Με τον “ομορφάντρα” είμαι οκ. Με τον Ελληνάρα όχι. Και τι εννοώ. Έκαναν για άλλη μια φορά την Αθήνα λαμπόγυαλο. Tην περασμένη εβδομάδα. Όλοι ξέρουμε ποιοι, πώς, τι, γιατί… Δε σεβάστηκαν ιστορικούς κινηματογράφους, ιστορικά κτίρια, ιστορικούς δρόμους.
Ούτε καν το δράμα των συγγενών των θυμάτων στη Marfin, που δεν έχουν ακόμη δικαιωθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και σαφώς με εξοργίζει.Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο, όμως, είναι το παραμύθι του Ελληνάρα. Aυτό που εξακολουθεί να πουλάει στον ίδιο του τον εαυτό, κοιτάζοντας τον καθρέφτη του.
“Πουλημένοι” εδώ και δεκαετίες. Όχι, ασφαλώς, εκείνοι που τα έκαναν λαμπόγυαλο. Οι ειρηνικοί διαδηλωτές. “Λάδωμα”, βόλεμα. Και ξαφνικά “βγείτε στους δρόμους, πτωχεύσαμε!”.
‘Οχι, κύριοι/ες. “Συνυπογράφαμε”, όταν δεχόμασταν να μας βολέψει ο βουλευτής μας. Ο κύριος Αρπάχτρας. Όχι, κύριοι/ες, φταίξαμε! Είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να κατηγορείς. Το πιο δύσκολο, αντιθέτως, είναι να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.
Καλά είπε κάποιος: “αγανακτισμένοι” ή “μη βολεμένοι”΄;
Να δεχτώ καλοπροαίρετα ότι συνειδητοποιήσαμε τα επί δεκαετίες φάουλ μας; Να το δεχτώ.
Αλλά. Αν όχι, αν δεν είμαστε σίγουροι για τις αρχές μας και το στόχο μας, το να βγούμε στους δρόμους δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.
Η κάλπη -κατά τη δική μου γνώμη- είναι η ΜΟΝΗ που μπορεί να ταράξει τα νερά. Αρκεί, αυτή τη φορά, να σκεφτούμε τα παιδιά μας! Αρκεί, αυτή τη φορά, να ψηφίσουμε σκεπτόμενοι ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ!
Tης δημοσιογράφου Οριάνας Δημητρά, 20/02/2012