της και οι Βρετανοί έχοντας την ατυχία να συγκριθούν με τους σπουδαίους και πανάρχαιους πολιτισμούς Κίνας και Ελλάδας στους Αγώνες που είχαν προηγηθεί, δεν είχαν τύχη.
Για την τελετή λήξης των Αγώνων δεν θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα, καθώς ανέκαθεν αποτελεί περισσότερο συναυλία. Οι Βρετανοί είχαν τις όμορφες στιγμές τους, «ζωντανεύοντας» τους Λένον, Μέρκιουρι, αλλά γενικότερα βασίστηκαν στην ποπ μουσική.
Σε μια διοργάνωση που συμμετέχουν 10.000 αθλητές, τα πρόσωπα των αγώνων στην πραγματικότητα είναι πολλά. Ο κόσμος πάντα θα θυμάται τον Μπολτ, τον Φελπς και γενικά όσους θριαμβεύουν. Εγώ θα κρατήσω λίγο χώρο στη μνήμη μου για τον Πιστόριους, τον πρώτο αθλητή με αναπηρία που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς, τον αρσιβαρίστα Στάινερ που η μπάρα τον πλάκωσε, ευτυχώς χωρίς συνέπειες, αλλά και την Σταυρούλα Σαμαρά, την αρχηγό του ελληνικού ανσάμπλ, που πρόλαβε τους Αγώνες, αν και λίγους μήνες νωρίτερα είχε κινδυνεύσει στον Άγιο Κοσμά όταν καταπλακώθηκε από δέντρο, ενώ έκανε ποδήλατο!
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα μας λείψουν, είναι πολλά τα 4 χρόνια, αλλά αν το σκεφτείτε αυτή η… απόσταση ενισχύει το μεγαλείο της διοργάνωσης. Επόμενη συνάντηση των κορυφαίων στο Ρίο Ντε Ζανέιρο, για πρώτη φορά στη Νότια Αμερική. Δεν ξέρω αν οι Βραζιλιάνοι θα κερδίσουν τις εντυπώσεις με όσα θα παρουσιάσουν στην τελετή έναρξης, αλλά τι σημασία έχει… Αυτή η χώρα έχει τέτοια γοητεία, αναδύει τέτοια μαγεία, που όσοι καταφέρουν να βρεθούν εκεί θα βιώσουν μοναδικές εμπειρίες.
Ελπίζω μόνο οι αθλητές που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα εκεί, να έχουν προετοιμαστεί αυτή τη φορά σε γυμναστήρια που θα διαθέτουν κλιματισμό και σε στάδια όπου το ταρτάν δεν θα έχει καεί. Οι απαιτήσεις τους δεν είναι πολλές. Κανείς δεν ζητά από το κράτος να επαναφέρει υπερβολές, με προνόμια όπως τα 60 εκατ. δραχμές για κάθε χρυσό μετάλλιο ή θέση στον στρατό για κάθε ολυμπιονίκη. Οι αθλητές ζητούν τα βασικά. Ανθρώπινες εγκαταστάσεις για να γυμναστούν και τον κανονικό τους μισθό, κάθε μήνα, ώστε να μη ζουν με δανεικά.
Έχουμε διανύσει ήδη 2-3 χρόνια σε κρίση και αν δεν αλλάξει κάτι στον προγραμματισμό της χώρας σχετικά με τον αθλητισμό, στο Ρίο η αποστολή θα είναι ακόμη πιο περιορισμένη σε δυναμικό και διακρίσεις.
Του Νίκου Καπίρη, 14/8/2012