Στην αγάπη να τα δίνεις όλα (λένε!). Ακούγοντας ένα κλαψοτράγουδο σκέφτομαι αν πραγματικά έχω δώσει τα πάντα και κυρίως αν έχω προοριστεί να δίνω. Μια τέτοια εποχή των απρόσωπων και επιδερμικών σχέσεων δεν ευνοεί ιδιαίτερα την ανάγκη του ανθρώπου να ”δώσει’…’.
Λογικό αν σκεφτεί κάνεις πως έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας το όποιο περιτυλίγουμε με το πέπλο της περιορισμένης κοινωνικότητας και ασφάλειας. Στην ουσία είναι εγκλωβισμός και παραμονή σε μια αδιέξοδη κατάσταση λόγω του φόβου να δώσουμε διότι νομίζουμε ότι δίνοντας αδειάζουμε.
Κάποιος είπε ότι η ευτυχία δεν μετριάζεται όταν μοιράζεται αλλά πολλαπλασιάζεται ωστόσο εμείς οι σύγχρονοι και δήθεν πολιτισμένοι άνθρωποι υπολογίζοντας τα πάντα υπό το πρίσμα της ψυχρής λογικής θεωρούμε ότι δίνοντας αγάπη εκδηλώνοντας τα όποια συναισθήματα μας αυτό αυτομάτως μας μετατρέπει σε αδύναμα και ευάλωτα όντα.
Αλλά ας μην εθελοτυφλούμε δεν είναι υπαίτια μονό η εποχή για την άσχημη τροπή των σχέσεων οποιουδήποτε είδους. Εμείς οι άνθρωποι προικισμένοι με το χάρισμα της λογικής και του λόγου θα μπορούσαμε να ορθώσουμε ανάστημα, να τολμήσουμε να προσπεράσουμε αυτή την εσωστρέφεια και τη μοναξιά (πάντα συγκαλυμμένες), ανοίγοντας την καρδιά μας εξωτερικεύοντας άφοβα και άδολα την αγάπη μας.
Ίσως να ακούγεται εύκολο για κάποιους και ακατόρθωτο για άλλους. Σε αυτούς τους τελευταίους απευθύνομαι και τους προτρέπω να αποβάλλουν τον φόβο και την μανία να ελέγχουν καθετί με αποτέλεσμα ο συνδυασμός αυτών των δύο να τους στερεί την ευτυχία…
Της Σοφίας Γκατζιά, 11/7/2012